Αγάπη

  
«λογισμοί πτωχοί τω πνεύματι»

αφιερωμένο στις κόρες μου Μαργαρίτα και Κωνσταντίνα

Αγάπη. 

Τελευταία λέξη που είπε ο παππούς μου εν ζωή. Ο ίδιος ο Θεός αγάπη εστί, κατά την Αγία Γραφή. Και οι γονείς πρωτύτερα από το Χριστό, μας έδειξαν την αγάπη, το φως της ζωής. Τη θεϊκή αγάπη τη γνωρίσαμε μετά τη γονεϊκή.
Έρωτας και αγάπη. Γνωστά και τόσο άγνωστα πράγματα. Η ορμή του πάθους και η ηρεμία της θέωσης. Η πυρκαγιά και η ζεστασιά που συντηρεί τη ζωή.
Έρωτας δαίμονας, γιος του Πλούτου και της Πείνας, κατά το Σωκράτη; … Καλύτερα όμως, έρωτας άγγελος γιος του Χριστού, που θα μας οδηγήσει στην άγνωστη αγάπη.
Εν αρχή το κρύο και η παγωνιά. Ανάβει η σπίθα του έρωτα από δύο βλέμματα που συναντιούνται, ένας άντρας μία γυναίκα που η ψυχή τους θέλει τόκο εν τω καλό, θέλει ένα απόγονο που θα συνεχίσει την αλυσίδα των προγόνων. Ο απόγονος γεννιέται από τον έρωτα και η αγάπη συντηρεί στα χρόνια και αυξαίνει και μεγαλώνει τον ευγενή καρπό με την προσπάθεια, τη δουλειά, την ασφάλεια, το ενδιαφέρον, τη συμπάθεια, την προσφορά.
Έτσι γεννήθηκε ο κόσμος μας. Μία μεγάλη έκρηξη πριν από δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια (δύο που ενώθηκαν), και μέχρι σήμερα ένας όμορφος κόσμος για τη γη μας, και ασφαλώς και για άλλους πλανήτες που δεν γνωρίζουμε… Μια μεγάλη έκρηξη και ένα σύμπαν όπως το ξέρομε. Αλλά έτσι θα γεννήθηκαν και πολλά άλλα παράλληλα σύμπαντα, που δεν χωράει ο νους μας. Ο έρωτας που έδωσε την πρώτη έκρηξη του κόσμου μας. Ίδια πράγματα, όπως ένα ζευγάρι που ερωτεύτηκε και κοιμήθηκε μαζί. Και μετά αρχίζει η ζωή. Η ζωή σαν την αγάπη.

Ετυμολογία της αγάπης

Η αγάπη είναι αιώνια, δεν γεννιέται, δεν πεθαίνει … απλά υπάρχει. Στην επίσημα άγνωστη ετυμολογία της, αντιπαραθέτω την ετυμολογία του άγαν + άπτω, κατά σαν υπερβολική επαφή, υπερβολική τρυφερότητα, πολλά χάδια! Μου αρέσει, με εκφράζει αρκετά αυτή η ετυμολόγηση. Άγαν άπτω, αγάπη … (αλλά ίσως και άγαν ορώ, οπή, οπτικός, αγάπη υπερβολική κοιτάζω κάτι).
Φωτιά είναι η αγάπη. Φωτιά δημιουργική, πλάστρα … Με την τριβή ανάβομε φωτιά, με την επαφή και το χάδι, ξεκινά η αγάπη. Δεν γεννιέται, δεν πεθαίνει η αγάπη, απλά ξεκινά με την επαφή. Στην εποχή μας, την κοινωνία της πληροφορίας, προηγείται η επικοινωνία. Η επικοινωνία είναι η αρχή της αγάπης, μέχρι όμως την αγάπη απαιτούνται θυσίες. Πολλές, άγνωστες ακόμα θυσίες … Φωτιά, επαφή είναι η αγάπη…
Η αγάπη δεν πεθαίνει. Γι’ αυτό μόλις μετανιώσεις για κάποιο ατόπημα, εκεί σε περιμένει η αγάπη για το άγιο χάδι της. Το θαυματοποιό χάδι της… Έτσι, όσοι αγαπάμε το Χριστό, είμαστε στην αγκαλιά της αγάπης, προγευόμαστε τον παράδεισο.  Η αγάπη δεν πεθαίνει …
Ο Θεός αγάπη εστί. Ο Θεός δηλαδή, είναι χάδι και τρυφερότητα. Ο Θεός είναι θαυματοποιός, γιατί η αγάπη είναι θαυματοποιός. Αυτό μένει να αποδεικνύεται κάθε στιγμή. Τι άγια συγκυρία και ευκαιρία, που ο Θεός είναι Αγάπη…
Η αγάπη είναι σαν τη ζωή, ή καλύτερα είναι το πιο άγιο, το πιο ωραίο λουλούδι της. Αυτό το λουλούδι γεννά τους καρπούς της αγάπης. Καρποί που με τη σειρά τους δίνουν καρπούς της αγάπης. Καρποί που με τη σειρά τους δίνουν καρπούς στον αιώνα. Σαν τους απογόνους μας…
Λέει ο αγαπημένος πατέρας μου διαβάζοντας τον Καζαντζάκη: Ξεκινάμε από μια σκοτεινή άβυσσο, τη μήτρα, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μνήμα. Το ενδιάμεσο φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή…
Όμως η ζωή είναι φωτεινό διάστημα μόνο με την Αγάπη. Η ζωή είναι διάστημα ανάλογα με την ηλικία μας, και είναι φως γιατί είναι δημιουργική φωτιά, πλάστρα, που πλάθει τα όνειρά μας, καλύπτει τις ανάγκες μας, τους πόθους μας, φωτίζει τα πρέπει και το χρέος μας…

Να ζεις βαθειά

Όπως η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους, και η ευημερία δημιουργεί τέρατα, κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε να παραλληλίσουμε και να πούμε πως η αντιξοότητα δημιουργεί αγάπη, και η ευημερία μέσος…
Η αγάπη είναι φωτεινή σαν την αυγή, και σιωπηλή σαν τον τάφο, λέει ο Βίκτωρ Ουγκώ… Όμως οι καλύτερες καρδιές τυχαίνει κάποιες φορές να είναι πολύ σκληρές…
Ο πιο μεγάλος πόνος προέρχεται από την εγκατάλειψη των αγαπημένων προσώπων· το μίσος που προέρχεται από την πλευρά των εχθρών, είναι τελικά άνευ σημασίας, ιδίως όταν έχομε ήσυχη συνείδηση…
Να ζεις βαθειά, όχι σαν ιδέα παρά ως σάρκα και αίμα, να ένα μέρος από την ταυτότητα αγάπης. Πώς να σωθείς αν δεν είσαι δυνατός, φωτεινός, γενναίος στην αγάπη, λιτός, πρόθυμος και η καρδιά να χτυπάει φλεγόμενη; Οι ιδέες και τα πάθη που είναι πιο παλιά από την καρδιά και το μυαλό σου. Το πνεύμα σου το αόρατο είναι οι πρόγονοι οι πεθαμένοι και οι αγέννητοι απόγονοι, κι’ εσύ με την αγάπη σου πρέπει να κάνεις αυτό το αόρατο πνεύμα – Άγιο Πνεύμα!...
Δεν είσαι ένα άθλιο στεγνό κορμί. Πίσω από την κρεάτινη μάσκα σου, πίσω από το πήλινο κορμί στέκεται ένας στρατός απ’ τους προγόνους σου, στέκεται ένας στρατός απ’ την ελπίδα των απογόνων σου, κι’ εσύ σκιρτάς χαρούμενος μόλις απελευθερώνεσαι από την κόλαση του εγώ με μια τυχαία αφορμή…
Έχεις ευθύνη. Μέσα σου κουβαλάς, θέλεις δε θέλεις, ένα νέο ρυθμό, μια νέα Ιδέα έτοιμη να πλουτίσει τη γενιά σου. Ζωή και θάνατος, αρετή και κακία, αγάπη και μίσος είναι οι αγωνίες σου, και συ ξεδιαλέγεις τι και ποιος πρέπει να μείνει στο φως…

