Αγάπη

  
«λογισμοί πτωχοί τω πνεύματι»

αφιερωμένο στις κόρες μου Μαργαρίτα και Κωνσταντίνα

Αγάπη. 

Τελευταία λέξη που είπε ο παππούς μου εν ζωή. Ο ίδιος ο Θεός αγάπη εστί, κατά την Αγία Γραφή. Και οι γονείς πρωτύτερα από το Χριστό, μας έδειξαν την αγάπη, το φως της ζωής. Τη θεϊκή αγάπη τη γνωρίσαμε μετά τη γονεϊκή.
Έρωτας και αγάπη. Γνωστά και τόσο άγνωστα πράγματα. Η ορμή του πάθους και η ηρεμία της θέωσης. Η πυρκαγιά και η ζεστασιά που συντηρεί τη ζωή.
Έρωτας δαίμονας, γιος του Πλούτου και της Πείνας, κατά το Σωκράτη; … Καλύτερα όμως, έρωτας άγγελος γιος του Χριστού, που θα μας οδηγήσει στην άγνωστη αγάπη.
Εν αρχή το κρύο και η παγωνιά. Ανάβει η σπίθα του έρωτα από δύο βλέμματα που συναντιούνται, ένας άντρας μία γυναίκα που η ψυχή τους θέλει τόκο εν τω καλό, θέλει ένα απόγονο που θα συνεχίσει την αλυσίδα των προγόνων. Ο απόγονος γεννιέται από τον έρωτα και η αγάπη συντηρεί στα χρόνια και αυξαίνει και μεγαλώνει τον ευγενή καρπό με την προσπάθεια, τη δουλειά, την ασφάλεια, το ενδιαφέρον, τη συμπάθεια, την προσφορά.
Έτσι γεννήθηκε ο κόσμος μας. Μία μεγάλη έκρηξη πριν από δεκαπέντε δισεκατομμύρια χρόνια (δύο που ενώθηκαν), και μέχρι σήμερα ένας όμορφος κόσμος για τη γη μας, και ασφαλώς και για άλλους πλανήτες που δεν γνωρίζουμε… Μια μεγάλη έκρηξη και ένα σύμπαν όπως το ξέρομε. Αλλά έτσι θα γεννήθηκαν και πολλά άλλα παράλληλα σύμπαντα, που δεν χωράει ο νους μας. Ο έρωτας που έδωσε την πρώτη έκρηξη του κόσμου μας. Ίδια πράγματα, όπως ένα ζευγάρι που ερωτεύτηκε και κοιμήθηκε μαζί. Και μετά αρχίζει η ζωή. Η ζωή σαν την αγάπη.

Ετυμολογία της αγάπης

Η αγάπη είναι αιώνια, δεν γεννιέται, δεν πεθαίνει … απλά υπάρχει. Στην επίσημα άγνωστη ετυμολογία της, αντιπαραθέτω την ετυμολογία του άγαν + άπτω, κατά σαν υπερβολική επαφή, υπερβολική τρυφερότητα, πολλά χάδια! Μου αρέσει, με εκφράζει αρκετά αυτή η ετυμολόγηση. Άγαν άπτω, αγάπη … (αλλά ίσως και άγαν ορώ, οπή, οπτικός, αγάπη υπερβολική κοιτάζω κάτι).
Φωτιά είναι η αγάπη. Φωτιά δημιουργική, πλάστρα … Με την τριβή ανάβομε φωτιά, με την επαφή και το χάδι, ξεκινά η αγάπη. Δεν γεννιέται, δεν πεθαίνει η αγάπη, απλά ξεκινά με την επαφή. Στην εποχή μας, την κοινωνία της πληροφορίας, προηγείται η επικοινωνία. Η επικοινωνία είναι η αρχή της αγάπης, μέχρι όμως την αγάπη απαιτούνται θυσίες. Πολλές, άγνωστες ακόμα θυσίες … Φωτιά, επαφή είναι η αγάπη…
Η αγάπη δεν πεθαίνει. Γι’ αυτό μόλις μετανιώσεις για κάποιο ατόπημα, εκεί σε περιμένει η αγάπη για το άγιο χάδι της. Το θαυματοποιό χάδι της… Έτσι, όσοι αγαπάμε το Χριστό, είμαστε στην αγκαλιά της αγάπης, προγευόμαστε τον παράδεισο.  Η αγάπη δεν πεθαίνει …
Ο Θεός αγάπη εστί. Ο Θεός δηλαδή, είναι χάδι και τρυφερότητα. Ο Θεός είναι θαυματοποιός, γιατί η αγάπη είναι θαυματοποιός. Αυτό μένει να αποδεικνύεται κάθε στιγμή. Τι άγια συγκυρία και ευκαιρία, που ο Θεός είναι Αγάπη…
Η αγάπη είναι σαν τη ζωή, ή καλύτερα είναι το πιο άγιο, το πιο ωραίο λουλούδι της. Αυτό το λουλούδι γεννά τους καρπούς της αγάπης. Καρποί που με τη σειρά τους δίνουν καρπούς της αγάπης. Καρποί που με τη σειρά τους δίνουν καρπούς στον αιώνα. Σαν τους απογόνους μας…
Λέει ο αγαπημένος πατέρας μου διαβάζοντας τον Καζαντζάκη: Ξεκινάμε από μια σκοτεινή άβυσσο, τη μήτρα, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μνήμα. Το ενδιάμεσο φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή…
Όμως η ζωή είναι φωτεινό διάστημα μόνο με την Αγάπη. Η ζωή είναι διάστημα ανάλογα με την ηλικία μας, και είναι φως γιατί είναι δημιουργική φωτιά, πλάστρα, που πλάθει τα όνειρά μας, καλύπτει τις ανάγκες μας, τους πόθους μας, φωτίζει τα πρέπει και το χρέος μας…

Να ζεις βαθειά

Όπως η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους, και η ευημερία δημιουργεί τέρατα, κατά τον ίδιο τρόπο μπορούμε να παραλληλίσουμε και να πούμε πως η αντιξοότητα δημιουργεί αγάπη, και η ευημερία μέσος…
Η αγάπη είναι φωτεινή σαν την αυγή, και σιωπηλή σαν τον τάφο, λέει ο Βίκτωρ Ουγκώ… Όμως οι καλύτερες καρδιές τυχαίνει κάποιες φορές να είναι πολύ σκληρές…
Ο πιο μεγάλος πόνος προέρχεται από την εγκατάλειψη των αγαπημένων προσώπων· το μίσος που προέρχεται από την πλευρά των εχθρών, είναι τελικά άνευ σημασίας, ιδίως όταν έχομε ήσυχη συνείδηση…
Να ζεις βαθειά, όχι σαν ιδέα παρά ως σάρκα και αίμα, να ένα μέρος από την ταυτότητα αγάπης. Πώς να σωθείς αν δεν είσαι δυνατός, φωτεινός, γενναίος στην αγάπη, λιτός, πρόθυμος και η καρδιά να χτυπάει φλεγόμενη; Οι ιδέες και τα πάθη που είναι πιο παλιά από την καρδιά και το μυαλό σου. Το πνεύμα σου το αόρατο είναι οι πρόγονοι οι πεθαμένοι και οι αγέννητοι απόγονοι, κι’ εσύ με την αγάπη σου πρέπει να κάνεις αυτό το αόρατο πνεύμα – Άγιο Πνεύμα!...
Δεν είσαι ένα άθλιο στεγνό κορμί. Πίσω από την κρεάτινη μάσκα σου, πίσω από το πήλινο κορμί στέκεται ένας στρατός απ’ τους προγόνους σου, στέκεται ένας στρατός απ’ την ελπίδα των απογόνων σου, κι’ εσύ σκιρτάς χαρούμενος μόλις απελευθερώνεσαι από την κόλαση του εγώ με μια τυχαία αφορμή…
Έχεις ευθύνη. Μέσα σου κουβαλάς, θέλεις δε θέλεις, ένα νέο ρυθμό, μια νέα Ιδέα έτοιμη να πλουτίσει τη γενιά σου. Ζωή και θάνατος, αρετή και κακία, αγάπη και μίσος είναι οι αγωνίες σου, και συ ξεδιαλέγεις τι και ποιος πρέπει να μείνει στο φως…

Θεός της αγάπης

Είπε ο μέγας ποιητής:
«Και τέτοιος που είμαι, και με τέτοια
καρδιά, πουλί ολοτρέμουλο σ’ αρρωστημένα στήθια,
από τους δυνατούς και τους μεστούς του κόσμου
εγώ είμαι πιο κοντά στο φως και στην αλήθεια.
Γι΄αυτό μουγκρίζει μέσα μου βαθειά
και μ’ όλη την αχάμνιά μου και μ’ όλο το μαράζι,
προς όλους τους μεστούς και δυνατούς του κόσμου
μια καταφρόνεση… Και μου ταιριάζει…»
Ξεκινάμε με μια τέτοια καταφρόνεση προς τους άρχοντες «του αιώνα ετούτου του απατεώνα» που στενεύουν την Αγάπη μας, που φυλακίζουν τα αισθήματα της αλληλεγγύης με χιλιάδες μίζερες αγωνίες, με άναρχες δικαιολογίες, με άγριο μυστήριο…
Όμως εμείς οδεύουμε αρμονικά με το Σύμπαν, γιατί οι εφήμερες πράξεις της αγάπης μας μέσα στον κύκλο της εποχής μας, χωρίς να καταφρονούν την ανάγκη, είναι η ίδια θεϊκή ορμή που γεμίζει τις ψυχές όλων των λαών και όλων των τόπων. Η αγάπη μας δεν είναι ένας αφηρημένος στοχασμός, ούτε μια λογική ανάγκη, είναι ο Θεός μας που χορεύει πέρα από τα σύνορα της λογικής, πάνω απ’ όλα, Θεός παντοδύναμος, Θεός της αγάπης.

Η σημασία της ψυχής μας

Δουλευτάδες, σύντροφοι, στον αγώνα Εμπρός…
Είναι δώρα δικά μας της γης τ’ αγαθά,
είναι δώρα δικά μας, του ήλιου το φως,
Χέρι χέρι, αγκαλιά, λαοί πονεμένοι,
Η ζωή, ο Θεός, χάρισμα μας προσφέρει…
Όμως αγαπημένοι, στο κάθε βήμα καραδοκεί η προδοσία και η έκπτωση… Και η ψυχή μας που αέναα ζητάει και διψάει για την αγάπη, ζητάει ένα λάβαρο. Η ψυχή μας ζητάει μια σημαία, ζητάει να σφίξουμε τα δόντια, τρίξουμε τα δόντια στις δυσκολίες, γιατί εμείς είμαστε οι δουλευτάδες του κόσμου, και το δίκιο το δικό μας γραμμένο στο λάβαρό μας με το αίμα της αγάπης, λέει:

«Λευτεριά και Ειρήνη, Προκοπή και Χαρά»

Ο κόσμος τούτος όλων των φαινομένων, της πολύχρωμης φαντασμαγορίας που βλέπουμε δεν είναι η απόλυτη πραγματικότητα που είναι προσιτή στις αισθήσεις μας, ούτε η στολή που ντύνει το μυστικό σώμα του θεού, μα είναι η συμπύκνωση των δυο τεράστιων αντίθετων δυνάμεων του σύμπαντος, της δύναμης του θανάτου που κατηφορίζει και της δύναμης της αθανασίας που ανηφορίζει όλο ζωή και ελευθερία…
Βουλιάζουνε συχνά τα βήματά μας σ’ αυτόν τον αόρατο στρόβιλο, μα με το φως του μυαλού και τη φλόγα της καρδιάς, πολιορκούμε την κάθε φυλακή, για την ηρωική έξοδο, κρατώντας τη σημαία που γράφει:

«Λευτεριά και Ειρήνη, Προκοπή και Χαρά»

Αγάπη και ασθένεια

Η αγάπη είναι ξόδεμα. Ξόδεμα αισθημάτων, ενέργειας, αλλά και υλικών αγαθών. Επομένως σαν τέτοια θα έπρεπε να οδηγεί στην ασθένεια και κατόπιν στο θάνατο. Εάν ήταν μόνο σεξουαλική χρήση και κατάχρηση, πράγματι θα οδηγούσε στο θάνατο, εάν δεν υπήρχε φρένο στην ηδονή και στον έρωτα. Άραγε πρέπει να μπαίνει φρένο στην αγάπη, για να μην κινδυνεύουμε με ασθένεια και θάνατο; Αλλά πως, και τι φρένο. Αφού ο Θεός αγάπη εστί. Άρα η αγάπη όπως και ο Θεός αγάπη εστί. Άρα η αγάπη όπως και ο Θεός είναι άπειρα πράγματα, αστείρευτα, ατελείωτα, πάμπλουτα… Τούτο ακούγεται θεωρητικό μεν, που πρέπει να αποδειχθεί.
Στην κλίμακα των αρετών διατυπωμένη από τους Πατέρες, της Εκκλησίας του Χριστού, έχομε πρώτα την Φρόνηση, μετά τη Σωφροσύνη, την Δικαιοσύνη και την Ανδρεία… Η φρόνηση αντιπροσωπεύει το φρένο και την πυξίδα, όπως περίπου και η σωφροσύνη. Όμως με τη δικαιοσύνη και την ανδρεία, αλλά και τις άλλες (Αριστοτελικές) αρετές ξεσπά το μεγαλείο της αγάπης, η αστείρευτη πλευρά της αγάπης. Σαν τα πλήκτρα στη μελωδία ενός πιάνου, η ψυχή και το πνεύμα γιγαντώνονται και θαυματοποιούν, μέσα στα ανθρώπινα…
Η αγάπη είναι θεραπεία. Θεραπεία, όπως την είδε ο Χριστός στα μάτια τα καθαρά των μικρών παιδιών. Θεραπεία σαν την αγάπη, που σβήνει ό,τι θαμπώνει τον ήλιο. Η αγάπη είναι ξόδεμα, αλλά από το περίσσευμα. Αλλά και το περίσσευμα, μπορεί να’ ναι γιγάντιο…