Θεός της αγάπης

Είπε ο μέγας ποιητής:
«Και τέτοιος που είμαι, και με τέτοια
καρδιά, πουλί ολοτρέμουλο σ’ αρρωστημένα στήθια,
από τους δυνατούς και τους μεστούς του κόσμου
εγώ είμαι πιο κοντά στο φως και στην αλήθεια.
Γι΄αυτό μουγκρίζει μέσα μου βαθειά
και μ’ όλη την αχάμνιά μου και μ’ όλο το μαράζι,
προς όλους τους μεστούς και δυνατούς του κόσμου
μια καταφρόνεση… Και μου ταιριάζει…»
Ξεκινάμε με μια τέτοια καταφρόνεση προς τους άρχοντες «του αιώνα ετούτου του απατεώνα» που στενεύουν την Αγάπη μας, που φυλακίζουν τα αισθήματα της αλληλεγγύης με χιλιάδες μίζερες αγωνίες, με άναρχες δικαιολογίες, με άγριο μυστήριο…
Όμως εμείς οδεύουμε αρμονικά με το Σύμπαν, γιατί οι εφήμερες πράξεις της αγάπης μας μέσα στον κύκλο της εποχής μας, χωρίς να καταφρονούν την ανάγκη, είναι η ίδια θεϊκή ορμή που γεμίζει τις ψυχές όλων των λαών και όλων των τόπων. Η αγάπη μας δεν είναι ένας αφηρημένος στοχασμός, ούτε μια λογική ανάγκη, είναι ο Θεός μας που χορεύει πέρα από τα σύνορα της λογικής, πάνω απ’ όλα, Θεός παντοδύναμος, Θεός της αγάπης.

Η σημασία της ψυχής μας

Δουλευτάδες, σύντροφοι, στον αγώνα Εμπρός…
Είναι δώρα δικά μας της γης τ’ αγαθά,
είναι δώρα δικά μας, του ήλιου το φως,
Χέρι χέρι, αγκαλιά, λαοί πονεμένοι,
Η ζωή, ο Θεός, χάρισμα μας προσφέρει…
Όμως αγαπημένοι, στο κάθε βήμα καραδοκεί η προδοσία και η έκπτωση… Και η ψυχή μας που αέναα ζητάει και διψάει για την αγάπη, ζητάει ένα λάβαρο. Η ψυχή μας ζητάει μια σημαία, ζητάει να σφίξουμε τα δόντια, τρίξουμε τα δόντια στις δυσκολίες, γιατί εμείς είμαστε οι δουλευτάδες του κόσμου, και το δίκιο το δικό μας γραμμένο στο λάβαρό μας με το αίμα της αγάπης, λέει:

«Λευτεριά και Ειρήνη, Προκοπή και Χαρά»

Ο κόσμος τούτος όλων των φαινομένων, της πολύχρωμης φαντασμαγορίας που βλέπουμε δεν είναι η απόλυτη πραγματικότητα που είναι προσιτή στις αισθήσεις μας, ούτε η στολή που ντύνει το μυστικό σώμα του θεού, μα είναι η συμπύκνωση των δυο τεράστιων αντίθετων δυνάμεων του σύμπαντος, της δύναμης του θανάτου που κατηφορίζει και της δύναμης της αθανασίας που ανηφορίζει όλο ζωή και ελευθερία…
Βουλιάζουνε συχνά τα βήματά μας σ’ αυτόν τον αόρατο στρόβιλο, μα με το φως του μυαλού και τη φλόγα της καρδιάς, πολιορκούμε την κάθε φυλακή, για την ηρωική έξοδο, κρατώντας τη σημαία που γράφει:

«Λευτεριά και Ειρήνη, Προκοπή και Χαρά»

Αγάπη και ασθένεια

Η αγάπη είναι ξόδεμα. Ξόδεμα αισθημάτων, ενέργειας, αλλά και υλικών αγαθών. Επομένως σαν τέτοια θα έπρεπε να οδηγεί στην ασθένεια και κατόπιν στο θάνατο. Εάν ήταν μόνο σεξουαλική χρήση και κατάχρηση, πράγματι θα οδηγούσε στο θάνατο, εάν δεν υπήρχε φρένο στην ηδονή και στον έρωτα. Άραγε πρέπει να μπαίνει φρένο στην αγάπη, για να μην κινδυνεύουμε με ασθένεια και θάνατο; Αλλά πως, και τι φρένο. Αφού ο Θεός αγάπη εστί. Άρα η αγάπη όπως και ο Θεός αγάπη εστί. Άρα η αγάπη όπως και ο Θεός είναι άπειρα πράγματα, αστείρευτα, ατελείωτα, πάμπλουτα… Τούτο ακούγεται θεωρητικό μεν, που πρέπει να αποδειχθεί.
Στην κλίμακα των αρετών διατυπωμένη από τους Πατέρες, της Εκκλησίας του Χριστού, έχομε πρώτα την Φρόνηση, μετά τη Σωφροσύνη, την Δικαιοσύνη και την Ανδρεία… Η φρόνηση αντιπροσωπεύει το φρένο και την πυξίδα, όπως περίπου και η σωφροσύνη. Όμως με τη δικαιοσύνη και την ανδρεία, αλλά και τις άλλες (Αριστοτελικές) αρετές ξεσπά το μεγαλείο της αγάπης, η αστείρευτη πλευρά της αγάπης. Σαν τα πλήκτρα στη μελωδία ενός πιάνου, η ψυχή και το πνεύμα γιγαντώνονται και θαυματοποιούν, μέσα στα ανθρώπινα…
Η αγάπη είναι θεραπεία. Θεραπεία, όπως την είδε ο Χριστός στα μάτια τα καθαρά των μικρών παιδιών. Θεραπεία σαν την αγάπη, που σβήνει ό,τι θαμπώνει τον ήλιο. Η αγάπη είναι ξόδεμα, αλλά από το περίσσευμα. Αλλά και το περίσσευμα, μπορεί να’ ναι γιγάντιο…

Όταν σπάει η αγάπη

Συνήθως, από εγωισμό και περηφάνια, μια σχέση όπου καλλιεργείται αγάπη, σπάει. Είναι μια δύσκολη στιγμή να τη διαχειριστείς. Λένε πως εχθρός του καλού δεν είναι μόνον το κακό, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Όταν σπάει μια σχέση αγάπης, στο μυαλό των αγαπώμενων ζωγραφίζεται μια άλλη σχέση αγάπης, θεϊκή αγάπη, στο όνομα της οποίας επέρχεται ο χωρισμός.
Εδώ η αυτογνωσία μέσα από την εμπειρία, παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά πιο σημαντικός είναι ο ρόλος της Πίστης, ο ρόλος της θεϊκής πίστης για την οποία και μόνο μια μικρή αγάπη μπορεί να σπάσει και να σκορπίσει για μια θεϊκή αγάπη. Τούτο όμως πρέπει να αποδειχτεί στην πράξη, στο χρόνο, στην ελπίδα ότι πράγματι μια θεϊκή αγάπη, αντικαθιστά μια μικρή αγάπη, δηλαδή μια συμφεροντολόγα αγάπη.
Όταν ο έρωτας που οδηγεί στην αγάπη είναι πολύ μεγάλος, τόσο λιγοστεύουν τα περιθώρια που συμφεροντολογισμού, υλικού, συναισθηματικού, αισθητικού… Πάντα όμως καραδοκεί το σπάσιμο της αγάπης, που είναι ένας μικρός θάνατος… Ο σταυρός μιας σπασμένης αγάπης στον Χρόνο, μπορεί να διορθωθεί μόνον από μια θεϊκή αγάπη, αλλιώς παραδέρνομε σε αδιέξοδα εναλλακτικά σενάρια, που και τα ίδια πάντως συχνά προβλέπουν στην ίδια θεϊκή αγάπη…
Η ύπαρξη τέκτων, ιδίως σε μικρή ηλικία, προσφέρουν κατά κάποιο τρόπο στο ζευγάρι μια εναλλακτική θεϊκή αγάπη. Πάντως, όταν σπάει μια αγάπη, πάντα πρέπει να πιστεύουμε σε μια πιο μεγάλη, έστω και υποθετική, μια αγάπη αναστάσιμη. Σε κάθε περίπτωση αυτή η αναστάσιμη αγάπη βρίσκεται και μέσα στην Εντολή: Τίμα τον Πατέρα Σου και τη Μητέρα Σου…

Αγάπη και ηλεκτρονικός υπολογιστής

Το πληκτρολόγιο του ηλεκτρονικού υπολογιστή: πλήτ- πλήτ- πλήτ- πλήτ- πλήτ-. Πληκτικό, ανιαρό (ανούσιο – υπερούσιο), δουλειά κατεργάρη, δουλειά σκαφτιά, με τα δάχτυλα και τα νύχια γυπαετού κα όρεξη γερακιού, έτοιμα για ένα ρατσιστικό φόνο. Εργασία στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Και ύστερα το ποντίκι, του υπολογιστή έρχεται να ξυρίσει τις ανασφάλειες του ορίζοντα ζωγραφίζοντας πράσινους και κόκκινους ήλιους σε όλα τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία, το ποντίκι του υπολογιστή ρυθμίζει το βάθος και το πλάτος της εργασίας στα εργοστάσια των γραφείων…
Η οθόνη του υπολογιστή αποθρασύνει το βλέμμα μας – ο εγκέφαλος πλέον όλα τα ξέρει..!- η οθόνη καταγράφει κείμενα και σχέδια ενώ το μικρό βέλος κλικάρει στην άβυσσο της δικής μας απόγνωσης, σε επάλληλες εικόνες νέων λαβυρίνθων μέχρι το βάθος του Μινώταυρου…
Στο Πολυτεχνείο λένε: Όταν κλείνει η τηλεόραση αρχίζει η ζωή. Μήπως όμως όταν κλείνει ο υπολογιστής (μέσα μας), αρχίζει η Αγάπη;

Αγάπη και απόγνωση

 Ποια είναι η τροφή της αγάπης; Με τι τρέφεται, πώς να την ταΐσουμε από το περιβόλι της γης; Με τη σωματική υγεία και ικανοποίηση, αυξάνεται και το περίσσευμα αγάπης προς το διπλανό μας, ή απαιτείται κάποια μορφή νηστείας σωματικής και πνευματικής; Αν αναδομηθούμε τις επιταγές της θρησκείας μας, η πραγματική άσκηση βοηθά στην ενέργεια της αγάπης. Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα οι ασκητές μας. Ο πόνος, δυναμώνει την ελπίδα, την πίστη και την ευχή της αγάπης. Η αγάπη είναι κρυφή και φανερή προσδοκία… Η προσδοκία της σωματικής και ψυχικής ανάτασης και ανάστασης… Η αγάπη είναι τα πάντα, αλλά δεν φτάνει ολόκληρη η ζωή να ανακαλύψουμε όλες τις πλευρές της αγάπης…
Τα νιάτα και οι απόγονοί μας, μας προσφέρουν τη χαρούμενη, την αξιοζήλευτη πλευρά της αγάπης, που μας ζωογονεί σαν Άγιο Πνεύμα… Ένα όμορφο παιχνίδι του γέλιου, της χαράς, της άμιλλας, του ανταγωνισμού, του ονείρου για το μέλλον. Όμως η αγάπη, όπως και η ίδια η ζωή, πρέπει να έχει στόχο, πρέπει να έχει στόχους και προορισμούς, χρέος της πραγματικής παιδείας, χρέος της Ελληνικής και Χριστιανικής μας παιδείας όπου βρίσκονται οι ρίζες μας.
Η αγάπη δεν είναι δεδομένη, και δεν πρέπει να νομίζουμε ότι είναι δεδομένη, αλλιώς καραδοκεί η απόγνωση, αυτή η ασθένεια που κλονίζει την πίστη και ερειπώνει το σώμα. Η κόλαση του Νίκου Καρούζου δεν είναι η πατρίδα μας, καθώς οι πιο ένδοξες στιγμές μας είναι αυτές που μετά την απόρριψη, μεγαλώνει μέσα μας η θέληση για ζωή και Αγάπη.

Αγάπη που ελπίζαμε

Η σημερινή κοινωνία της πληροφορίας, που ρομποτοποιεί τους ανθρώπους σε άψυχα ανθρωπάκια, μίζερα και συμφεροντολογικά, μικρόψυχα και γελοιωδώς επιδερμικά, ρατσιστικά και άθλια στη φτώχεια του μυαλού τους και στη φτώχεια που επιβάλλει η αριστοκρατία του πλούτου των διαπλεκόμενων μιντιαλιστών, που κανονίζει την πλύση εγκεφάλου των πολιτών αδρανοποιώντας τους κάνοντας τους μικρούς σκλάβους του ηλεκτρονικού υπολογιστή, αυτή η σημερινή κοινωνία της πληροφορίας χρεωκόπησε την αγάπη, γλίστρησε στην ορφάνια της ηδονής, αυτοκτονεί μέσα στην ανεργία και στην απιστία…
Η αγάπη που θα ανορθώσει και θα αναστήσει την κοινωνία μας, είναι η αγάπη των μικρών παιδιών, που εμπνέει στον κόσμο μας τη βασιλεία των Ουρανών επί της γης. Και η επανάσταση που ονειρευόμαστε είναι η επανάσταση της κοινωνικοποίησης των μίντια και των υπολογιστών, κάτω από τη γενική λαϊκή θέληση…

Αγάπη και περιφρόνηση

Ό,τι εμποδίζει το δέντρο της αγάπης να αναπτυχθεί, είναι οι χιλιάδες σταυροί της περιφρόνησης. Περιφρόνηση είναι ο φθόνος και η κατάρα για ό,τι δεν είναι δικό μας. Αυτό το ένστικτο της ιδιοκτησίας σαν καρκίνος μας τρώει τα σπλάχνα και όλη την ύπαρξή μας, από τη στιγμή της άγριας εκδίωξής μας από τον Παράδεισο, από την περίοδο της Γνώσης του Καλού και του Κακού, του τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει το «όμορφο»  άτομό μας. Ο απωλεσθείς  παράδεισος είναι η απολεσθείσα Αγάπη, και η περιφρόνηση είναι το Δίκαιο της ανυπακοής.
Στη σημερινή μιντιαλιστική κοινωνία των αριστοκρατών της πλουτοκρατίας, η περιφρόνηση, ο εγωϊσμός, η επίδειξη είναι κυρίαρχα χαρακτηριστικά, φανερά ή υποδόρια, για το ψάρεμα πλεονεκτημάτων, για οικειοποίηση μιας καλύτερης θέσης. Η αγάπη γίνεται το πτώμα των αφελών που κρεουργούν οι Αριστοκράτες και τα πειθήνια τσιράκια τους. Λυσσασμένα σκυλιά με άφθονα σατανικά κόμπλεξ – αντικείμενα χιλιάδων ψυχιάτρων – τα αριστοκρατικά πλουτοκρατικά γουρούνια, γουρονοποιούν την κοινωνία μας αλλά έως πότε;
Ο νους πρέπει, αλλά δεν μπορεί ακόμη να ξεκαθαρίσει την κατάσταση της παγκοσμιοποιμένης αλητείας που ζούμε. Το αυτοκτονικό ξέσπασμα των μουσουλμάνων τζιχαντιστών, κρούει μόνο τον κώδωνα της παραλυσίας της δικής μας Δυτικής Δημοκρατίας, για μια Πολιτιστική Μορφωτικής αναγέννηση. Σαν την Γαλλική Επανάσταση του 1789 που γκρέμισε το καθεστώς των «ελέω Θεού» Λουδοβίκων αριστοκρατών, αναμένομε τη νέα αφύπνιση… Ίσως θα είναι μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα της ταξικής πάλης, που εξαθλιώνει και ριζοσπαστικοποιεί το φτωχό λαό.