Όταν σπάει η αγάπη

Συνήθως, από εγωισμό και περηφάνια, μια σχέση όπου καλλιεργείται αγάπη, σπάει. Είναι μια δύσκολη στιγμή να τη διαχειριστείς. Λένε πως εχθρός του καλού δεν είναι μόνον το κακό, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Όταν σπάει μια σχέση αγάπης, στο μυαλό των αγαπώμενων ζωγραφίζεται μια άλλη σχέση αγάπης, θεϊκή αγάπη, στο όνομα της οποίας επέρχεται ο χωρισμός.
Εδώ η αυτογνωσία μέσα από την εμπειρία, παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά πιο σημαντικός είναι ο ρόλος της Πίστης, ο ρόλος της θεϊκής πίστης για την οποία και μόνο μια μικρή αγάπη μπορεί να σπάσει και να σκορπίσει για μια θεϊκή αγάπη. Τούτο όμως πρέπει να αποδειχτεί στην πράξη, στο χρόνο, στην ελπίδα ότι πράγματι μια θεϊκή αγάπη, αντικαθιστά μια μικρή αγάπη, δηλαδή μια συμφεροντολόγα αγάπη.
Όταν ο έρωτας που οδηγεί στην αγάπη είναι πολύ μεγάλος, τόσο λιγοστεύουν τα περιθώρια που συμφεροντολογισμού, υλικού, συναισθηματικού, αισθητικού… Πάντα όμως καραδοκεί το σπάσιμο της αγάπης, που είναι ένας μικρός θάνατος… Ο σταυρός μιας σπασμένης αγάπης στον Χρόνο, μπορεί να διορθωθεί μόνον από μια θεϊκή αγάπη, αλλιώς παραδέρνομε σε αδιέξοδα εναλλακτικά σενάρια, που και τα ίδια πάντως συχνά προβλέπουν στην ίδια θεϊκή αγάπη…
Η ύπαρξη τέκτων, ιδίως σε μικρή ηλικία, προσφέρουν κατά κάποιο τρόπο στο ζευγάρι μια εναλλακτική θεϊκή αγάπη. Πάντως, όταν σπάει μια αγάπη, πάντα πρέπει να πιστεύουμε σε μια πιο μεγάλη, έστω και υποθετική, μια αγάπη αναστάσιμη. Σε κάθε περίπτωση αυτή η αναστάσιμη αγάπη βρίσκεται και μέσα στην Εντολή: Τίμα τον Πατέρα Σου και τη Μητέρα Σου…

Αγάπη και ηλεκτρονικός υπολογιστής

Το πληκτρολόγιο του ηλεκτρονικού υπολογιστή: πλήτ- πλήτ- πλήτ- πλήτ- πλήτ-. Πληκτικό, ανιαρό (ανούσιο – υπερούσιο), δουλειά κατεργάρη, δουλειά σκαφτιά, με τα δάχτυλα και τα νύχια γυπαετού κα όρεξη γερακιού, έτοιμα για ένα ρατσιστικό φόνο. Εργασία στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Και ύστερα το ποντίκι, του υπολογιστή έρχεται να ξυρίσει τις ανασφάλειες του ορίζοντα ζωγραφίζοντας πράσινους και κόκκινους ήλιους σε όλα τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία, το ποντίκι του υπολογιστή ρυθμίζει το βάθος και το πλάτος της εργασίας στα εργοστάσια των γραφείων…
Η οθόνη του υπολογιστή αποθρασύνει το βλέμμα μας – ο εγκέφαλος πλέον όλα τα ξέρει..!- η οθόνη καταγράφει κείμενα και σχέδια ενώ το μικρό βέλος κλικάρει στην άβυσσο της δικής μας απόγνωσης, σε επάλληλες εικόνες νέων λαβυρίνθων μέχρι το βάθος του Μινώταυρου…
Στο Πολυτεχνείο λένε: Όταν κλείνει η τηλεόραση αρχίζει η ζωή. Μήπως όμως όταν κλείνει ο υπολογιστής (μέσα μας), αρχίζει η Αγάπη;

Αγάπη και απόγνωση

 Ποια είναι η τροφή της αγάπης; Με τι τρέφεται, πώς να την ταΐσουμε από το περιβόλι της γης; Με τη σωματική υγεία και ικανοποίηση, αυξάνεται και το περίσσευμα αγάπης προς το διπλανό μας, ή απαιτείται κάποια μορφή νηστείας σωματικής και πνευματικής; Αν αναδομηθούμε τις επιταγές της θρησκείας μας, η πραγματική άσκηση βοηθά στην ενέργεια της αγάπης. Αυτό το γνωρίζουν καλύτερα οι ασκητές μας. Ο πόνος, δυναμώνει την ελπίδα, την πίστη και την ευχή της αγάπης. Η αγάπη είναι κρυφή και φανερή προσδοκία… Η προσδοκία της σωματικής και ψυχικής ανάτασης και ανάστασης… Η αγάπη είναι τα πάντα, αλλά δεν φτάνει ολόκληρη η ζωή να ανακαλύψουμε όλες τις πλευρές της αγάπης…
Τα νιάτα και οι απόγονοί μας, μας προσφέρουν τη χαρούμενη, την αξιοζήλευτη πλευρά της αγάπης, που μας ζωογονεί σαν Άγιο Πνεύμα… Ένα όμορφο παιχνίδι του γέλιου, της χαράς, της άμιλλας, του ανταγωνισμού, του ονείρου για το μέλλον. Όμως η αγάπη, όπως και η ίδια η ζωή, πρέπει να έχει στόχο, πρέπει να έχει στόχους και προορισμούς, χρέος της πραγματικής παιδείας, χρέος της Ελληνικής και Χριστιανικής μας παιδείας όπου βρίσκονται οι ρίζες μας.
Η αγάπη δεν είναι δεδομένη, και δεν πρέπει να νομίζουμε ότι είναι δεδομένη, αλλιώς καραδοκεί η απόγνωση, αυτή η ασθένεια που κλονίζει την πίστη και ερειπώνει το σώμα. Η κόλαση του Νίκου Καρούζου δεν είναι η πατρίδα μας, καθώς οι πιο ένδοξες στιγμές μας είναι αυτές που μετά την απόρριψη, μεγαλώνει μέσα μας η θέληση για ζωή και Αγάπη.

Αγάπη που ελπίζαμε

Η σημερινή κοινωνία της πληροφορίας, που ρομποτοποιεί τους ανθρώπους σε άψυχα ανθρωπάκια, μίζερα και συμφεροντολογικά, μικρόψυχα και γελοιωδώς επιδερμικά, ρατσιστικά και άθλια στη φτώχεια του μυαλού τους και στη φτώχεια που επιβάλλει η αριστοκρατία του πλούτου των διαπλεκόμενων μιντιαλιστών, που κανονίζει την πλύση εγκεφάλου των πολιτών αδρανοποιώντας τους κάνοντας τους μικρούς σκλάβους του ηλεκτρονικού υπολογιστή, αυτή η σημερινή κοινωνία της πληροφορίας χρεωκόπησε την αγάπη, γλίστρησε στην ορφάνια της ηδονής, αυτοκτονεί μέσα στην ανεργία και στην απιστία…
Η αγάπη που θα ανορθώσει και θα αναστήσει την κοινωνία μας, είναι η αγάπη των μικρών παιδιών, που εμπνέει στον κόσμο μας τη βασιλεία των Ουρανών επί της γης. Και η επανάσταση που ονειρευόμαστε είναι η επανάσταση της κοινωνικοποίησης των μίντια και των υπολογιστών, κάτω από τη γενική λαϊκή θέληση…

Αγάπη και περιφρόνηση

Ό,τι εμποδίζει το δέντρο της αγάπης να αναπτυχθεί, είναι οι χιλιάδες σταυροί της περιφρόνησης. Περιφρόνηση είναι ο φθόνος και η κατάρα για ό,τι δεν είναι δικό μας. Αυτό το ένστικτο της ιδιοκτησίας σαν καρκίνος μας τρώει τα σπλάχνα και όλη την ύπαρξή μας, από τη στιγμή της άγριας εκδίωξής μας από τον Παράδεισο, από την περίοδο της Γνώσης του Καλού και του Κακού, του τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει το «όμορφο»  άτομό μας. Ο απωλεσθείς  παράδεισος είναι η απολεσθείσα Αγάπη, και η περιφρόνηση είναι το Δίκαιο της ανυπακοής.
Στη σημερινή μιντιαλιστική κοινωνία των αριστοκρατών της πλουτοκρατίας, η περιφρόνηση, ο εγωϊσμός, η επίδειξη είναι κυρίαρχα χαρακτηριστικά, φανερά ή υποδόρια, για το ψάρεμα πλεονεκτημάτων, για οικειοποίηση μιας καλύτερης θέσης. Η αγάπη γίνεται το πτώμα των αφελών που κρεουργούν οι Αριστοκράτες και τα πειθήνια τσιράκια τους. Λυσσασμένα σκυλιά με άφθονα σατανικά κόμπλεξ – αντικείμενα χιλιάδων ψυχιάτρων – τα αριστοκρατικά πλουτοκρατικά γουρούνια, γουρονοποιούν την κοινωνία μας αλλά έως πότε;
Ο νους πρέπει, αλλά δεν μπορεί ακόμη να ξεκαθαρίσει την κατάσταση της παγκοσμιοποιμένης αλητείας που ζούμε. Το αυτοκτονικό ξέσπασμα των μουσουλμάνων τζιχαντιστών, κρούει μόνο τον κώδωνα της παραλυσίας της δικής μας Δυτικής Δημοκρατίας, για μια Πολιτιστική Μορφωτικής αναγέννηση. Σαν την Γαλλική Επανάσταση του 1789 που γκρέμισε το καθεστώς των «ελέω Θεού» Λουδοβίκων αριστοκρατών, αναμένομε τη νέα αφύπνιση… Ίσως θα είναι μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα της ταξικής πάλης, που εξαθλιώνει και ριζοσπαστικοποιεί το φτωχό λαό.

Αγάπη και καρκίνος

Το φως, η γλυκύτητα, η γαληνότητα και η μακαριότητα της αγάπης είναι ο τρόπος, ζωής και η επιθυμία όλων των ζωντανών πλασμάτων, όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά όλης της φύσης που εξελίχθηκε σε άνθρωπο. Όμως η πορεία της ζωής του ανθρώπου από τη γέννησή του μέχρι την ωριμότητα, αναπτύσσει άμυνες στις αντιξοότητες και γεννά πληγές, πολλές φορές πληγές αγιάτρευτες. Τέτοια αγιάτρευτη πληγή που ξεκινά από ένα ερεθισμό ψυχοπνευματικό, συνεχιζόμενο από το παρόν στο μέλλον για χρόνια αόρατη φαινομενικά χωρίς σημασία είναι ο καρκίνος, η αρχή δηλαδή του θανάτου.
Πάντα θα νικήσει ο θάνατος, όμως πάντα θα υπάρχει η ελπίδα της ζωής, η πίστη στο φως της ζωής που οδηγεί στη μακαριότητα της αγάπης. Η ύπαρξη της οικογένειας βοηθά το άτομο να μοιραστεί λύπες και χαρές, πόνο και επιτυχίες, ασθένεια και υγεία, τραύματα και αναρρώσεις. Το ίδιο βοηθά και η πίστη στο Θεό. Όμως η πίστη στο Θεό είναι θέμα προσωπικό του καθενός, θέμα της ράτσας του και της φώτισής του. Η ενέργεια της πίστης στο θαυματοποιό Θεό δεν στηρίζεται στην φρουτοφαγία ή στην φυτοφαγία (και μόνο), αλλά στηρίζεται σε μία καρδιά με πραότητα μέσα στο χρόνο, δηλαδή μια μυστηριώδη ταπεινοφροσύνη της καρδιάς, οτιδήποτε δηλαδή αντίθετο στον υπερήφανο χαρακτήρα του Έλληνα(!). Το δε λιβάδι που ταΐζει την πραότητα και την ταπεινοφροσύνη της καρδιάς είναι η προσευχή. Για τα νιάτα όλα αυτά μοιάζουν ακατόρθωτα πράγματα, γιατί για τη νιότη και τη ζωή είναι μακριά ο θάνατος και τα βέλη του θανάτου. Όμως με την ωριμότητα της ζωής επέρχεται η φρονιμάδα και η σοφία, η σύνεση και η γαλήνη μέχρι το βιολογικό τέλος, έρχεται η συνειδητοποίηση της θνητότητας που ψυχολογικά δικαιώνει το άτομο εάν επετέλεσε τον προορισμό του, εάν ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του με επιτυχία, δηλαδή εάν πίστεψε κατά την κρίση του στη θέωσή του, μέσα από το πέλαγος της αγάπης.