Αγάπη και καρκίνος

Το φως, η γλυκύτητα, η γαληνότητα και η μακαριότητα της αγάπης είναι ο τρόπος, ζωής και η επιθυμία όλων των ζωντανών πλασμάτων, όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά όλης της φύσης που εξελίχθηκε σε άνθρωπο. Όμως η πορεία της ζωής του ανθρώπου από τη γέννησή του μέχρι την ωριμότητα, αναπτύσσει άμυνες στις αντιξοότητες και γεννά πληγές, πολλές φορές πληγές αγιάτρευτες. Τέτοια αγιάτρευτη πληγή που ξεκινά από ένα ερεθισμό ψυχοπνευματικό, συνεχιζόμενο από το παρόν στο μέλλον για χρόνια αόρατη φαινομενικά χωρίς σημασία είναι ο καρκίνος, η αρχή δηλαδή του θανάτου.
Πάντα θα νικήσει ο θάνατος, όμως πάντα θα υπάρχει η ελπίδα της ζωής, η πίστη στο φως της ζωής που οδηγεί στη μακαριότητα της αγάπης. Η ύπαρξη της οικογένειας βοηθά το άτομο να μοιραστεί λύπες και χαρές, πόνο και επιτυχίες, ασθένεια και υγεία, τραύματα και αναρρώσεις. Το ίδιο βοηθά και η πίστη στο Θεό. Όμως η πίστη στο Θεό είναι θέμα προσωπικό του καθενός, θέμα της ράτσας του και της φώτισής του. Η ενέργεια της πίστης στο θαυματοποιό Θεό δεν στηρίζεται στην φρουτοφαγία ή στην φυτοφαγία (και μόνο), αλλά στηρίζεται σε μία καρδιά με πραότητα μέσα στο χρόνο, δηλαδή μια μυστηριώδη ταπεινοφροσύνη της καρδιάς, οτιδήποτε δηλαδή αντίθετο στον υπερήφανο χαρακτήρα του Έλληνα(!). Το δε λιβάδι που ταΐζει την πραότητα και την ταπεινοφροσύνη της καρδιάς είναι η προσευχή. Για τα νιάτα όλα αυτά μοιάζουν ακατόρθωτα πράγματα, γιατί για τη νιότη και τη ζωή είναι μακριά ο θάνατος και τα βέλη του θανάτου. Όμως με την ωριμότητα της ζωής επέρχεται η φρονιμάδα και η σοφία, η σύνεση και η γαλήνη μέχρι το βιολογικό τέλος, έρχεται η συνειδητοποίηση της θνητότητας που ψυχολογικά δικαιώνει το άτομο εάν επετέλεσε τον προορισμό του, εάν ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του με επιτυχία, δηλαδή εάν πίστεψε κατά την κρίση του στη θέωσή του, μέσα από το πέλαγος της αγάπης.

Αγάπη και γηρατειά

Η νιότη εκφράζοντας τον ενθουσιασμό της και την ευαρέσκειά της σαν τα γάργαρα νερά της πηγής, που με τέλεια φυσικότητα ξεχύνονται στην επιφάνεια να δροσίσουν και να ποτίσουν όλα τα διψασμένα, χωρίς υπολογισμό, χωρίς υστεροβουλία, με άφθαστο αυθορμητισμό, νομίζει για αγάπη αυτή τη χαρά κι’ αυτόν τον ενθουσιασμό… Η και έρωτα… Όμως ο έρωτας και η αγάπη έχουν για στόχο το προϊόν μιας γέννας, ενός τοκετού, που πρέπει να συγκεντρώσει τη στοργή, την αφοσίωση, το ενδιαφέρον μας…
Έτσι, τα γάργαρα νερά της πηγής της νιότης, μοιραία μπαίνουν σε ένα αυλάκι, πολυδαίδαλο αυλάκι που ποτίζει τα αγαπημένα μας δένδρα και φυτά, που τους δίνει τη ζωή μέσα σε βάθος χρόνου, για να μεγαλώσουν, να ανθίσουν, να καρπίσουν, επιτελέσουν το δικό τους προορισμό, αδιαφορώντας για τα μακρινά, τα ξένα…
Ο έρωτας και η αγάπη αποκτούν έτσι «μικροσυμφεροντολογικά» χαρακτηριστικά…Η αγάπη γίνεται προσωπική, παύει πλέον να είναι πλατιά σαν Θεός… Είναι ο προσωπικός σταυρός του καθενός. Είτε γερνώντας χωρίς απογόνους, είτε έχοντας ωριμάσει οι απόγονοι, το άτομο ξαναβρίσκει το Θεό της αγάπης στα γηρατειά του, απλώνονται οι ορίζοντες του έρωτα στα χαρακτηριστικά της ύπαρξής του… Αρχίζει ένας νέος κύκλος αυτογνωσίας. Όλο το παρελθόν μοιάζει τώρα σαν περιττό, σαν άγουρο φρούτο, σαν καλώς γεγεννημένο από ένα ουράνιο χέρι – όχι από μας –, εμείς νιώθουμε πιόνια αυτής της νομοτέλειας, δεν ξέρουμε  πώς να τη διαχειριστούμε, ανοίγει ο δρόμος προς την ανυπαρξία του φυσικού τέλους, του μνήματος, του τάφου. Το σώμα θα λιώσει, θα γίνει χώμα να θρέψει τα ελάχιστα χόρτα του τάφου, να ταΐσει κάποια ζωντανά σκουλήκια. Αλλά ευτυχώς το Πνεύμα, αυτό το άγιο Πνεύμα έχει αρχιτεκτονήσει τη Βασιλεία των Ουρανών, για να δικαιωθεί η επί Γης πορεία του ανθρώπου. Γιατί η τελική δικαίωση της πορείας του ανθρώπου επί γης, είναι η αγάπη στον πλησίον…

Η Αγάπη και ο πλησίον (Ι)

Πως μπορούμε να αγαπάμε τον πλησίον, με τη αγάπη της ψυχής μας, με την αγάπη του μυαλού, με την αγάπη της προσφοράς, του ενδιαφέροντος, της φροντίδας, της καλοσύνης; Πρέπει προηγουμένως να διακρίνωμε ένα όριο, και το όριο είναι ο εαυτός μας. Αγαπάμε τον πλησίον, μέχρι εκεί όπου αγαπάμε τον εαυτό μας, αλλιώς κινδυνεύουμε να τεμαχίσουμε τον εαυτό μας, να τον διασπάσουμε έτσι πεπερασμένος που είναι, να έχωμε μία πτώση του εαυτού με άσχημα γενικά αποτελέσματα. Πρέπει να γνωρίζομε τι αγαπάμε στον εαυτό μας και στον πλησίον. Πρέπει να ανακαλύπτωμε, και να μαθαίνουμε να διερύνωμε τα όριά μας.
Οι αρετές μας, δηλαδή οι επαινετές έξεις μας – κατ’ Αριστοτέλη – (δεκάξι στον αριθμό), είναι ένας σχετικός χάρτης της αυτογνωσίας μας: Η ανδρεία, η πραότητα, η σωφροσύνη, η αιδώς, η νέμεσις, το δίκαιο, η ελευθερία, η αλήθεια, η φιλία, η σεμνότητα, η καρτερία, η μεγαλοψυχία, η μεγαλοπρέπεια, η φρόνηση, η φιλοτιμία, και η ευτραπελία δίνουν την ουσία του αγώνα μας, δείχνουν που πατάει η αγάπη μας για τον πλησίον. Αποκτούν καινούρια αξία, ελευθερώνονται από το πρόσκαιρο και γίνονται αιώνιες όσο δένονται με την Αγάπη. Γεννιέσαι κάθε μέρα, πεθαίνεις κάθε μέρα, συντρίβεις τα είδωλα της καθημερινότητας, αγαπάς τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες, ταυτίζεσαι με τις δυνάμεις του σύμπαντος γεμάτος ευθύνη, έτοιμος για θυσίες. Αρματώνεις την καρδιά και το μυαλό, δημιουργείς πολιτισμό κι’ ελευθερώνεις μέσα σου το Θεό. Παντού γύρω σου ακούς να φωνάζουν βοήθεια. Στη ρεούμενη  αναρχία του κόσμου ας βάλουμε την τάξη του μυαλού μας για τάξη του κόσμου, έτσι σώζουμε τις ιδέες μας, τους ανθρώπους μας, τα πράγματά μας, έτσι αγαπάμε το Θεό μας, φωτίζουμε την πορεία του και την πορεία μας εκτελώντας κάτι αιώνιο. Η νίκη στερεώνεται με κάθε γενναία πράξη μας και η Προσευχή μας είναι η Αναφορά μας. Όπως η αναφορά στρατιώτη σε Στρατηγό. Εκεί, στην τελική κρίση…

Αγάπη και φοβίες

Ένα πέπλο ομίχλης, ένα σύννεφο απόγνωσης σκοτίζει, παραλύει την εκδήλωση της αγάπης και των ευγενών αισθημάτων εξ αιτίας της εμφάνισης ποικίλων φοβιών. Οι φοβίες τσακίζουν τα κόκκαλα των αρετών γιατί δημιουργούν αμφιβολίες παντού, φαινομενικά εκ του μηδενός, πάντα όμως υπάρχουν αιτίες και αφορμές, αληθινές ή ψεύτικες. Βέβαια ο φόβος είναι η αρχή της Σοφίας, σύμφωνα με τις παροιμίες Σολομώντα. Η αλλιώς, ο φόβος φυλάει τα έρημα, σύμφωνα με μια Ελληνική παροιμία. Ακόμα δε και ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος, μπροστά στο άγαλμα του Θεού Φόβου απηύθυνε ευχές και προσευχές για το αίσιο της εξέλιξης στις μάχες και στους αγώνες του…
Η φοβία μοιάζει να είναι ένα είδος ευνουχισμού. Μια πνευματική παράλυση, ένας ευνουχισμός του εγώ, ένας στιγμιαίος θάνατος. Η φοβία επέρχεται στο άτομο, γιατί το άτομο ποτέ δεν γνωρίζει καλά τον εαυτό του, πάντα υπάρχουν πτυχές και πλευρές της προσωπικότητας καλά κρυμμένες από τη συνείδηση, βαθειά μέσα στο ασυνείδητο και το υποσυνείδητο.
Όμως, εάν η αγάπη και πίστη σ’ αυτήν έχει γίνει μέγιστη, αφού ο Θεός αγάπη εστί, τότε εγείρεται στα μάτια μας αυτόματα το δίλημμα ή αγάπη ή διάβολος, δηλαδή ή Θεός ή Διάβολος. Μόνον έτσι μπορεί να ακυρωθεί η φοβία. Μόνο με την επίκληση της θεϊκής παρουσίας, με την εσωτερική πίστη πως ο Θεός μέσα μας ορθώνει και εκφράζει τον Λόγο του, η αγάπη θα νικήσει και θα απλώσει την Ειρήνη της, την Ελπίδα της, τη μακροθυμία και τη δικαιοσύνη της.

Αγάπη και σεξ (1)

Δύσκολο θέμα. Ο απόστολος Παύλος σ’ αυτό το τόσο σημαντικό θέμα έχει πει πως δεν έχει σαφή εντολή από τον Χριστό, μόνο ότι θεωρεί «δια της πορνείας έκαστος ας έχει την εαυτού γυναίκα, και εκάστη τον εαυτής άνδρα». Θεωρεί δηλαδή ο Παύλος, ότι το σεξ έχει άμεση σχέση με την πορνεία… Στον δε περίφημο ύμνο του για την αγάπη (Α’ προς Κορινθίους Επιστολή) η αγάπη έχει παραδείσια πραγματικά χαρακτηριστικά, θεϊκά χαρακτηριστικά όπως μακροθυμία, αλήθεια, πίστη, ελπίδα, υπομονή, προφητικούς λόγους, ευχαριστία, χρηστότητα, και ο μη έχων αγάπη έγινε χαλκός ηχών και κύμβαλο αλαλάζον.
Η κοινή γνώμη στη χριστιανική Δύση, αντιμετωπίζει με αμφιβολία και καχυποψία την Παύλεια άποψη που διαχωρίζει κάθετα την αγάπη και το σεξ. Η ίδια αυτή άποψη της Δύσης θέλει κάποια δόση σεξ στην αγάπη, και κάποια δόση αγάπης στο σεξ που ποικίλουν ανάλογα με τους  λαούς και τα χαρακτηριστικά του πολιτισμού τους…
Φαίνεται πως το σεξ, ο έρωτας, είναι φλόγα που σβήνει στην ερωτική πράξη, και μετά το ερωτικό ζευγάρι, (όπως φαίνεται μέσα από τα τραγούδια που ακούει και το εκφράζουν) ψάχνει το σωστό και το λάθος στο πέλαγος της αγάπης… Το άφθαστο ιδεώδες είναι να συμπέσει ο έρωτας και η αγάπη στο βάθος του χρόνου, όπως τούτο είναι πολύ δύσκολο να το συλλάβει ο νους, είναι μια προπτωτική κατάσταση. Ποια μπορεί να είναι η πυξίδα του νου που οδηγεί σε μια σύμπτωση πορείας έρωτα και αγάπης μέσα στο ζευγάρι, μέσα στην οικογένεια, της εποχής της κοινωνίας των πληροφοριών, δηλαδή σήμερα, μέχρι το ορατό μέλλον; Οι γονείς και το περιβάλλον παίζουν για το ζευγάρι αποφασιστικό ρόλο. Όπως και το είδος της μόρφωσης,  μέσα στην εποχή της παραπληροφόρησης και της εμπορευματοποιημένης πληροφορίας, που πρέπει να αλλάξει σε κοινωνία Σωκρατικής Αυτογνωσίας και Αγάπης. Η κοινή για το ζευγάρι πορεία έρωτα και αγάπης, όχι μόνο πρέπει να στοχεύει προς το αστέρι που βρίσκεται πάνω από το σταύλο της Βηθλεέμ, αλλά πρέπει και να σπάει (αυτή η κοινή πορεία) όταν πλέον δεν είναι σταυρική, (έκαστος το σταυρό του), αλλά χυδαιοσυμφεροντολογική. Κατά συγγνώμη διαζύγιο; Πτώση; Ίσως… Αλλά το κεφάλαιο της Σωτηρίας, έχει πολλά κεφάλαια…

Αγάπη και σεξ (2)

Όπως είπαμε είναι ιδεώδες να συμπίπτει ο έρωτας και η αγάπη, για το ζευγάρι, στο βάθος του χρόνου… Στην αναζήτηση της πυξίδας του νου, που ψάχνει την σύμπτωση του έρωτα και της αγάπης, και δεχόμενοι την ισότητα στην ανθρώπινη υπόστασή τους, πρέπει να αποδεχτούμε μόνο το είδος και το περιεχόμενο της σταυρικής Πορείας του καθενός, μέσα στο ζευγάρι. Η συνεννόηση, η συζήτηση, ο διάλογος και η αποδοχή της ελεύθερης προσωπικότητας του άλλου, μπορεί να φωτίσει την σταυρική τους πορεία και να οδηγήσει σε ένα ορισμένο βαθμό αλληλοκατανόησης που θα επιτρέψει την αμοιβαία συγγνώμη, την αλληλοσυγχώρεση… Η αμοιβαία συγγνώμη δεν σημαίνει ότι δεν θα ξανασυμβεί πτώση, σημαίνει ότι το ζευγάρι πέτυχε ένα ελάχιστο σημείο και ταυτίστηκε θαυμαστά ψυχή τε και σώματι. Ένας σταθμός, ένας κόμβος στην κοινή τους ζωή, μια διαστημική  πλατφόρμα για να επαναπροσδιορίσουν την πορεία τους για το Φεγγάρι της Επαγγελίας τους.
Από μόνοι τους οι ρόλοι και οι πορείες του άνδρα και της γυναίκας είναι διαφορετικοί,  έχουν διαφορετικούς ρόλους στο παιγνίδι της τεκνογονίας. Αυτό οδηγεί σε διάφορες υποσυνείδητες ή συνειδητές απορρίψεις, αλληλοπεριφρονήσεις, λόγω αδυναμίας κατανόησης του ρόλου του καθενός. Η γυναίκα συνεχώς και αδιαλείπτως πρέπει να συντηρεί, να φροντίζει τη ζωή, ο άνδρας πρέπει συνεχώς και αδιαλείπτως να επιβεβαιώνει τη δύναμη της σεξουαλικότητάς του…(!) Ένα παιχνίδι δίχως τέλος… Έπειτα έρχεται ο θάνατος, και λίγο πριν ο απολογισμός της ζωής Μετά το θάνατο τίποτα; Μετά το θάνατο χάος; Η βασιλεία των ουρανών και ο Παράδεισος τόπος απόλαυσης για πεινασμένους της επίγειας τωρινής ζωής; Άγνωστα πράγματα για εργασιομανείς αλλά και για ανέργους. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα, καρτερώντας ανάσταση. Ο Χριστός κρατάει σταυρό, όλοι μας κρατάμε σταυρό, και η ανάστασή μας θα λάμψει στη μνήμη των απογόνων μας και θα σβήσει στη μνήμη των εχθρών μας.