Αγάπη και γηρατειά

Η νιότη εκφράζοντας τον ενθουσιασμό της και την ευαρέσκειά της σαν τα γάργαρα νερά της πηγής, που με τέλεια φυσικότητα ξεχύνονται στην επιφάνεια να δροσίσουν και να ποτίσουν όλα τα διψασμένα, χωρίς υπολογισμό, χωρίς υστεροβουλία, με άφθαστο αυθορμητισμό, νομίζει για αγάπη αυτή τη χαρά κι’ αυτόν τον ενθουσιασμό… Η και έρωτα… Όμως ο έρωτας και η αγάπη έχουν για στόχο το προϊόν μιας γέννας, ενός τοκετού, που πρέπει να συγκεντρώσει τη στοργή, την αφοσίωση, το ενδιαφέρον μας…
Έτσι, τα γάργαρα νερά της πηγής της νιότης, μοιραία μπαίνουν σε ένα αυλάκι, πολυδαίδαλο αυλάκι που ποτίζει τα αγαπημένα μας δένδρα και φυτά, που τους δίνει τη ζωή μέσα σε βάθος χρόνου, για να μεγαλώσουν, να ανθίσουν, να καρπίσουν, επιτελέσουν το δικό τους προορισμό, αδιαφορώντας για τα μακρινά, τα ξένα…
Ο έρωτας και η αγάπη αποκτούν έτσι «μικροσυμφεροντολογικά» χαρακτηριστικά…Η αγάπη γίνεται προσωπική, παύει πλέον να είναι πλατιά σαν Θεός… Είναι ο προσωπικός σταυρός του καθενός. Είτε γερνώντας χωρίς απογόνους, είτε έχοντας ωριμάσει οι απόγονοι, το άτομο ξαναβρίσκει το Θεό της αγάπης στα γηρατειά του, απλώνονται οι ορίζοντες του έρωτα στα χαρακτηριστικά της ύπαρξής του… Αρχίζει ένας νέος κύκλος αυτογνωσίας. Όλο το παρελθόν μοιάζει τώρα σαν περιττό, σαν άγουρο φρούτο, σαν καλώς γεγεννημένο από ένα ουράνιο χέρι – όχι από μας –, εμείς νιώθουμε πιόνια αυτής της νομοτέλειας, δεν ξέρουμε  πώς να τη διαχειριστούμε, ανοίγει ο δρόμος προς την ανυπαρξία του φυσικού τέλους, του μνήματος, του τάφου. Το σώμα θα λιώσει, θα γίνει χώμα να θρέψει τα ελάχιστα χόρτα του τάφου, να ταΐσει κάποια ζωντανά σκουλήκια. Αλλά ευτυχώς το Πνεύμα, αυτό το άγιο Πνεύμα έχει αρχιτεκτονήσει τη Βασιλεία των Ουρανών, για να δικαιωθεί η επί Γης πορεία του ανθρώπου. Γιατί η τελική δικαίωση της πορείας του ανθρώπου επί γης, είναι η αγάπη στον πλησίον…

Η Αγάπη και ο πλησίον (Ι)

Πως μπορούμε να αγαπάμε τον πλησίον, με τη αγάπη της ψυχής μας, με την αγάπη του μυαλού, με την αγάπη της προσφοράς, του ενδιαφέροντος, της φροντίδας, της καλοσύνης; Πρέπει προηγουμένως να διακρίνωμε ένα όριο, και το όριο είναι ο εαυτός μας. Αγαπάμε τον πλησίον, μέχρι εκεί όπου αγαπάμε τον εαυτό μας, αλλιώς κινδυνεύουμε να τεμαχίσουμε τον εαυτό μας, να τον διασπάσουμε έτσι πεπερασμένος που είναι, να έχωμε μία πτώση του εαυτού με άσχημα γενικά αποτελέσματα. Πρέπει να γνωρίζομε τι αγαπάμε στον εαυτό μας και στον πλησίον. Πρέπει να ανακαλύπτωμε, και να μαθαίνουμε να διερύνωμε τα όριά μας.
Οι αρετές μας, δηλαδή οι επαινετές έξεις μας – κατ’ Αριστοτέλη – (δεκάξι στον αριθμό), είναι ένας σχετικός χάρτης της αυτογνωσίας μας: Η ανδρεία, η πραότητα, η σωφροσύνη, η αιδώς, η νέμεσις, το δίκαιο, η ελευθερία, η αλήθεια, η φιλία, η σεμνότητα, η καρτερία, η μεγαλοψυχία, η μεγαλοπρέπεια, η φρόνηση, η φιλοτιμία, και η ευτραπελία δίνουν την ουσία του αγώνα μας, δείχνουν που πατάει η αγάπη μας για τον πλησίον. Αποκτούν καινούρια αξία, ελευθερώνονται από το πρόσκαιρο και γίνονται αιώνιες όσο δένονται με την Αγάπη. Γεννιέσαι κάθε μέρα, πεθαίνεις κάθε μέρα, συντρίβεις τα είδωλα της καθημερινότητας, αγαπάς τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες, ταυτίζεσαι με τις δυνάμεις του σύμπαντος γεμάτος ευθύνη, έτοιμος για θυσίες. Αρματώνεις την καρδιά και το μυαλό, δημιουργείς πολιτισμό κι’ ελευθερώνεις μέσα σου το Θεό. Παντού γύρω σου ακούς να φωνάζουν βοήθεια. Στη ρεούμενη  αναρχία του κόσμου ας βάλουμε την τάξη του μυαλού μας για τάξη του κόσμου, έτσι σώζουμε τις ιδέες μας, τους ανθρώπους μας, τα πράγματά μας, έτσι αγαπάμε το Θεό μας, φωτίζουμε την πορεία του και την πορεία μας εκτελώντας κάτι αιώνιο. Η νίκη στερεώνεται με κάθε γενναία πράξη μας και η Προσευχή μας είναι η Αναφορά μας. Όπως η αναφορά στρατιώτη σε Στρατηγό. Εκεί, στην τελική κρίση…

Αγάπη και φοβίες

Ένα πέπλο ομίχλης, ένα σύννεφο απόγνωσης σκοτίζει, παραλύει την εκδήλωση της αγάπης και των ευγενών αισθημάτων εξ αιτίας της εμφάνισης ποικίλων φοβιών. Οι φοβίες τσακίζουν τα κόκκαλα των αρετών γιατί δημιουργούν αμφιβολίες παντού, φαινομενικά εκ του μηδενός, πάντα όμως υπάρχουν αιτίες και αφορμές, αληθινές ή ψεύτικες. Βέβαια ο φόβος είναι η αρχή της Σοφίας, σύμφωνα με τις παροιμίες Σολομώντα. Η αλλιώς, ο φόβος φυλάει τα έρημα, σύμφωνα με μια Ελληνική παροιμία. Ακόμα δε και ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος, μπροστά στο άγαλμα του Θεού Φόβου απηύθυνε ευχές και προσευχές για το αίσιο της εξέλιξης στις μάχες και στους αγώνες του…
Η φοβία μοιάζει να είναι ένα είδος ευνουχισμού. Μια πνευματική παράλυση, ένας ευνουχισμός του εγώ, ένας στιγμιαίος θάνατος. Η φοβία επέρχεται στο άτομο, γιατί το άτομο ποτέ δεν γνωρίζει καλά τον εαυτό του, πάντα υπάρχουν πτυχές και πλευρές της προσωπικότητας καλά κρυμμένες από τη συνείδηση, βαθειά μέσα στο ασυνείδητο και το υποσυνείδητο.
Όμως, εάν η αγάπη και πίστη σ’ αυτήν έχει γίνει μέγιστη, αφού ο Θεός αγάπη εστί, τότε εγείρεται στα μάτια μας αυτόματα το δίλημμα ή αγάπη ή διάβολος, δηλαδή ή Θεός ή Διάβολος. Μόνον έτσι μπορεί να ακυρωθεί η φοβία. Μόνο με την επίκληση της θεϊκής παρουσίας, με την εσωτερική πίστη πως ο Θεός μέσα μας ορθώνει και εκφράζει τον Λόγο του, η αγάπη θα νικήσει και θα απλώσει την Ειρήνη της, την Ελπίδα της, τη μακροθυμία και τη δικαιοσύνη της.

Αγάπη και σεξ (1)

Δύσκολο θέμα. Ο απόστολος Παύλος σ’ αυτό το τόσο σημαντικό θέμα έχει πει πως δεν έχει σαφή εντολή από τον Χριστό, μόνο ότι θεωρεί «δια της πορνείας έκαστος ας έχει την εαυτού γυναίκα, και εκάστη τον εαυτής άνδρα». Θεωρεί δηλαδή ο Παύλος, ότι το σεξ έχει άμεση σχέση με την πορνεία… Στον δε περίφημο ύμνο του για την αγάπη (Α’ προς Κορινθίους Επιστολή) η αγάπη έχει παραδείσια πραγματικά χαρακτηριστικά, θεϊκά χαρακτηριστικά όπως μακροθυμία, αλήθεια, πίστη, ελπίδα, υπομονή, προφητικούς λόγους, ευχαριστία, χρηστότητα, και ο μη έχων αγάπη έγινε χαλκός ηχών και κύμβαλο αλαλάζον.
Η κοινή γνώμη στη χριστιανική Δύση, αντιμετωπίζει με αμφιβολία και καχυποψία την Παύλεια άποψη που διαχωρίζει κάθετα την αγάπη και το σεξ. Η ίδια αυτή άποψη της Δύσης θέλει κάποια δόση σεξ στην αγάπη, και κάποια δόση αγάπης στο σεξ που ποικίλουν ανάλογα με τους  λαούς και τα χαρακτηριστικά του πολιτισμού τους…
Φαίνεται πως το σεξ, ο έρωτας, είναι φλόγα που σβήνει στην ερωτική πράξη, και μετά το ερωτικό ζευγάρι, (όπως φαίνεται μέσα από τα τραγούδια που ακούει και το εκφράζουν) ψάχνει το σωστό και το λάθος στο πέλαγος της αγάπης… Το άφθαστο ιδεώδες είναι να συμπέσει ο έρωτας και η αγάπη στο βάθος του χρόνου, όπως τούτο είναι πολύ δύσκολο να το συλλάβει ο νους, είναι μια προπτωτική κατάσταση. Ποια μπορεί να είναι η πυξίδα του νου που οδηγεί σε μια σύμπτωση πορείας έρωτα και αγάπης μέσα στο ζευγάρι, μέσα στην οικογένεια, της εποχής της κοινωνίας των πληροφοριών, δηλαδή σήμερα, μέχρι το ορατό μέλλον; Οι γονείς και το περιβάλλον παίζουν για το ζευγάρι αποφασιστικό ρόλο. Όπως και το είδος της μόρφωσης,  μέσα στην εποχή της παραπληροφόρησης και της εμπορευματοποιημένης πληροφορίας, που πρέπει να αλλάξει σε κοινωνία Σωκρατικής Αυτογνωσίας και Αγάπης. Η κοινή για το ζευγάρι πορεία έρωτα και αγάπης, όχι μόνο πρέπει να στοχεύει προς το αστέρι που βρίσκεται πάνω από το σταύλο της Βηθλεέμ, αλλά πρέπει και να σπάει (αυτή η κοινή πορεία) όταν πλέον δεν είναι σταυρική, (έκαστος το σταυρό του), αλλά χυδαιοσυμφεροντολογική. Κατά συγγνώμη διαζύγιο; Πτώση; Ίσως… Αλλά το κεφάλαιο της Σωτηρίας, έχει πολλά κεφάλαια…

Αγάπη και σεξ (2)

Όπως είπαμε είναι ιδεώδες να συμπίπτει ο έρωτας και η αγάπη, για το ζευγάρι, στο βάθος του χρόνου… Στην αναζήτηση της πυξίδας του νου, που ψάχνει την σύμπτωση του έρωτα και της αγάπης, και δεχόμενοι την ισότητα στην ανθρώπινη υπόστασή τους, πρέπει να αποδεχτούμε μόνο το είδος και το περιεχόμενο της σταυρικής Πορείας του καθενός, μέσα στο ζευγάρι. Η συνεννόηση, η συζήτηση, ο διάλογος και η αποδοχή της ελεύθερης προσωπικότητας του άλλου, μπορεί να φωτίσει την σταυρική τους πορεία και να οδηγήσει σε ένα ορισμένο βαθμό αλληλοκατανόησης που θα επιτρέψει την αμοιβαία συγγνώμη, την αλληλοσυγχώρεση… Η αμοιβαία συγγνώμη δεν σημαίνει ότι δεν θα ξανασυμβεί πτώση, σημαίνει ότι το ζευγάρι πέτυχε ένα ελάχιστο σημείο και ταυτίστηκε θαυμαστά ψυχή τε και σώματι. Ένας σταθμός, ένας κόμβος στην κοινή τους ζωή, μια διαστημική  πλατφόρμα για να επαναπροσδιορίσουν την πορεία τους για το Φεγγάρι της Επαγγελίας τους.
Από μόνοι τους οι ρόλοι και οι πορείες του άνδρα και της γυναίκας είναι διαφορετικοί,  έχουν διαφορετικούς ρόλους στο παιγνίδι της τεκνογονίας. Αυτό οδηγεί σε διάφορες υποσυνείδητες ή συνειδητές απορρίψεις, αλληλοπεριφρονήσεις, λόγω αδυναμίας κατανόησης του ρόλου του καθενός. Η γυναίκα συνεχώς και αδιαλείπτως πρέπει να συντηρεί, να φροντίζει τη ζωή, ο άνδρας πρέπει συνεχώς και αδιαλείπτως να επιβεβαιώνει τη δύναμη της σεξουαλικότητάς του…(!) Ένα παιχνίδι δίχως τέλος… Έπειτα έρχεται ο θάνατος, και λίγο πριν ο απολογισμός της ζωής Μετά το θάνατο τίποτα; Μετά το θάνατο χάος; Η βασιλεία των ουρανών και ο Παράδεισος τόπος απόλαυσης για πεινασμένους της επίγειας τωρινής ζωής; Άγνωστα πράγματα για εργασιομανείς αλλά και για ανέργους. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα, καρτερώντας ανάσταση. Ο Χριστός κρατάει σταυρό, όλοι μας κρατάμε σταυρό, και η ανάστασή μας θα λάμψει στη μνήμη των απογόνων μας και θα σβήσει στη μνήμη των εχθρών μας.