Αγάπη σε άβυσσο

Η διαφορά στις νοοτροπίες μεταξύ των ανθρώπων, μπορεί και οδηγεί στην άβυσσο της ασυνεννοησίας, σε λαβυρίνθους που καθηλώνουν το μυαλό σε σιδερένιες φυλακές, ανελευθερίας…. Το χειρότερο είναι όταν λόγω εγωϊσμού δεν γίνεται διάλογος για να διευκρινιστεί αν είναι αυτονόητο το αυτονόητο, αν τα πράγματα είναι αυτά που φαίνονται ή όχι, διότι πάντα η ουσία είναι ίδια: Ο πόλεμος των δύο φύλλων, με τον έρωτα και την αγάπη να ενώνει το ζευγάρι στην ανατροφή των τέκνων, και την ιδιαίτερη φύση του καθενός, άνδρας-γυναίκα, να είναι διαχωρισμένη στην καλλιέργεια του προσωπικού έμφυτου ρόλου: Η γυναίκα συντηρεί – αναπτύσσει τη ζωή, ο άνδρας οδηγεί – ασφαλίζει την πορεία μέσα στη ζωή…
Πολλές φορές υπάρχει αντιστροφή των ρόλων, γιατί η ίδια η κοινωνία των πληροφοριών αντιστρέφει τους ρόλους, γιατί οι δεξιότητες που απαιτούνται στη διαχείριση διαφόρων ανατροπών, συνεχώς διαμορφώνονται – αναδιαμορφώνονται και συγκρούονται  με τις παραδοσιακές μεθόδους διαχείρισης, πράγμα που φαίνεται στη σχέση νέων και ηλικιωμένων ανθρώπων.
Υπάρχει συνήθως ένας ρατσισμός: Το χάρισμα των γενεών: Και υπάρχει μια σύγκρουση των εγωισμών και της αγάπης, αλλά νικητής βγαίνει πάντα τελικά η ταπεινοφροσύνη. Κι’ αυτό γιατί ο Θεός έχει δηλώσει: «Μάθετε αντ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία».
Η αγάπη πάντα ανέχεται σαν την ταπεινοφροσύνη. Το ανδρόγυνο μέσα στην σχέση την οικογενειακή πρέπει να ανέχεται, ο ένας τον εγωισμό του άλλου πράγμα εξαιρετικά δύσκολο γιατί ο Έλληνας στηρίζεται στην κουλτούρα της ελευθερίας. Και είναι πρώτιστο καθήκον μελέτης αυτογνωσίας το άτομο να ξεκαθαρίσει μέσα του τον τρόπο που δομείται η αγάπη και η ελευθερία του… Δυστυχώς υπάρχει ένα κακό στα ικανά άτομα. Στερούνται ταπεινοφροσύνης… Ή μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι η ταπεινοφροσύνη είναι πιο πάνω από τις ικανότητές τους…

Αγάπη και άνοια

Η κοινωνία της πληροφορίας που βιώνουμε στον εικοστό πρώτο αιώνα, ποτέ δεν θα κατορθώσει να ψηφιοποιήσει την αγάπη. Αυτό που ψηφιοποίησε από την αγάπη η κοινωνία της πληροφορίας, είναι ο άνθρωπος κατ’ εικόνα και ομοίωσή της, είναι ο άνθρωπος ρομπότ, ο τεχνοκράτης άνθρωπος, ένας άνθρωπος δηλαδή με ουσιαστική άνοια, ένας άνθρωπος συναισθηματικά ανάπηρος, ανίκανος να αγαπήσει τον πλησίον του κατά τα χριστιανικά πρότυπα, γιατί αυτή η σκουριασμένη κοινωνία των ρομπότ δημιουργεί και παράγει και αναπτύσσει, αλλά έχει χάσει την ψυχή της. Είμαστε μέλη μιας άψυχης κοινωνίας… Τα κινητά τηλέφωνα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, είναι άνθρωποι με άνοια!... Γι’ αυτό το λόγο τόσοι πολλοί άνθρωποι συντηρούν και συντροφεύουν σκυλάκια και γατάκια! Γιατί ψάχνουν συντροφιά μια ψυχούλα αυθόρμητη σχεδόν ανθρώπινη – όχι μια ψυχή ρομπότ από παλιοσίδερα! Η κοινωνία της πληροφορίας είναι όλο και περισσότερο μια κοινωνία με άνοια, το ανθρώπινο μυαλό για να επικοινωνήσει απαιτεί όλο και περισσότερους κωδικούς. Αν προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις με τρόπο αυθόρμητα ανθρώπινο θα εισπράξεις ειρωνεία, μπούλινγκ και τρολάρισμα! Πρέπει να συμπεριφερθείς ανοϊκά, η πυξίδα σου και ο προσανατολισμός σου πρέπει συνέχεια να αλλάζει προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να χάνεις και να ξαναβρίσκεις συνέχεια την ταυτότητά σου, κανείς δεν θέλει να σε αγαπήσει – μόνο να σε εκμεταλλευτεί. Ο άνθρωπος φορτώνεται πνευματικά μέχρι να κλατάρει, μέχρι να λάβει το τελειωτικό χτύπημα από τα μίντια. Αλλά η επανάσταση, η πραγματική επανάσταση σήμερα και στο επόμενο διάστημα αγαπητοί και αγαπητές μου είναι ο πραγματικός έλεγχος και η ουσιαστική κοινωνικοποίηση των μίντια, σε μια αντιπροσωπευτική εξουσία. Αλλά ως τότε πως οργανωνόμαστε;

Αγάπη και υπεραγάπη(1)

Αγάπη και Υπεραγάπη – όπως άνθρωπος και υπεράνθρωπος. Η υπεραγάπη γυρεύει από τις αγάπες το νέκταρ της τιμής, η υπεραγάπη την εποχή της αριστοκρατίας είναι ο έρωτας της τιμής. Είναι μια πολεμική κραυγή μέσα στα σωθικά μας, όταν αρχίζουμε και μαντεύουμε το πρόσωπο του αρχηγού μας, το πρόσωπο του Θεού. Είναι μέσα  μας αθάνατη μια κραυγή, ανώτερη από το πιο βαθύ μας υποσυνείδητο, που φωνάζει και φωνάζει σαν την ίδια τη ζωή του ανθρώπου, κραυγή αθάνατη, σίγουρο κομμάτι απ’ το ορατό και αόρατο σύμπαν. Αυτή η κραυγή μέσα μας αντιπροσωπεύει ακόμα μια απέραντη σειρά από προγόνους μας με δυνάμεις μέσα μας, δυνάμεις που μας σπρώχνουν να ζούμε – κάθε πρόγονος αντιπροσωπεύει μια απαίτηση, μια διαθήκη για μας, κι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ΄ένα, γυρεύοντας ελευθερία μέσα σε απόλυτη ανελευθερία… Έχεις ευθύνη, δεν κυβερνάς μόνο τη δική σου ύπαρξη, μ’ όλου του σογιού σου, όλης της ανθρωπότητας…
Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του όταν νιώθει πείνα καθώς ένα παιδί πεινάσει και δεν έχει φάει, όταν χαίρεται καθώς ένας άντρας και μια γυναίκα της πατρίδας του φιλιούνται και χτυπάει η καρδιά τους φλεγόμενης, γενναία, ελπιδοφόρα.
Αγάπη και υπεραγάπη για να σωθείς. Αγάπη και υπεραγάπη για να σώσεις τους διπλανούς σου στη σημερινή συγκυρία, στην εποχή των ρομπότ, των μίντια, της πληροφορίας, της Γνώσης, της παραπληροφόρησης. Γιατί η Γνώση και η πληροφορία από την εποχή της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας και φιλοσοφίας οδήγησε πρώτα στο αίτημα της Αυτογνωσίας και μετά στην ενεδρεύουσα μέχρι τα σήμερα δήλωση του Σωκράτη πως εν οίδε ούτε ουδέν οίδε… Το ίδιο ακριβώς δηλώνει –αλλά πολύ χαμηλόφωνα– η εποχή της κοινωνίας της πληροφορίας για τον άνθρωπο πως δεν ξέρει τίποτα, αυτό μόνο πως ξέρει…
Τρέχουμε. Ξέρουμε πως τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε. Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπό μας μια στιγμή φωτίζεται, μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας ή στην κόρη μας, κι’ αμέσως σβήνουμε, κατεβαίνομε στον ΄Αδη. Αυτή η λαμπάδα είναι η Υπεραγάπη μας, είναι ο έρωτας της αγαθότητας στον καιρό και στον Τόπο…