Αγάπη σε άβυσσο

Η διαφορά στις νοοτροπίες μεταξύ των ανθρώπων, μπορεί και οδηγεί στην άβυσσο της ασυνεννοησίας, σε λαβυρίνθους που καθηλώνουν το μυαλό σε σιδερένιες φυλακές, ανελευθερίας…. Το χειρότερο είναι όταν λόγω εγωϊσμού δεν γίνεται διάλογος για να διευκρινιστεί αν είναι αυτονόητο το αυτονόητο, αν τα πράγματα είναι αυτά που φαίνονται ή όχι, διότι πάντα η ουσία είναι ίδια: Ο πόλεμος των δύο φύλλων, με τον έρωτα και την αγάπη να ενώνει το ζευγάρι στην ανατροφή των τέκνων, και την ιδιαίτερη φύση του καθενός, άνδρας-γυναίκα, να είναι διαχωρισμένη στην καλλιέργεια του προσωπικού έμφυτου ρόλου: Η γυναίκα συντηρεί – αναπτύσσει τη ζωή, ο άνδρας οδηγεί – ασφαλίζει την πορεία μέσα στη ζωή…
Πολλές φορές υπάρχει αντιστροφή των ρόλων, γιατί η ίδια η κοινωνία των πληροφοριών αντιστρέφει τους ρόλους, γιατί οι δεξιότητες που απαιτούνται στη διαχείριση διαφόρων ανατροπών, συνεχώς διαμορφώνονται – αναδιαμορφώνονται και συγκρούονται  με τις παραδοσιακές μεθόδους διαχείρισης, πράγμα που φαίνεται στη σχέση νέων και ηλικιωμένων ανθρώπων.
Υπάρχει συνήθως ένας ρατσισμός: Το χάρισμα των γενεών: Και υπάρχει μια σύγκρουση των εγωισμών και της αγάπης, αλλά νικητής βγαίνει πάντα τελικά η ταπεινοφροσύνη. Κι’ αυτό γιατί ο Θεός έχει δηλώσει: «Μάθετε αντ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία».
Η αγάπη πάντα ανέχεται σαν την ταπεινοφροσύνη. Το ανδρόγυνο μέσα στην σχέση την οικογενειακή πρέπει να ανέχεται, ο ένας τον εγωισμό του άλλου πράγμα εξαιρετικά δύσκολο γιατί ο Έλληνας στηρίζεται στην κουλτούρα της ελευθερίας. Και είναι πρώτιστο καθήκον μελέτης αυτογνωσίας το άτομο να ξεκαθαρίσει μέσα του τον τρόπο που δομείται η αγάπη και η ελευθερία του… Δυστυχώς υπάρχει ένα κακό στα ικανά άτομα. Στερούνται ταπεινοφροσύνης… Ή μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι η ταπεινοφροσύνη είναι πιο πάνω από τις ικανότητές τους…

Αγάπη και άνοια

Η κοινωνία της πληροφορίας που βιώνουμε στον εικοστό πρώτο αιώνα, ποτέ δεν θα κατορθώσει να ψηφιοποιήσει την αγάπη. Αυτό που ψηφιοποίησε από την αγάπη η κοινωνία της πληροφορίας, είναι ο άνθρωπος κατ’ εικόνα και ομοίωσή της, είναι ο άνθρωπος ρομπότ, ο τεχνοκράτης άνθρωπος, ένας άνθρωπος δηλαδή με ουσιαστική άνοια, ένας άνθρωπος συναισθηματικά ανάπηρος, ανίκανος να αγαπήσει τον πλησίον του κατά τα χριστιανικά πρότυπα, γιατί αυτή η σκουριασμένη κοινωνία των ρομπότ δημιουργεί και παράγει και αναπτύσσει, αλλά έχει χάσει την ψυχή της. Είμαστε μέλη μιας άψυχης κοινωνίας… Τα κινητά τηλέφωνα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, είναι άνθρωποι με άνοια!... Γι’ αυτό το λόγο τόσοι πολλοί άνθρωποι συντηρούν και συντροφεύουν σκυλάκια και γατάκια! Γιατί ψάχνουν συντροφιά μια ψυχούλα αυθόρμητη σχεδόν ανθρώπινη – όχι μια ψυχή ρομπότ από παλιοσίδερα! Η κοινωνία της πληροφορίας είναι όλο και περισσότερο μια κοινωνία με άνοια, το ανθρώπινο μυαλό για να επικοινωνήσει απαιτεί όλο και περισσότερους κωδικούς. Αν προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις με τρόπο αυθόρμητα ανθρώπινο θα εισπράξεις ειρωνεία, μπούλινγκ και τρολάρισμα! Πρέπει να συμπεριφερθείς ανοϊκά, η πυξίδα σου και ο προσανατολισμός σου πρέπει συνέχεια να αλλάζει προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να χάνεις και να ξαναβρίσκεις συνέχεια την ταυτότητά σου, κανείς δεν θέλει να σε αγαπήσει – μόνο να σε εκμεταλλευτεί. Ο άνθρωπος φορτώνεται πνευματικά μέχρι να κλατάρει, μέχρι να λάβει το τελειωτικό χτύπημα από τα μίντια. Αλλά η επανάσταση, η πραγματική επανάσταση σήμερα και στο επόμενο διάστημα αγαπητοί και αγαπητές μου είναι ο πραγματικός έλεγχος και η ουσιαστική κοινωνικοποίηση των μίντια, σε μια αντιπροσωπευτική εξουσία. Αλλά ως τότε πως οργανωνόμαστε;

Αγάπη και υπεραγάπη(1)

Αγάπη και Υπεραγάπη – όπως άνθρωπος και υπεράνθρωπος. Η υπεραγάπη γυρεύει από τις αγάπες το νέκταρ της τιμής, η υπεραγάπη την εποχή της αριστοκρατίας είναι ο έρωτας της τιμής. Είναι μια πολεμική κραυγή μέσα στα σωθικά μας, όταν αρχίζουμε και μαντεύουμε το πρόσωπο του αρχηγού μας, το πρόσωπο του Θεού. Είναι μέσα  μας αθάνατη μια κραυγή, ανώτερη από το πιο βαθύ μας υποσυνείδητο, που φωνάζει και φωνάζει σαν την ίδια τη ζωή του ανθρώπου, κραυγή αθάνατη, σίγουρο κομμάτι απ’ το ορατό και αόρατο σύμπαν. Αυτή η κραυγή μέσα μας αντιπροσωπεύει ακόμα μια απέραντη σειρά από προγόνους μας με δυνάμεις μέσα μας, δυνάμεις που μας σπρώχνουν να ζούμε – κάθε πρόγονος αντιπροσωπεύει μια απαίτηση, μια διαθήκη για μας, κι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ΄ένα, γυρεύοντας ελευθερία μέσα σε απόλυτη ανελευθερία… Έχεις ευθύνη, δεν κυβερνάς μόνο τη δική σου ύπαρξη, μ’ όλου του σογιού σου, όλης της ανθρωπότητας…
Μονάχα εκείνος λυτρώθηκε από την κόλαση του εγώ του όταν νιώθει πείνα καθώς ένα παιδί πεινάσει και δεν έχει φάει, όταν χαίρεται καθώς ένας άντρας και μια γυναίκα της πατρίδας του φιλιούνται και χτυπάει η καρδιά τους φλεγόμενης, γενναία, ελπιδοφόρα.
Αγάπη και υπεραγάπη για να σωθείς. Αγάπη και υπεραγάπη για να σώσεις τους διπλανούς σου στη σημερινή συγκυρία, στην εποχή των ρομπότ, των μίντια, της πληροφορίας, της Γνώσης, της παραπληροφόρησης. Γιατί η Γνώση και η πληροφορία από την εποχή της αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας και φιλοσοφίας οδήγησε πρώτα στο αίτημα της Αυτογνωσίας και μετά στην ενεδρεύουσα μέχρι τα σήμερα δήλωση του Σωκράτη πως εν οίδε ούτε ουδέν οίδε… Το ίδιο ακριβώς δηλώνει –αλλά πολύ χαμηλόφωνα– η εποχή της κοινωνίας της πληροφορίας για τον άνθρωπο πως δεν ξέρει τίποτα, αυτό μόνο πως ξέρει…
Τρέχουμε. Ξέρουμε πως τρέχουμε να πεθάνουμε, μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε. Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπό μας μια στιγμή φωτίζεται, μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας ή στην κόρη μας, κι’ αμέσως σβήνουμε, κατεβαίνομε στον ΄Αδη. Αυτή η λαμπάδα είναι η Υπεραγάπη μας, είναι ο έρωτας της αγαθότητας στον καιρό και στον Τόπο…

Αγάπη και υπεραγάπη(2)

Όπως προείπαμε η υπεραγάπη είναι ο έρωτας της τιμής είναι ένα κομμάτι της αγάπης που απευθύνεται στα πιο ευγενή ιδανικά κατά την αρχαιοελληνική έννοια… Όμως για να καταλήξουμε στην θεϊκότητα της αγάπης που απευθύνεται περισσότερο στους κατατρεγμένους και στους ταπεινούς μπορούμε να ξεκινήσουμε με τον έρωτα της φρόνησης, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης και της ανδρείας, που είναι οι τέσσερις μεγαλύτερες αρετές κατά τους πατέρες της εκκλησίας. Έτσι χτίζεται ο έρωτας της τιμής, η υπεραγάπη, την εποχή της γνώσης και της πληροφορίας, τη νέα εποχή της μιντιοκρατίας των αριστοκρατών του κεφαλαίου και της επικοινωνίας…
Ο έρωτας, από την άλλη, της ταπεινοφροσύνης –γνήσια Χριστιανικής αρετής– είναι σχεδόν απλησίαστος στην εποχή μας, γιατί είναι περίπου θεϊκός έρωτας. Ο Ιησούς είχε συμβουλέψει «Μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Τελικά φαίνεται πως ο έρωτας της ταπεινοφροσύνης είναι ανώτερος από την υπεραγάπη, τον έρωτα της τιμής, αν και τούτο πιθανά αντιφάσκει στα αιτήματα της εποχής, όπου η γνώση και η πληροφορία αντλούν περιεχόμενο από την κλασσική ελληνική εποχή, της γνώσης, του Ειδέναι, του Γνώθι σ’ αυτόν, των κλασσικών Αριστοτελικών αρετών, της φρόνησης, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης, της ανδρείας, της ελευθερίας κλπ….
Ήρθε η στιγμή να παραπεταχτούμε κι’ εμείς οι εραστές της υπεραγάπης, στην εφεδρεία της αγάπης. Κάπου νικήσαμε και κάπου χάσαμε… Χιλιάδες ίσκιοι απ’ τους προγόνους και τους απογόνους μας σκύβουν να πιουν το αίμα μας μέσα από το κεφάλι μας, για να ζωντανέψουν, να συνεχίσουν την περιπέτεια της αγάπης, την περιπέτεια της αυτογνωσίας…

Αγάπη και Εξουσία

Οι πάντες μπορεί και να αγαπούν τους πάντες, οι πάντες μπορεί και να οργίζονται στους πάντες… Κάθε πολιτική εξουσία του κράτους, είναι κατώτερη από την εξουσία της αγάπης. Η εξουσία της αγάπης είναι η θεϊκή εξουσία πάνω στους ανθρώπους. Η εξουσία του χρήματος είναι η εξουσία του ισχυρού έναντι του αδυνάτου, είναι η εξουσία του κεφαλαίου έναντι της εργασίας. Η εξουσία της αγάπης δεν είναι μόνο η εξουσία της φρόνησης, της σωφροσύνης, της δικαιοσύνης, της ανδρείας και της ελευθερίας, αλλά και η εξουσία της ταπεινοφροσύνης της πραότητας και της αγιότητας. Η εξουσία της αγάπης είναι η εξουσία της θυσίας, η εξουσία της αυτοθυσίας. Εάν μια αγάπη μας καλεί με θυσία και αυτοθυσία, πρέπει εκεί να βρίσκουμε την Πρόνοια του Θεού, πρέπει εκεί να οικοδομήσουμε τα όνειρα του Παραδείσου μας…
Μιμητές της αγάπης του Χριστού και της θυσίας, και της αυτοθυσίας. Μιμητές των αξιών που ανηφορίζουν προς τα πάνω ως τη θέωση, ως την ανάσταση, ως την υπέρβαση του ανθρώπου. Το υπέρτατο σκαλί της ελευθερίας είναι η υπέρβαση του ανθρώπου, εκεί ως τα χωράφια του Θεανθρώπου. Εκεί βρίσκεται η αγάπη, στο τέλος της «καλοπέρασης», στον ουρανό των θαυμάτων…
Το πιο μεγάλο στήριγμα της εξουσίας είναι η αλαζονεία… Το πιο μεγάλο στήριγμα της αγάπης είναι η ελπίδα… Από την άλλη μεριά η αξία της πίστης, της πίστης σε Θεό, βάλλεται από παντού, βάλλεται από ολόκληρο τον υλικό πολιτισμό, βάλλεται από την αμφιβολία της μετά θάνατον ζωής… Όμως η θεϊκή ελπίδα με τη βακτηρία της ταπεινοφροσύνης μπορεί να οδηγήσει τα βήματά μας ψηλά στη βουνοκορφή τους ελέους, στον Όλυμπο της ελευθερίας και στο Σινά της αγιοσύνης και της αγάπης…

Αγάπη και μοναξιά

Όταν λείπει η αγάπη σου
έχεις μοναξιά,
έχεις μοναξιά,
κι’ εσύ πόσο με εμπνέεις αγαπητέ Μπομπ Ντίλαν,
ιδίως ύστερα από το Νόμπελ,
μα και νωρίτερα – στ’ ορκίζομαι.
 Όταν λείπει η αγάπη σου έχεις μοναξιά,
είσαι μισός,
είσαι χωρίς πνοή ανολοκλήρωτος,
μέσα στην έρημη Σαχάρα τα Βεδουίνος,
μέσα στο Κρητικό πέλαγος, πέρα από τη Γραμπούσα,
παρέα μόνο με τις σκέψεις σου – δυο γλάρους – σε μια βάρκα,
εσένα και την αγάπη σου.
Όταν λείπει η αγάπη σου προσκυνάς το σύμπαν…
Όταν λείπει η αγάπη σου σφίγγεις τα δόντια,
ξέρεις πως πρέπει να εκτίσεις την τιμωρία σου,
αγαπάς τον άλλο σου εαυτό σαν την αγάπη σου,
σφίγγεις τα δόντια, έχεις μοναξιά,
σφίγγεις τα δόντια, έχεις μοναξιά,
κι’ εσύ πόσο με εμπνέεις Μπομπ Ντίλαν,
σαν τα μακρινά χωριά των σκέψεων,
που μας καρτερούν για την ανάσταση των προγόνων…
Φοβάμαι να μιλήσω άλλο πια…
Στολίζομαι με ψεύτικα φτερά,
Φωνάζω και τραγουδώ και κλαίω,
Δεν είμαι φως – είμαι νύχτα που τη λογχίζει φως –
Θέλω να πνίξω την κραυγή της καρδιάς μου…

Αγάπη και ζωγραφική

Στα χρώματα και στο σχέδιο, (ακόμα και από τα παιδικά τα χρόνια), η αγάπη οργάνωνε τη φαντασία και τα αισθήματα και την αισθητική, αλλά και την άμιλλα και την ευλογία των γονιών και των δασκάλων… Αλλά και στην ωριμότητα η ενασχόληση με τα χρώματα και το σχέδιο και τη ζωγραφική, αποκαλύπτει κάποιες ενδιαφέρουσες πλευρές του χαρακτήρα, της ψυχολογίας, της ψυχής εν γένει. Στα μάτια μας σαν θεατές ενός έργου τέχνης, ξεκλειδώνει ένας κόσμος χαρισμάτων για μια ιδιαίτερη οπτική επικοινωνία… Η ευαισθησία του ανθρώπου βρίσκει ανταπόκριση στα χρώματα και στα σχέδια για να φτιάξει το δικό της παράδεισο, να κρυφτεί σε φανερά και μυστικά όνειρα. Η τέχνη ενώνει τους ανθρώπους, υποδεικνύει ένα κοινό ψυχολογικό υπόβαθρο, ένα υποσυνείδητο υπόβαθρο φιλίας, αγάπης, επικοινωνίας…
Ο μεγαλύτερος δάσκαλος των χρωμάτων είναι η φύση και το φως, αλλά η επιλογή της αγάπης από τη φύση και το φως δημιουργεί την τέχνη. Η τέχνη είναι μια δεύτερη θρησκεία... Η ζωγραφική είναι μια κορυφαία τέχνη…
Κάποιοι περιφρονούν τις τέχνες, περιφρονούν τη ζωγραφική… Είναι οι τυφλοπόντικες που κυνηγούν χρήμα για να ξεφύγουν από την ανασφάλεια και την αδυναμία. Είναι οι ντενεκέδες της μιζέριας και οι βρωμύλοι αμοραλιστές κάθε απάτης… Είναι οι περιφρονητές των ταπεινών, των πράων, των ευαίσθητων…
Η αγάπη που επενδύουμε σ’ ένα ζωγραφικό έργο επιλεγμένο με την αγάπη μας, είναι ένας σταθμός που οδηγεί στη θέωση της ψυχής μας μέσα στην πορεία της αγάπης μας προς τα ιδεώδη, τα κορυφαία… Είναι ένα είδος σαν λάβαρο που μέσα στο σπίτι, μας χαμογελά για ειρήνη, προκοπή, χαρά και ελευθερία. Είναι μια αγκαλιά, ένας σύμβουλος, μια καλημέρα χαριτόβρυτη μια καλημέρα σχεδόν παντοτεινή…

Αγάπη και Ελληνικός εγωισμός

Ένας σπουδαίος αντίπαλος της αγάπης είναι οι εγωιστικές συνιστώσες του χαρακτήρα μας. Μέσα στον καθημερινό εμφύλιο της καθημερινότητας και της επιβίωσης, η αγάπη και ο έρωτας ξεθωριάζουν, οι ελπίδες χτυπιούνται ανελέητα από τον ορθολογισμό, την πεζότητα και τη βλακεία, ο ρομαντισμός και η ανατριχίλα της καρδιάς προδίδουν τον ήλιο τους σε μοιραίους συμβιβασμούς και ανεπαίσθητες εκπτώσεις. Νιώθουμε τότε πως το κάστρο του χαρακτήρα μας βάλλεται από ποικίλες κατευθύνσεις, πέφτουν χώματα και πέτρες από  παντού, ορθωνόμαστε, υψώνουμε τον τόνο της φωνής και το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι για να αντιμετωπίσει την απειλή ετοιμάζοντας αστραπές και βροντές… Έτσι όμως θέτουμε τις βάσεις για την μελλοντική ασθένεια, παραβιάζουμε τη Σολομώντεια σοφία που προειδοποιεί ότι «πάσαι αι οδοί της σοφίας ειρήνη»… Και το ισχυρότερο κάστρο είναι ο φόβος του Θεού…
Ο εγωισμός στηρίζεται και συνίσταται όχι στην καλλιέργεια και ανάπτυξη της προσωπικότητας στα ύψη της θεότητας, που είναι το ευγενέστατο εγώ, αλλά στην καλλιέργεια και ανάπτυξη της προσωπικότητας με βάση τη μόδα, το συρμό, τις πεζές ανάγκες της καθημερινότητας, τις υλικές ανάγκες μιας δύσκολης επιβίωσης, την ασθένεια των συχνών πτώσεων στις ποικίλες αντιξοότητες…
Ένας νέος εμφύλιος πόλεμος άρχισε στην Ελλάδα. Ένας πόλεμος των εγωισμών, ένας πόλεμος των εγωιστών. Μεταξύ αυτών που ξέρουν και αυτών που δεν ξέρουν. αυτών που ξέρουν να χειρίζονται έναν υπολογιστή και αυτών που δεν ξέρουν να χειρίζονται ένα υπολογιστή. Ένας Τεχνολογικός Πόλεμος, με χαρακτηριστικά ταξικού πολέμου. Όμως συγχρόνως αυτός ο πόλεμος έχει παγκόσμια χαρακτηριστικά, είναι παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος μέσα στο δυτικό κόσμο. Θα μετεξελιχθεί πάλι όπως γίνεται πάντα σε πόλεμο φτωχών και πλουσίων, εχόντων και μη εχόντων… Και μια άλλη όψη αυτού του πολέμου θα είναι ή θα γίνει πόλεμος μεταξύ του κακού και του καλού…
Πάλι είναι και θα γίνεται ένας πόλεμος μεταξύ αυτών που «γίνονται ρινώκεροι» και αυτών που «παραμένουν άνθρωποι»… Η κοινωνία της πληροφορίας και των ηλεκτρονικών υπολογιστών πρέπει να βρει το χαλινάρι της, την έκφραση του λαού, την έκφραση του Θεού.

Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει; Τι όμορφο ερωτηματικό σε μια θετική δήλωση – διαχρονική – του αποστόλου Παύλου: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει»… Φανταστείτε μια αγάπη ξεπεσμένη για λίγο ή για πολύ, μια αγάπη που υπήρξε αγάπη αλλά διατηρήθηκε για λίγο… Μια αγάπη που υπήρξε αδύναμη, φτωχή, ελλιπής, κουτσουρεμένη, φλόγα σε κάρβουνο που έσβησε, που πάγωσε, που έμεινε πέτρα μαύρη…
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει; Ποιο είναι το καύσιμο, το οξυγόνο της αγάπης; Τι κάνει αγάπη την αγάπη; Ποια θυσία;
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει όταν διορθώνεται κατά το θεϊκό πρότυπο, το κατά Χριστόν πρότυπο. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει όταν βρει τι τη συνδέει με τον πλησίον, τι κάνει δυνατό τον δεσμό με τον πλησίον. Ποτέ ίσως δεν θα αγαπήσουμε τον πλησίον σαν τον εαυτό μας,  πάντα όμως θα είναι ζητούμενο για την ενθαδική μας ύπαρξη. Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν. Η ανταγωνιστική σχέση των ανθρώπων που πρέπει να γίνει αδερφική;
Το να αγαπάς τον πλησίον σου ωσάν τον εαυτό σου είναι στην ουσία μια παγκόσμια επανάσταση στον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων μεταξύ τους. Ο ανταγωνισμός και η άμιλλα είναι φαινομενικά ο υγιής κανόνας, αλλά η φύση αυτή πρέπει να βιάζεται επαναστατικά με την ειρήνη της αγάπης του πλησίον.
Το να αγαπάς τον πλησίον σου ως εαυτόν είναι κάτι «αφύσικο», κάτι έξω από τον ανταγωνισμό και τη «φυσική επιλογή». Ο Χριστός όμως εγκαθίδρυσε αυτής την αγάπη σαν κάτι θεϊκό. Η … φύση «βιάστηκε», με στόχο τη βασιλεία των ουρανών. Πως όμως θα χτιστεί η πίστη στην αγάπη του πλησίον; …Με ποια θυσία; Με ποιες θυσίες; Μα ναι, η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, γιατί ο Χριστός μέσα μας, ουδέποτε εκπίπτει, ή ουδέποτε πρέπει να εκπίπτει από Θεός…

ΑΘΗΝΑ, 23.07.2016 (ξεκίνησε) έως 31.12.2016

Μιχάλης Δ. Θεοδοσάκης

Ο κουκουλοφόρος

Αθήνα, 2017


Πρόλογος

Ξέρω πως δεν έχω κανένα άλλο σκοπό στον κόσμο, από το να φουσκώνω τα μυαλά και τα πνευμόνια των νεοελλήνων, κυρίως των νέων με τον εθνοπλάστη Μύθο, το ξύπνημα της Ιδέας του καιρού μας για μια φιλική Κοινωνία, μέσα από το μέγα ρου του ποταμού, που είναι η ποίηση. Άλλη αποστολή δεν έχω. Για όσους κάπως με συμπαθούν και με προσέχουν, παίρνω έμπνευση λυρική απ’ τα σκαλοπάτια τα τελευταία που ρίξαν την πατρίδα μας, για να πω πως η αλήθεια και η ομορφιά δεν είναι έξω από μας – μέσα μας είναι, και αιώνια τις δημιουργούμε…


Ο κουκουλοφόρος

Έβαλα κουκούλα στο μίσος μου,
Στην αγωνία, στην ανασφάλεια, στην αρρώστια μου,
και ξήλωσα πέτρες – όσες τα όνειρά μου…

Έκαψα τράπεζες, μόχθους και οικονομίες,
ζημίωσα ανθρώπους,
απογοήτευσα Έλληνες του μόχθου,
ενέπνευσα αντίσταση σε ξένους, σε απόκληρους,
έδειξα ακόρεστο το εγώ μου…

Πάντα έκρυβα της ψυχής μου τα έγκατα,
πάντα έκρυβα τα υπόγεια της μανίας μου…

Το όνομά μου;
Καραμανλής
Σαμαράς
Σημίτης
Γιωργάκης…

Φωτιά στα τάρταρα, και στα Ηλύσια Φως!...

Μια εξομολόγηση στη μάνα μου Μαργαρίτα

Μάνα νεράιδα ο λόγος σου, πολύ μ’ αρέσει εμένα,
γιατί έχει πέλαγα άψαχτα, μοιάζει δάση παρθένα,
όπου φωλιάζουν τ’ άπιαστα κι’ ανήμερα πουλιά,
και μοιάζει αργό ανέβασμα, σε κάποια ορθά βουνά…

Μάνα μ’ αρέσει ο λόγος σου, τα λόγια σου μ’ ευφραίνουν,
μαγεύουν αλαφροΐσκιωτους, με τα όνειρα πηγαίνουν,
σε κόσμους παραδείσιους, ηρώων τραγουδιστών,
με φτερωμένους Πήγασους, στη γη των αηδονιών…

Μάνα τα μαύρα ονείρατα, στη λάμψη σου όλα πνίξε,
πότισε φως τα όμορφα και τ’ αγαθά όλα δείξε,
γιατί έχεις λύρα ασημωτή, αγάπη σ’ άγρια νύχτα,
και μ’ αχτιδοπαιξίματα, όλα τα κρύφια δείχτα,
έχεις τη λύρα φρόνηση, που μοιάζει θησαυρό,
και μέστωσε και μένανε, στη γλώσσα που μιλώ!

Γιατί ‘σαι πέρα απ’ τις εννιά, τις αηδονολαλούσες,
Η δέκατη η ονειρευτή, Μούσα μέσα στις μούσες,
Καθώς φλογίζεις μέσα σου, απ’ της καρδιάς το κάτι,
να γίνει πράξη τ’ όνειρο, και πρώτο σκαλοπάτι,
για κάποια δημιουργία καλή, που να τσιγκλάει τη ζήλια,
να κόβει από το σύμπαντο, τα ζουμερά σταφύλια!...