Αγάπη και υπεραγάπη(2)

Όπως προείπαμε η υπεραγάπη είναι ο έρωτας της τιμής είναι ένα κομμάτι της αγάπης που απευθύνεται στα πιο ευγενή ιδανικά κατά την αρχαιοελληνική έννοια… Όμως για να καταλήξουμε στην θεϊκότητα της αγάπης που απευθύνεται περισσότερο στους κατατρεγμένους και στους ταπεινούς μπορούμε να ξεκινήσουμε με τον έρωτα της φρόνησης, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης και της ανδρείας, που είναι οι τέσσερις μεγαλύτερες αρετές κατά τους πατέρες της εκκλησίας. Έτσι χτίζεται ο έρωτας της τιμής, η υπεραγάπη, την εποχή της γνώσης και της πληροφορίας, τη νέα εποχή της μιντιοκρατίας των αριστοκρατών του κεφαλαίου και της επικοινωνίας…
Ο έρωτας, από την άλλη, της ταπεινοφροσύνης –γνήσια Χριστιανικής αρετής– είναι σχεδόν απλησίαστος στην εποχή μας, γιατί είναι περίπου θεϊκός έρωτας. Ο Ιησούς είχε συμβουλέψει «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Τελικά φαίνεται πως ο έρωτας της ταπεινοφροσύνης είναι ανώτερος από την υπεραγάπη, τον έρωτα της τιμής, αν και τούτο πιθανά αντιφάσκει στα αιτήματα της εποχής, όπου η γνώση και η πληροφορία αντλούν περιεχόμενο από την κλασσική ελληνική εποχή, της γνώσης, του Ειδέναι, του Γνώθι σ’ αυτόν, των κλασσικών Αριστοτελικών αρετών, της φρόνησης, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης, της ανδρείας, της ελευθερίας κλπ….
Ήρθε η στιγμή να παραπεταχτούμε κι’ εμείς οι εραστές της υπεραγάπης, στην εφεδρεία της αγάπης. Κάπου νικήσαμε και κάπου χάσαμε… Χιλιάδες ίσκιοι απ’ τους προγόνους και τους απογόνους μας σκύβουν να πιουν το αίμα μας μέσα από το κεφάλι μας, για να ζωντανέψουν, να συνεχίσουν την περιπέτεια της αγάπης, την περιπέτεια της αυτογνωσίας…

Αγάπη και Εξουσία

Οι πάντες μπορεί και να αγαπούν τους πάντες, οι πάντες μπορεί και να οργίζονται στους πάντες… Κάθε πολιτική εξουσία του κράτους, είναι κατώτερη από την εξουσία της αγάπης. Η εξουσία της αγάπης είναι η θεϊκή εξουσία πάνω στους ανθρώπους. Η εξουσία του χρήματος είναι η εξουσία του ισχυρού έναντι του αδυνάτου, είναι η εξουσία του κεφαλαίου έναντι της εργασίας. Η εξουσία της αγάπης δεν είναι μόνο η εξουσία της φρόνησης, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης, της ανδρείας και της ελευθερίας, αλλά και η εξουσία της ταπεινοφροσύνης της πραότητας και της αγιότητας. Η εξουσία της αγάπης είναι η εξουσία της θυσίας, η εξουσία της αυτοθυσίας. Εάν μια αγάπη μας καλεί με θυσία και αυτοθυσία, πρέπει εκεί να βρίσκουμε την Πρόνοια του Θεού, πρέπει εκεί να οικοδομήσουμε τα όνειρα του Παραδείσου μας…
Μιμητές της αγάπης του Χριστού και της θυσίας, και της αυτοθυσίας. Μιμητές των αξιών που ανηφορίζουν προς τα πάνω ως τη θέωση, ως την ανάσταση, ως την υπέρβαση του ανθρώπου. Το υπέρτατο σκαλί της ελευθερίας είναι η υπέρβαση του ανθρώπου, εκεί ως τα χωράφια του Θεανθρώπου. Εκεί βρίσκεται η αγάπη, στο τέλος της «καλοπέρασης», στον ουρανό των θαυμάτων…
Το πιο μεγάλο στήριγμα της εξουσίας είναι η αλαζονεία… Το πιο μεγάλο στήριγμα της αγάπης είναι η ελπίδα… Από την άλλη μεριά η αξία της πίστης, της πίστης σε Θεό, βάλλεται από παντού, βάλλεται από ολόκληρο τον υλικό πολιτισμό, βάλλεται από την αμφιβολία της μετά θάνατον ζωής… Όμως η θεϊκή ελπίδα με τη βακτηρία της ταπεινοφροσύνης μπορεί να οδηγήσει τα βήματά μας ψηλά στη βουνοκορφή τους ελέους, στον Όλυμπο της ελευθερίας και στο Σινά της αγιοσύνης και της αγάπης…

Αγάπη και μοναξιά

Όταν λείπει η αγάπη σου
έχεις μοναξιά,
έχεις μοναξιά,
κι’ εσύ πόσο με εμπνέεις αγαπητέ Μπομπ Ντίλαν,
ιδίως ύστερα από το Νόμπελ,
μα και νωρίτερα – στ’ ορκίζομαι.
 Όταν λείπει η αγάπη σου έχεις μοναξιά,
είσαι μισός,
είσαι χωρίς πνοή ανολοκλήρωτος,
μέσα στην έρημη Σαχάρα τα Βεδουίνος,
μέσα στο Κρητικό πέλαγος, πέρα από τη Γραμπούσα,
παρέα μόνο με τις σκέψεις σου – δυο γλάρους – σε μια βάρκα,
εσένα και την αγάπη σου.
Όταν λείπει η αγάπη σου προσκυνάς το σύμπαν…
Όταν λείπει η αγάπη σου σφίγγεις τα δόντια,
ξέρεις πως πρέπει να εκτίσεις την τιμωρία σου,
αγαπάς τον άλλο σου εαυτό σαν την αγάπη σου,
σφίγγεις τα δόντια, έχεις μοναξιά,
σφίγγεις τα δόντια, έχεις μοναξιά,
κι’ εσύ πόσο με εμπνέεις Μπομπ Ντίλαν,
σαν τα μακρινά χωριά των σκέψεων,
που μας καρτερούν για την ανάσταση των προγόνων…
Φοβάμαι να μιλήσω άλλο πια…
Στολίζομαι με ψεύτικα φτερά,
Φωνάζω και τραγουδώ και κλαίω,
Δεν είμαι φως – είμαι νύχτα που τη λογχίζει φως –
Θέλω να πνίξω την κραυγή της καρδιάς μου…