Μια θάλασσα είναι η ζωή, μια θάλασσα μαυλίστρα,
και η αγάπη, βάρκα με πανί, βαρκούλα κουβαρίστρα,
μικρή, όμως με θεία πνοή, στον ωκεάνιο δρόμο,
λιμάνι πάντα αναζητά, ν’ αράξει λίγο μόνο,
να ξεφορτώσει τα προικιά, και πάλι ν’ αλαργεύει,
για της ζωής τα ιδανικά, παντού να ταξιδεύει…

Ώσπου η βαρκούλα πάει κρυφτεί, σε μια Ιθάκη ίσως,
ή σ’ ένα βράχο δυνατό, που δεν τον νοιάζει μίσος,
μα θα ‘χει βρει τους θησαυρούς, που κάθε μόχθος κρύβει,
έργα καλά κι’ απόγονους, θείων τραγουδιών τα ρίγη,
κι’ έτσι η βασιλεία σου, που όλα τα λιγώνει,
μάνα μου, ειν της Δικαίωσης, το πιο γλυκό τ’ αηδόνι!....

2011
Άρης Βελουχιώτης

Στέκει το δίκιο του Θεού, μες στην καρδιά θα στέκει,
σα Μιχαήλ αρχάγγελος, σα Γαβριήλ και πλέκει,
αιγίδα κάστρο της καρδιάς, να μην την βρίσκουν βέλη,
όταν θα ψάλλουν την αντρειά, και την τιμή οι άγγελοι,
του Άρη του Πολύτροπου, του Άρη Βελουχιώτη,
του Αχιλλέα του Ρωμιού, του Έλληνα Δον Κιχώτη!...

Πρωτοκαπετάνιε των Ελλήνων εσύ,
θώρακα και αντίσταση και πολέμιε
των θηρίων – από το Χίτλερ μέχρι το Σόιμπλε,
θώρακα και νικητήρια αντίσταση,
κατά των αποβρασμάτων των Γερμανικών,
τι κατάφερες;

Να σε μισούν σήμερα οι μισοί Έλληνες!
Εύγε καπετάνιο μου που αντέχεις!
Κι’ από ψηλά, να μας προσέχεις!



Στη γιορτή σου

Ω κύκνε μου, ονειρεύεσαι,
στα ύψη να πετάς στον ήλιο,
μα εγώ σε βρίσκω στης λίμνης τα βουβά νερά,
γιατί εκεί έχεις, κάποιο όμορφο βασίλειο…

Χρόνια πολλά σου κύκνε μου,
Τρανό χαιρέτισμα, αγάπη, στο είδωλό σου,
Παίρνω από τη λάμψη, κι απ’ τη θεότητά σου,
Ύμνος χαριτωμένος να γεννώ, κι αρχάγγελός σου!...

Στη γιορτή σου, 22.12.16


Ο κουκουλοφόρος (νούμερο 2)

Τ’ όνομά μου είναι Μητσοτάκης…
Διευκρινίζω: Δεν είμαι κουκουλοφόρος!
Είμαι πολιτικός με όραμα για την Ελλάδα…
Ο πατέρας μου αγωνίστηκε για τη Δημοκρατία.
Ιδίως στην κατοχή.
Αγωνίστηκε και ταλαιπωρήθηκε,
αλλά σήμερα έχει δημιουργήσει μια απ’ τις πιο πλούσιες οικογένειες της Ευρώπης…
(Όχι σαν κάτι ρεμάλια…)

Τ΄ όνομά μου είναι Μητσοτάκης…
Διευκρινίζω: Δεν είμαι κουκουλοφόρος!
Φοράω γραβάτα! Σπούδασα στο Χάρβαρντ!
Θα κυβερνήσω την Ελλάδα! Είτε σας αρέσει, είτε όχι!

(Δεν γνωρίζω από θρησκείες // μήτε σκύβω σε θεούς,
Έχω εγώ δική μου πίστη // πήρα αράδα τους ναούς.

Γύμνασα το εικονοστάσι // βεβήλωσα και το βωμό,
Λείψανα άγια, τίμια ξύλα // κάθε πρόσφορο ιερό

δισκοπότηρα, λαμπάδες, // όλα τα άγια της καρδιάς,
όλα στα ‘ριξα σαν άνθια, σαν την Ζήμενς, να πατάς!)

Διευκρινίζω: Δεν είμαι κουκουλοφόρος!


Άκου. Έπαψες αγάπη να θυμίζεις

Σ’ αγαπούσα, κι’ ήμουνα ερωτευμένος
μέρες και χρόνια και καιρούς,
Ερωτόκριτος, κι’ εσύ πάντα Αρετούσα,
στους  λογισμούς ανάμεσα και στους καημούς αγνάντια
κι’ έτσι το νόμιζα – μια σχέση δύο διαμάντια –.

Άκου. Έπαψες αγάπη να θυμίζεις…
Λίγα μείνανε του πόθου αναμμένα κάρβουνα,
Λίγα, πολύ λίγα κόκκινα αναμμένα κάρβουνα, πολύ στάχτη,
άκου. Έπαψες αγάπη να θυμίζεις…

Φέρνω ξύλα, καινούρια κάρβουνα, νέα πνευμόνια να φυσάω,
να γίνει η φλόγα πυρκαγιά, πάντα θα σ’ αγαπάω,
μα σκέφτομαι, όλο σκέφτομαι, πόσο αξίζει, πόσο φταίω;

Της μοναξιάς το μήνυμα, μια μύγα μες στο γάλα, κι’ εγώ κλαίω…

Έπαψες αγάπη να θυμίζεις. Δεν πειράζει. Η ζωή χαλάστρα,
φύσηξε στους νέους καιρούς, έσβησε έρωτας, τραγούδια, κι’ άστρα,
μα εσύ κρίνα βάλε, φτιάξε στεφάνι αχτινωτό,
κι’ ύστερα σταύρωσέ με με καρφιά. Δεν πεθαίνω εγώ!

15.05.17


η Σύμβαση

Το περιφερειακό Συμβούλιο προγραμματίζει για τα παιδιά μας,
συγκροτεί τις μαγικές ονομασίες της χαράς μας,
διαφεντεύει τα συναισθήματα,
και τα νοήματα των εγγυητικών καλής εκτέλεσης του 2012,
καρτερώντας την αμέτρητη ευτυχία που εκπέμπει η Σύμβαση,
βασανίζοντας τα τεύχη με τα σχέδια που αγνοεί η νομική Υπηρεσία,
που βρίσκονται μπερδεμένα στη ντουλάπα,
στη ντουλάπα που κελαηδεί με μαύρες προγραμματικές…

Μην πικραθείς…
Η Τεχνική Υπηρεσία έκανε το χρέος της…
Ατόφια, στοργική ηλιαχτίδα στην λάμψη των ματιών σου…
-Μα μη ντυθείς παιδί μου μασκαράς.
Ο φόβος δε φέρνει ευτυχία… Υπ’ αριθ. 52 Απόφαση
του περιφερειακού Συμβουλίου…
Μην πικραθείς αγάπη μου, έτσι κι’ αλλιώς
η Σύμβαση δε λέει τίποτα, τίποτα, τίποτα
ο οπλισμός είναι επαρκής…
τα τιμολόγια είναι πληρωμένα…
Δεν παζαρεύεται για πούλημα η πατρίδα μου!...
Δεν υπάρχουν κουκουλοφόροι. Ή μήπως…

Νομάρχης και Διευθυντής – Λουδοβίκος και Βαρώνος,
αρμονικά πολύ συνεργάζονται,
κι ας βγάζουν τα μάτια τους,
αστοί και προλετάριοι και κουκουλοφόροι!...

7.03.16


Έπεσε καταχνιά στη Ελλάδα

Ω μαύρο νέφος απ’ την Ευρώπη, απ’ τη Γερμανία…
Τα νιάτα βολοδέρνουν στην αφραγκιά,
την απελπισία, στην ανεργία, στο μηδέν…
Θλιβερή ηγεσία, θλιβεροί προϊστάμενοι,
δεν παραιτούνται!...
Δέκα εκατομμύρια Έλληνες στο έλεος τοκογλύφων…

Μακάριοι όσοι τίποτα δεν αντιλαμβάνονται…
Μακάριοι όσοι εθελούσιοι και ακούσιοι σφουγγοκωλάριοι…
Μακάριοι οι προσκυνούντες το ευρώ, το δολάριο…
Μακάριοι οι ρουφιανεύοντες ανούσια πράγματα.
Μακάριοι οι ρουφιανεύοντες και οι κοπρίζοντες…
Μακάριοι οι χαχαρίζοντες και οι κοπρίζοντες…
Μακάριοι οι γελοίοι που φτύνουν το ξερατό της πονηρίας τους,
στην μικρών παιδιών την αθωότητα…
Μακάριοι, μακάριοι, μακάριοι οι χριστιανοί αντίχριστοι,
που νηστεύουν, νηστεύουν προσέχοντας τη σιλουέτα στο καθρέφτη τους!...
Μακάριοι οι ερεβοποιοί αραχνοκαλλικάντζαροι που στήνουν
τα δίχτυα της ανοησίας της μικρότητας, της φιγούρας, του όζοντος
μεγαλείου κάθε παρακμής, που καρφώνουν στον εγκέφαλό μας
την ανασφάλειά τους!...
Μακάριοι οι θνητοί οι χαμηλοθώρηδες, της λέπρας οι διαλεχτοί!


Δέσποινα,

Ένας καλπασμός – στα ενδότερα της νιότης,
το κοτσίδι σου – η αλογοουρά,
μαίνεται στη μέθη μιας αέρινης ιστορίας…

Στέμμα σου το κοτσίδι σου, μεστό ανθοηλάδι,
της δροσιάς νεράιδας θα ‘ναι το πετράδι,
περήφανο, καμαρωτό, μ’ αχτιδοπαίξιμο με νάζι,
μοιάζει με παραστράτημα – της ευωδιάς μαράζι!...

Ω ρυθμός αλαφροΐσκιωτος
και πως τραβάει προς τα’ άστρα,
σέρνοντας φλόγες, κύματα,
για να κουρσέψει Σκέψης κάστρα!...


Η Ρένα

Νεράιδα ξανθιά πρώτη,
φωνή γόησσας – πνεύμα ιππότη,
της Νομαρχίας αρκούν οι κρότοι,
η ομορφιά να σβηεί στα σκότη
κι’ εκεί που σ’ αγαπούσαμε,
πάει ο έρως, καήκαν οι όρκοι…


Αλέξανδρος και Πώρος

Εκεί, στον Ινδό και στον Υδάσπη,
δίπλα στα λασπόνερα, νίκησε ο Αλέξανδρος τον Πώρο
κι’ αφού τον έπιασε και μετά το μακελειό,
τον ρώτησε:
-  Πες μου, πως θες να σου φερθώ;
-  Βασιλικά! … απάντησε ο Πώρος ο γιγαντόσωμος,
στο μικροκάμωτο αετό – βασιλιά Αλέξανδρο…
… κι’ έτσι άρχισε μια βασιλική φιλία μεταξύ τους…

Πύρωμα η φιλία θείο, απ’ του Ομήρου το μαντείο,
κι' απ’ της ψυχής την άβυσσο, κι’ απ’ της καρδιάς σκοτάδια,
δυο μάτια κι’ άλλα δυο, μ’ αίσθημα αιώνιο – γεμίζουν τα’ άδεια!...

Αγάπη δυνατή – κι’ όχι για τους ανθρώπους μόνο…
Πέρα στους Ούξιους, όταν χάθηκε ο Βουκεφάλας,
έβγαλε φιρμάνι ο Αλέξανδρος:
Όλους τους Ούξιους θα σκοτώσω, αν δε βρεθεί,
ο Βουκεφάλας, τ’ άλογό μου…

Κι’ όλοι σκιαχτήκανε στ’ αλήθεια, και το βρήκαν,
το άλογο το περήφανο, το κατάμαυρο,
του αγερόκοσμου τη φούρια, τη σπίθα κι’ ομορφιά…
Κι’ ίδρυσε εκεί πόλη, τη Βουκεφάλεια, ο Αλέξανδρος,
γιατί η αγάπη είναι και ξωτικό μαζί, τρισευλογημένο…

Ιούλιος 2012


Οι υπεράνθρωποι

Κι’ ήρθαν οι υπεράνθρωποι,
στον Πειραιά,
κάνανε απόβαση, οι αγρότες … της Κρήτης!...

φύση και άνθρωποι σιωπούν,
περιμένουν σεισμό.
Θέατρο τα δακρυγόνα, για ειδική παράσταση…
Ο θεός κρατά την αναπνοή του!...

Αυτοί οι «βάρβαροι» θα ‘ταν μια κάποια λύση,
στην ψυχή που ζητάει μπαρούτι, μα ειρηνεύει…

Στον έρωτα, ειδικά στο γάμο, και στις αγορές του κόσμου,
μετρούν οι προσδοκίες,
όχι οι εντυπώσεις της στιγμής…

Ο Homosapiens είναι Homourbanus θα ισχυριστείτε,
άνθρωπος των πόλεων – των Μεγαπόλεων –
και πως καλή η Νέα Οικονομία και το ιντερνέτ,
καλή η ελευθερία, η ανεκτικότητα, το «ντιζάιν»,
μα πρέπει και κάτι τι να φάμε! –
Κάπως έτσι ψιθυρίζει μέσα μου -ο αγρότης ο πρόγονος,
με το αιώνιο αίτημα του πλανητικού ενστίκτου,
βαθύ τραύμα δυο παγκοσμίων πολέμων…
Η πείνα. Η πείνα!...


Η ομορφιά σου

Στους μπλε Ουρανούς το ανάβλεμμά σου,
σφραγίζεται, κι’ ευγνώμονες οι ουρανοί,
με τους πράσινους κάμπους των ματιών σου ξεκινούν,
να σμίξουνε τα χρώματα, να ‘ρθούνε πιο κοντά,
της ζωγραφιάς σου κορνίζες να γεννούν!...