Αγάπη και ζωγραφική

Στα χρώματα και στο σχέδιο, (ακόμα και από τα παιδικά τα χρόνια), η αγάπη οργάνωνε τη φαντασία και τα αισθήματα και την αισθητική, αλλά και την άμιλλα και την ευλογία των γονιών και των δασκάλων… Αλλά και στην ωριμότητα η ενασχόληση με τα χρώματα και το σχέδιο και τη ζωγραφική, αποκαλύπτει κάποιες ενδιαφέρουσες πλευρές του χαρακτήρα, της ψυχολογίας, της ψυχής εν γένει. Στα μάτια μας σαν θεατές ενός έργου τέχνης, ξεκλειδώνει ένας κόσμος χαρισμάτων για μια ιδιαίτερη οπτική επικοινωνία… Η ευαισθησία του ανθρώπου βρίσκει ανταπόκριση στα χρώματα και στα σχέδια για να φτιάξει το δικό της παράδεισο, να κρυφτεί σε φανερά και μυστικά όνειρα. Η τέχνη ενώνει τους ανθρώπους, υποδεικνύει ένα κοινό ψυχολογικό υπόβαθρο, ένα υποσυνείδητο υπόβαθρο φιλίας, αγάπης, επικοινωνίας…
Ο μεγαλύτερος δάσκαλος των χρωμάτων είναι η φύση και το φως, αλλά η επιλογή της αγάπης από τη φύση και το φως δημιουργεί την τέχνη. Η τέχνη είναι μια δεύτερη θρησκεία... Η ζωγραφική είναι μια κορυφαία τέχνη…
Κάποιοι περιφρονούν τις τέχνες, περιφρονούν τη ζωγραφική… Είναι οι τυφλοπόντικες που κυνηγούν χρήμα για να ξεφύγουν από την ανασφάλεια και την αδυναμία. Είναι οι ντενεκέδες της μιζέριας και οι βρωμύλοι αμοραλιστές κάθε απάτης… Είναι οι περιφρονητές των ταπεινών, των πράων, των ευαίσθητων…
Η αγάπη που επενδύουμε σ’ ένα ζωγραφικό έργο επιλεγμένο με την αγάπη μας, είναι ένας σταθμός που οδηγεί στη θέωση της ψυχής μας μέσα στην πορεία της αγάπης μας προς τα ιδεώδη, τα κορυφαία… Είναι ένα είδος σαν λάβαρο που μέσα στο σπίτι, μας χαμογελά για ειρήνη, προκοπή, χαρά και ελευθερία. Είναι μια αγκαλιά, ένας σύμβουλος, μια καλημέρα χαριτόβρυτη μια καλημέρα σχεδόν παντοτεινή…

Αγάπη και Ελληνικός εγωισμός

Ένας σπουδαίος αντίπαλος της αγάπης είναι οι εγωιστικές συνιστώσες του χαρακτήρα μας. Μέσα στον καθημερινό εμφύλιο της καθημερινότητας και της επιβίωσης, η αγάπη και ο έρωτας ξεθωριάζουν, οι ελπίδες χτυπιούνται ανελέητα από τον ορθολογισμό, την πεζότητα και τη βλακεία, ο ρομαντισμός και η ανατριχίλα της καρδιάς προδίδουν τον ήλιο τους σε μοιραίους συμβιβασμούς και ανεπαίσθητες εκπτώσεις. Νιώθουμε τότε πως το κάστρο του χαρακτήρα μας βάλλεται από ποικίλες κατευθύνσεις, πέφτουν χώματα και πέτρες από  παντού, ορθωνόμαστε, υψώνουμε τον τόνο της φωνής και το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι για να αντιμετωπίσει την απειλή ετοιμάζοντας αστραπές και βροντές… Έτσι όμως θέτουμε τις βάσεις για την μελλοντική ασθένεια, παραβιάζουμε τη Σολομώντεια σοφία που προειδοποιεί ότι «πάσαι αι οδοί της σοφίας ειρήνη»… Και το ισχυρότερο κάστρο είναι ο φόβος του Θεού…
Ο εγωισμός στηρίζεται και συνίσταται όχι στην καλλιέργεια και ανάπτυξη της προσωπικότητας στα ύψη της θεότητας, που είναι το ευγενέστατο εγώ, αλλά στην καλλιέργεια και ανάπτυξη της προσωπικότητας με βάση τη μόδα, το συρμό, τις πεζές ανάγκες της καθημερινότητας, τις υλικές ανάγκες μιας δύσκολης επιβίωσης, την ασθένεια των συχνών πτώσεων στις ποικίλες αντιξοότητες…
Ένας νέος εμφύλιος πόλεμος άρχισε στην Ελλάδα. Ένας πόλεμος των εγωισμών, ένας πόλεμος των εγωιστών. Μεταξύ αυτών που ξέρουν και αυτών που δεν ξέρουν. αυτών που ξέρουν να χειρίζονται έναν υπολογιστή και αυτών που δεν ξέρουν να χειρίζονται ένα υπολογιστή. Ένας Τεχνολογικός Πόλεμος, με χαρακτηριστικά ταξικού πολέμου. Όμως συγχρόνως αυτός ο πόλεμος έχει παγκόσμια χαρακτηριστικά, είναι παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος μέσα στο δυτικό κόσμο. Θα μετεξελιχθεί πάλι όπως γίνεται πάντα σε πόλεμο φτωχών και πλουσίων, εχόντων και μη εχόντων… Και μια άλλη όψη αυτού του πολέμου θα είναι ή θα γίνει πόλεμος μεταξύ του κακού και του καλού…
Πάλι είναι και θα γίνεται ένας πόλεμος μεταξύ αυτών που «γίνονται ρινώκεροι» και αυτών που «παραμένουν άνθρωποι»… Η κοινωνία της πληροφορίας και των ηλεκτρονικών υπολογιστών πρέπει να βρει το χαλινάρι της, την έκφραση του λαού, την έκφραση του Θεού.

Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει; Τι όμορφο ερωτηματικό σε μια θετική δήλωση – διαχρονική – του αποστόλου Παύλου: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»… Φανταστείτε μια αγάπη ξεπεσμένη για λίγο ή για πολύ, μια αγάπη που υπήρξε αγάπη αλλά διατηρήθηκε για λίγο… Μια αγάπη που υπήρξε αδύναμη, φτωχή, ελλιπής, κουτσουρεμένη, φλόγα σε κάρβουνο που έσβησε, που πάγωσε, που έμεινε πέτρα μαύρη…
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει; Ποιο είναι το καύσιμο, το οξυγόνο της αγάπης; Τι κάνει αγάπη την αγάπη; Ποια θυσία;
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει όταν διορθώνεται κατά το θεϊκό πρότυπο, το κατά Χριστόν πρότυπο. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει όταν βρει τι τη συνδέει με τον πλησίον, τι κάνει δυνατό τον δεσμό με τον πλησίον. Ποτέ ίσως δεν θα αγαπήσουμε τον πλησίον σαν τον εαυτό μας,  πάντα όμως θα είναι ζητούμενο για την ενθαδική μας ύπαρξη. Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν. Η ανταγωνιστική σχέση των ανθρώπων που πρέπει να γίνει αδερφική;
Το να αγαπάς τον πλησίον σου ωσάν τον εαυτό σου είναι στην ουσία μια παγκόσμια επανάσταση στον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο ανταγωνισμός και η άμιλλα είναι φαινομενικά ο υγιής κανόνας, αλλά η φύση αυτή πρέπει να βιάζεται επαναστατικά με την ειρήνη της αγάπης του πλησίον.
Το να αγαπάς τον πλησίον σου ως εαυτόν είναι κάτι «αφύσικο», κάτι έξω από τον ανταγωνισμό και τη «φυσική επιλογή». Ο Χριστός όμως εγκαθίδρυσε αυτής την αγάπη σαν κάτι θεϊκό. Η … φύση «βιάστηκε», με στόχο τη βασιλεία των ουρανών. Πως όμως θα χτιστεί η πίστη στην αγάπη του πλησίον; …Με ποια θυσία; Με ποιες θυσίες; Μα ναι, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, γιατί ο Χριστός μέσα μας, ουδέποτε εκπίπτει, ή ουδέποτε πρέπει να εκπίπτει από Θεός…

ΑΘΗΝΑ, 23.07.2016 (ξεκίνησε) έως 31.12.2016

Μιχάλης Δ. Θεοδοσάκης