Κορώνα είσαι της αυγής, με το φεγγάρι,
στέμμα σου, - δόξα λέω του φεγγόβολου ουρανού,
της ομορφιάς, του λυρισμού αθάνατο δοξάρι,
μα πάνω απ’ όλα της ψυχής μια χάρη,
που φως δένει με την άχνα του μαργαριταριού!...

Και της ματιάς σου το πράσινο γιορτάσι,
είναι η βουλή που κυβερνά στην πλάση,
είναι η θέληση του λόγου που πιστεύει,
στην πράσινη ανάσταση, και στη χαρά που ταξιδεύει,
που καταργεί την ύλη, το γέλιο σου σαν θριαμβεύει!...

Αύγουστος 2015


Οι φτωχοί

Σακάτης όποιος μέσα στους δικούς μου,
λυσσομανάει να αλλάξει τους βωμούς μου,
κι’ όποιος ξαρμάτωτος από σκέψη ή πράξη,
στη φυλακή του κλειέται, ανάξιος να πετάξει,
και δεν ανάβει πυρκαγιά, με της σοφίας το φως,
και τον τρομάζει το θεριό, της φτώχειας ο ωκεανός!...

Σακάτης κι όποιος στης χλιδής κεντάει το μετάξι,
και καρτερεί τα μάταια, του πλούτου για να αρπάξει,
κι ευφραίνεται στης σκέψης του το μπερδεμένο αλώνι,
κι αντίς με προσκλητήρια, αυτός μεθάει μ’ αφιόνι!...

Κι ο ποιητής ανάξιος αν φωτιά του λόγου δεν ανάψει, ΄
άπραγος κι’ ακυβέρνητος και ανήμπορος να κάψει,
του όκνου μισερά παράσιτα σ’ ελληνική ψυχή,
κι όλο σκυφτός, τραβιέται εδώ, τρέμει και παραπατεί!...

Κι όταν η σάλπιγγα του δίκιου θα σαλπίσει,
στεντόρεια το προσκλητήριο των ψυχών,
κι όταν του λόγου η πυρκαγιά καθοδηγήσει,
στης λύτρωσης το αιώνιο το παρόν,
τότε κι εγώ μπροστά σου ορθός θε να σταθώ,
το χρέος να σβήσω θεέ μου, κι ας χαθώ!



Εμένα οι φίλοι μου

Εμένα οι φίλοι μου είναι Τιτάνες,
είναι και γίγαντες, και ταπεινοί όμως, και ζητιάνοι,
είναι και κατσαρίδες μικρές που να σκοτώσω,,
συχνά διστάζω, από μια αόριστη κάποια λύπη…

Εμένα οι φίλοι μου είναι χιουμορίστες,
που με χαμόγελο διασκορπίζουν δαιμόνια,
που με ευγένεια και ιπποτισμό και καλοσύνη,
απορρίπτουν τα κακώς κείμενα…

Εμένα οι φίλοι μου είναι εικόνες της καρδιάς μου,
είναι καθρέπτες της ανάστασής μου,
ό,τι μου δώσουν καλοδεχούμενο,
ποτέ όμως δε ζητάω…

Εμένα οι φίλοι μου είναι επαναστάτες και αντάρτες,
είναι και χριστιανοί στους τρόπους, και νανουρίζουν,
είναι και ζητιάνοι είναι και τιτάνες,
είναι και μικρά κουνουπάκια που μου στέλνει ο Θεός,
για να υποψιάζομαι τις ανάγκες των παιδιών μου…

Εμένα οι φίλοι μου ταξιδεύουν στα βάθη του γαλαξία…
Εμένα οι φίλοι μου υπάρχουν και δεν υπάρχουν…
Είναι ο αχνός φωσφορισμός σε κάποια κεράκια,
αναμμένα στη λήθη και στην προσευχή,
για αντάμωμα στο θάνατο και στη Δευτέρα παρουσία…



Ο καφές σου μπαρούτι

Το βίτσιο σου σκαλίζει τα βίτσια μου,
και δε μ’ αρέσει,
και δε μ’ αρέσει αγαπητέ κύριε Λιάπη…
Στοιχειώνει χίλιους διαβόλους η ενόχληση,
το καράβι μου για ναυάγιο ετοιμάζεται,
κι αποχαιρετώ την κάθε στιγμή,
μαζί με το γλίστρημα των αγριόγατων
που μυρίζουν μπαρούτι.

Φτιάχνεις καφέ – τα σπίρτα όζουν –
κι εγώ θέλω μόνο ελευθερία…
Στην πιο μεγάλη σου χαρά,
Η μύτη μου φωνάζει «πονώ»,
ο παράδεισος του καφέ σου μυρίζει μπαρούτι,
το σύμπαν και το σπλάχνο μου χωρίζονται στα δύο…

Μια ρουφηξιά: εκατό έργα του Πάμπλο Πικάσο!
Ο Γεώργιος Σουρής: Βογγάει, και λέει:
«Οι θρίαμβοι για το μηδέν και για το κάτι, χίλια
ξεφωνητά των άμυαλων, των όχλων πανηγύρια,
μια κι ένα σπίρτο έχει το φως – ίσκιοι γιγαντεμένοι,
να γίνονται πολλές φορές στη Μνήμη οι πλανεμένοι…»
‘Άθλιοι οι άνθρωποι, μικροί και τιποτένιοι,
Μα μέσα μας ουσία ανώτερη στα πάνω μας πηγαίνει!...
Κι εμέ, κάποιες ορμές προς δρόμους μακρινούς,
Κρατάει κυρ Κώστα ο θολός μου ο ναός!

5.04.17






Αγάπη Ανεξομολόγητη

Στο φωτεινό σου μονοπάτι ακροπατώ,
κι απ’ τα μαλλιά σου μια χρυσόσκονη σκπορπίζει,
θα ‘σαι ένας άγγελος π’ αρμένισε ως εδώ,
σε παραμύθι χαλιμάς που μόλις τώρα αρχίζει!...

Από το φως πιο φωτεινή, του ήλιου μικροκόρη,
άπλωσες τα χρυσάφια σου, ως του θεού το θώρι,
κι’ ο θεός τρυγάει το χρώμα τους, στη μελωδία το πλάθει,
και φτιάχνει τη φωνούλα σου με τ’ αηδονιού τα πάθη!...

Αχ, της ψυχής το άρωμα στα μάτια σου, με θρέφει,
σαν σκίρτημα, μια υπόσχεση, αόρατα μου γνέφει,
πως ίσως αύριο, κάποτε, ποιος άραγε να ξέρει,,
του παραδείσου οι άγγελοι, ίσως μας κάνουν ταίρι!...


Μια στιγμή πριν στεγνώσει το αίμα

«Βασανισμένε, ταπεινέ και λυτρωμένε, και ίσε,
θνητέ κι’ αν έγινες θεός, κι’ άνθρωπος πια δεν είσαι,
σε ξέρω, είναι το στόμα σου, της αρμονίας κρουνιά,
 γιατί νοείς τ’ αθάνατα, και ζεις μαζί με αυτά!»…

Στη μελαγχολία της άρρωστης εποχής,
μια βόμβα οξυγόνου ζωής,
μια στιγμή πριν στεγνώσει το αίμα!
Σαν τον ερωτευμένο που στερείται την αγαπημένη,
σαν τον μάρτυρα που βλέπει να πεθαίνει το ιδανικό,
σαν τον ήρωα, που γυρίζει από μάχη με αμφίβολη έκδοση,
σαν άνθρωπος που έχει ορίζοντα χιλιετηρίδες,
κληρονόμος άγνωστης ευγένειας, ένα τρελός,
ο τρελός,
πιο ευγενής απ’ τις παλιές αριστοκρατίες,
και πρώτος ονειρευτής ενός καινούριου μέλλοντος,
ο τρελός, παράξενος επαναστάτης,
περιφέρει τη νίκη της ανθρωπότητας στη διαπασών,
(μουσική Μίκη Θεοδωράκη στη διαπασών),
με ανοιχτό αμάξι, κραυγή προφήτη,
μια βόμβα οξυγόνου ζωής,
εκεί στην άσφαλτο, λίγο πριν στεγνώσει το αίμα,
ο τρελός, ο θεότρελος, θανάσιμα τραυματισμένος,
ένας θεός γεμάτος δύναμη, ευεξία κι αγάπη…


Χωρίς τίτλο

Είχε λιονταρίσιο αίμα ο μακαρίτης.
Σπινθήρας που έφυγε,
σφριγηλός  βράχος με σπιρούνια εμπειρογνώμονα,
πηγαίνει στις δάφνες και τα κόκαλα τα προγονικά…

Η Πηνελόπη με την ηλακάτη,
φυλλομετρά αναμνήσεις λαθρεπιβάτισσες,
στο τελευταίο φιλί…

Η ηχώ του θανάτου κραταιή,
αργοπλέει στις αμμουδιές των Ομήρων…

Είχε λιονταρίσιο αίμα ο μακαρίτης!
Τη ζωή δεν την κατάλαβε ποτέ.
Χρυσολούλουδα άυλα και ευωδιές στους ρυθμούς του Απρίλη,
αχτιδοπαιξίματα των δουλευτάδων και των κουρσάρων…

Σα μνημόνιο ο θάνατός του:
Να συδαυλίζεις τη φωτιά,
μέχρι το τελευταίο καρφί!
Σα μικρό γεφυράκι:
Να γελά η αξιοπρέπεια -να παίρνει χρώμα η αρετή!...


Παιδιά ορφανά

Κάθε στιγμή μιαν άβυσσος,
κάθε στιγμή ένα πέλαγο τρεκλίζει,
φύγετε οι άλλες οι αγάπες,
η αγάπη του ορφανού με συγκλονίζει!...

Όλες τις αγάπες τις αγάπησα,
μέσα μου μέθης φως δεν έχω άλλο,
δίχως γονείς – παιδιά εσείς όλης της γης,
απ’ την καρδιά σας παίρνω φως, στο εικόνισμα να βάλω.

Στ’ όνειρο είδα ξαφνικά, μικρό – μικρό οδηγητή,
μικρό Χριστό, λες ορφανό, μ’ ένα χιονάτο κρίνο,
κι’ είπα: Σαν ορφανός είσαι ο θεός, μα εγώ δεν κρίνω,
δοσ’ μου μονάχα μια αγκαλιά, τη θέρμη ν’ αναδίνω…

Φτωχή η αγκαλιά, μα η αγάπη μου μεγάλη,
ανήσυχος αν με δεχτείς, σκυμμένο το κεφάλι,
μα η ελπίδα υπομονή, ψηλά τραβάει ως τ’ άστρα,
να λούζει αγάπη το ντουνιά, αγάπη ξελογιάστρα!...


Αγαπημένες κόρες

Είστε του φωτεινού, και του αέρινου η Ιστορία,
και συναξάρι που ταιριάζουνε της Φύσης τα στοιχεία,
κι’ έχουν οι δρόμοι σας, τα ωραία έργα, σα μελισσολόϊ,
σοφά νιάτα, φτιάχνετε το μέλι σας στα λουλούδια, στη χλόη
μα… να «τιμάτε του γονείς», χτυπά δε χτυπάει η λύρα,
με την αγάπη σας κυματιστή, σημαία από πορφύρα…

Κωνσταντίνα!
Σ’ αγαπάω, σαν την ομορφιά της Αφροδίτης,
εκεί, στην ποίηση του Σεξπήρου δίπλα στον Άδωνη,
μικρή ψυχή του αηδονιού και ιδέα της Ελληνίδας
στις μαρμαροκολώνες της περηφάνιας μας…

Μαργαρίτα!
Κι’ εσένα ακόμα πιο πολύ παιδί μου,
-  κι όχι για ζήλεια –
μα γιατί έχεις τη σκόνη απ’ την ψυχή της Παναγιάς,
πλάι στην ομορφιά των Παρθενώνων
που μιλάει και με τις δυο σας για Ανάσταση…

Είθε αιώνια αγαπημένες αδερφούλες να ‘στε!...


του Λαζάρου σήμερα (δίχως τελειωμό ανήφορος)

Ω Λένιν της Επανάστασης του Δικαίου,
του φτωχού, του πεινασμένου, της ανατροπής,
δεν ήρθε η Ώρα, ούτε και σήμερα.
Σήμερα του Λαζάρου, ανασταίνεται ο άνθρωπος,
και αύριο ο Χριστός…
Πιο καλά σαν ξυπνάει, σαν φωτίζεται ο άνθρωπος…

Στο Σερβάϊβορ αναστενάζει η Ελλάδα,
του  Μεγαλέξανδρου η Ελλάδα και του Τσίπρα,
σήμερα αναπνέομε,
σήμερα νικήσαμε τους δανειστές…
Ζωτικής ανάγκης η ένεση αισιοδοξίας…
Ο Σπαλιάρας «ωραίος ως Έλλην».
Κάποιος παραδίπλα περιμένει τη βασιλεία των Ουρανών…

Ένα σαχλοκούδουνο διατυμπανίζει τη νιότη του…
Οι υπόλοιποι, οι ώριμοι υπομονή!...
Φορτωμένοι σακούλες με τρόφιμα,
Ελεημοσύνης ψίχουλα δώστε στα φτωχά περιστεράκια.
Έρχεται η ανάσταση των ψυχών.
Σάρκα και καρδιά, ας μένουν ακόμα στη λάσπη.
Τα παιδιά μας έχουν ξεκινήσει τον δίχως τελειωμό ανήφορο.
Ένα δάκρυ, μια σταγόνα αίμα, θα σωθεί ένας άνθρωπος!

8.04.17


Ύμνος των Ολυμπιακών αγώνων

Ω πνεύμα Ελλήνων αιώνιο, Θεέ κραταιέ του ωραίου,
κει  στης αλήθειας την κορφή, νους και μαγεία του νέου…
Άστραψε φως Ολύμπιο, ν’ ανοίξουν οι Ουρανοί μας,
να πλάσεις σίδερο κορμί. Ζεις! Σε υμνεί ω Αθήνα η γη μας!

Κορμιά ηρώων αθάνατα, δόξα απ’ τον Παρθενώνα,
σας στεφανώνουν οι λαοί στης νίκης τον αγώνα,
στο δρόμο και στο πάλεμα, και στο νερό, στη ρίψη,
στην άμιλλα όλων των λαών, και στης χαράς τα ύψη!...

Βαθειά απ’ τα θέμελα της γης, πνοές φυλακισμένες,
ξεχύνονται ειρηνικά, ηλιοκοντυλοσερμένες,
και πλάθουν στης ζωής το φως, βωμούς των οραμάτων,
των Ολυμπίων των άσπιλων, μοίρες των Αθανάτων!...


Χριστός Παντοδύναμος

Ήρθες στη γη, όπως ήρθαμε όλοι οι άνθρωποι….
Γιατί άνθρωπος είσαι – σε είπαν προφήτη –
σε είπαν θεό – κι εγώ σε λέω –
δουλευτάδες των αινιγμάτων και κουρσάροι των ενστίκτων,
προσκύνησαν,
κι’ αναμυθοποίησαν
γιατί ανηγέρθη ελπίδα ζωής!...

Στη στοιχειοπαρμένη της μοναξιάς μας χώρα,
λαθρεπιβάτες διπλαμπαρωμένοι στα σπίτια τους,
γυρεύουμε τα ασίγαστα φιλιά,
σαν τα κερδοφόρα συμβόλαια,
μα μοιάζουμε σήμερα οι λαοί,
χλωρομπουκέτα καθημαγμένα,
και χρυσολούλουδα ρημαγμένα σε πανηγύρια,
καθώς ο βασιλιάς καρνάβαλος ρυθμίζει το μίλημά μας…
Ο βασιλιάς κουμπούτορας…

Ήρθες στη γη – σταυρώθηκες –
κι όλοι στα νύχια μας μετρούμε αιματοστάλες,
μικροί Χριστοί – μικροί θεοί
προσμένουμε – ίσως – κάποιο θαύμα!...


Το φως του Παρθενώνα

Νύχτα. Το φως του Παρθενώνα ηλεκτρικό!
Ηλεκτρικό το φως της Ελλάδας;
Νύχτα. Ο Λυκαβηττός κρυμμένος,
πίσω από σκοτεινές πολυκατοικίες…
Άραγε να φέγγει ο Αη Γιώργος;
Άγιε μου Γιώργη Λυκαβηττέ,
Κάνε το θαύμα σου, στο τσίρκο της ζωής μας,
Στο τσίρκο της ζωής μου…
Το τραγούδι, το σταριλίκι, οι ομορφιές της πατρίδας,
Οι ασκήμιες, οι κακοτυχίες, οι αστοχίες,
τραυματίζουν τη σκέψη, κι’ αργοπεθαίνει το σώμα,
γιατί το σώμα δεν μάθαμε να το αγαπάμε…

Ηλεκτρικό φως. Μοναξιά σαν θάνατος.
Η ελπίδα κοιτάζει αλλού, δεν μ’ ακούει,
η ελπίδα δεν ασχολείται μαζί μας,
αναπνέει στο σταριλίκι,
αναπνέει στο ηλεκτρικό φως του Παρθενώνα,
και λίγο πιο πάνω στο φως του φεγγαριού,
με όνειρα λέω, ψεύτικα –
κι ο Αη Γιώργης κρυμμένος πίσω από Πολυκατοικίες –
δεν ακούει – δεν τον ακούμε, ούτε τον βλέπουμε…

10.09.11


Πατέρα

Χαίρε ο Πατέρας του φωτός
Χαίρε για το έλεος το Πατρικό Τανυσμένος,
Χαίρε, όπου στα παθήματα της ζωής μου
κραταιό στήριγμα ήσουν, και μαχόσουν,
Χαίρε, της πατρικής Παιδείας η φλόγα,
Χαίρε πατέρα αδαμάντινε, δουλευτή,
ευλογητέ, και ευλογημένε, και αιώνιε,
στη μνήμη των αγαπημένων σου όλων!...

Σ’ ένα τσόφλι εμπιστευτήκαμε,
τα πλούτη, τα παιδιά μας το θεό μας,
μα στην απεραντοσύνη, στην άβυσσο,
στις τρομάρες και στη λύτρωση,
στα σπλάχνα μου η Πυξίδα,
η αγνή Φωνή και Ιθάκη, εσύ ΕΙΣΑΙ!...

6.4.17


Γάτα με κομμένη ουρά

Βράδυ, πολυκατοικίες, λιγοστά φώτα,
λίγοι, μοναχικοί άνθρωποι,
λίγα σκυλιά, γαυγίζουν τ’ απομνημονεύματά τους…

Μια γάτα μαυρόασπρη, μοναχική
με κολλημένη ουρά, σουλατσάρει επιτήδεια,
διερευνώντας το μέλλον της…
Κοιτάζω νοερά τον καθρέφτη μου,
και βλέπω μια γάτα με κομμένη ουρά…
Τι συμβαίνει;
Χάθηκε η ομορφιά κι’ ο αγώνας;
Πετάχτηκε το μέλλον, κι η όμορφη ουρά,
σαν παράπλευρη απώλεια
ή σαν τιμωρία των προσωπικών εμμονών;

Όπου κοιτάζω τώρα,
Βλέπω πλάσματα με κομμένες ουρές…

Αυτή η εμμονή αν γίνει αγάπη,
Αξίζει ένα πικρό χαμόγελο και λίγα ευρώ!...
Γλείφοντας τις πληγές, ξυπνάει άγνωστος έρωτας…

14.9.2014


Ο αθάνατος

Χαίρε, Ιησού Χριστέ, νυμφίε παντοτεινέ!
Γιατί τα ‘βαλες με τη βασιλεία της κόλασης,
στου κόσμου ετούτο τ’ ανάκτορο…

Ο σκύλος που αλυχτά,
ο Φαρισαίος,
ο ερεβομανής,
ο σκοταδιστής και ο κλειδοκράτορας,
μα κι ο Έλληνας που κερδοφόρα συμβόλαια κοπροκρατεί,
κι ο πλουτοκράτης ο φρικαλέος κι αμετανόητος που εκπυρσοκροτεί,
κι ο αντίχριστος Γερμανός που με σειρήτια ιδεοψευδοφορεί,
στοιχειώνουν την Ελλάδα,
στοιχειώνουν τον πλανήτη,
αναχασκίζουν,
αναμυθοποιούνται,
εξαγγέλουν τη δίψα και την εκδίκηση,
παραληρούν στους λειμώνες των ερώτων τους,
σέρνουν σκοτωμένες αγάπες στα θυσιαστήρια του κέρδους,
και αναδεύουν προσωπιδοφόροι στον ερειπιώνα της ζωής,
δολώματα, πλαστά χλωρομπουκέτα – χρώμα και φόνο…

Ένας άνδρας – Ιησούς Χριστός – αθάνατος,
ονειροτόκος, χιμαιροποίκιλτος, και νικητής του κόσμου,
φυλομετρά σπινθήρες, ερωτευμένος με το φως!...
Ουαί υμίν τάφοι ασβεστωμένοι αμεταμέλητοι!...


Χαίρε!

Χαίρε η αιώνια όμορφη, η γελαστή,
Χαίρε, με τις ρυτίδες της σοφίας,
με την υπομονή των κυριών Χαίρε,
με την προσφορά της αγάπης Χαίρε,
με το χαμόγελο της καλοσύνης Χαίρε,
Χαίρε η αιώνια, η παντοτινή,
η Παναγία όλων των τέκνων,
η μητέρα του χρέους και της συντροφικότητας,
Χαίρε η σύζυγος,
η πελαγίσια δροσιά και η ανάπαυση,
Χαίρε μητέρα Μαργαρίτα της σκοπιάς,
Στις βίγλες του πόνου και στα σύνορα της ίασης,
Χαίρε η θεραπαινίδα της αγάπης,
Χαίρε ω Χαίρε, αιώνια η Ελληνίδα,
Τιτανίδα, και Χριστιανή κι εκλεκτό λουλούδι,
Χαίρε, και πάλι
Χαίρε!...

16.01.10

Πλούτος και Φτώχεια

Και ξαφνικά η φτώχεια να, σαν τη σκλαβιά κεντρίζει,
κι όλα τ’ αλλάζει στα κρυφά, και την πυξίδα στρέφει,
όχι στο νου ή στο βοριά, (αλλού η πυξίδα αγγίζει),
μα σ’ ένα πάθος μυστικό, θεόπνευστα που γνέφει:
Θέλω Ουρανέ μου και Θεέ, να δω το πρόσωπό σου,
θέλω Ουρανέ μου και Θεέ, να νιώσω το πλευρό σου…

Και τη Χαρά που ‘ναι λειψή, και τηνε νιώθουν λίγοι,
κι είναι σαφώς στα σπλάχνα μας και λευτεριά και γλύκα,
να τη μοιράσεις σπάταλα, ο φτωχός να νιώσει ρίγη,
κι ο δυστυχής ν’ αναστηθεί, να λιώσει λίγο η πίκρα…
Θέλω Ουρανέ μου και Θεέ, στα άρρωστα του κόσμου,
το φως στο χτυποκάρδι τους, να ‘ναι και μένα φως μου…

Κι αν είναι ο παράδεισος, κι αν είναι η ευτυχία,
Γλυκιά ομιλία ν’ ακούς στ’ αυτί, γλυκιά επικοινωνία,
με το παιδί σου που αμελεί, με μια φίλη κυρία,
ή μ’ ένα φίλο σύντροφο, που ‘χει αδελφού αξία,
κι αν είναι ο παράδεισος η αγάπη η αιώνια,
εγώ θα στέκω προσοχή και φράγμα στη διχόνοια…

Γιατί κι η λάσπη γύρω μου, κι η δυσωδία του
στον  ποιητή γίναν χρυσός κι άρωμα θείο του δυόσμου!...


ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ

Σμιλεύματα,
και πλαστουργήματα,
στο Ερέχθειο της Θείας χάρης του Ανθρώπου,
στην καρδιά του Ειρηναίου Επισκόπου,
αποθαυμάζοντας τα ανέσπερα,
τα θαυμάσια,
τα κατά Χριστόν,
τα Ελληνόπρεπα,
τα μεγαλόπρεπα, τα Κρητικά, τα Κισαμίτικα,
εφτάζυμα ψωμιά άγια,
δάνεια της ψυχής του Κυρίου,
αφιερωμένα,
σκέψη και αγάπη,
- όλα σε σένα δοσμένα –
Την ύστατη του κόσμου Ώρα…

Κι ευγνωμονώ το όνειρο, τη διδαχή, την προσφορά,
την ποίηση,
το Στοχασμό,
το Λόγο τον Πανανθρώπινο,
στην Ακρόπολη της Ανθρωπιάς σου,
Μητροπολίτη Ειρηναίε…

Ένας πειρατής η καρδιά μου,
Γραμπουσιανός,
τον νιώθω,
μα εσύ Ειρηναίε Κισάμου,
φράζεις το δρόμο,
κι ανοίγεις πύλη μυστηριώδη,
με λόγο διάφανο, απλό,
καρπερό,
πόρτα της ζωής μας που ήταν κλειστή,
μήνυμα του Μεγάλου Πρεσβευτή,
του Πόνου,
που πλάθει – αναπλάθει το όραμα του θεού,
κάθε ώρα – κάθε στιγμή,
πόνος δάσκαλος διδάχος,
του ευ ποιείν
και του ευ πράττειν!
«εγεννήθη  η καρδία μου,
ωσεί κηρός τηκόμενος,
εν μέσω της κοιλίας μου…»
και είπεν, Ειρηναίος – ψαλμωδός –
«Θεέ μου,
Εγώ δεν ξέρω πλειά τι να ζητήσω,
όμως Εσύ οδήγησέ με,
στο δρόμο που ‘θελες!...

Κι είπεν ο ψαλμωδός –
-  Να χαράξουμε αρετή;
σε ερωτήματα αναπάντητα,
δυσεξήγητα…
-  Να αγαπάς,
και ν’ αγωνίζεσαι…
-  Να αφουγκράζεσαι,
να αναρωτιέσαι,
να λαχταράς,
«οδός εν η πορεύσομαι»,
κραυγή της ψυχής για τα όνειρα,
μικρή σπίθα για μεγάλη πυρκαγιά…
-  Για το καινούριο Δίκιο τ’ Ανθρώπου!

Ειρηναίος Κισάμου, για μίμηση αναμάρτητου,
Ειρηναίος της Κρήτης,
και του κόσμου ολόκληρου,
αείφεγγος φάρος,
στου δειλινού τ’ απόφλογο,
στο Μέγα Τάξιμο της ζωής,
στην Πεντηκοστή της βαθειάς του ψυχής,
στην εμπνευσμένη ποίηση,
της μυστικής ιεροσύνης…

Στη δυστυχία των ανθρώπων του Χωριού,
ο λυτρωτής,
ο τολμών,
ο αγωνιστής,
ο Ιερολοχίτης,
ο Καπετάνιος,
ο αντάρτης,
ο Κρητικός,
του γένους ο αποθησαυριστής,
της πίστης ο εξομολογητής,
για εποικοδομή και Ανάσταση,
των ερειπίων των Αδελφών μας!

Και είπεν ωσεί Άγιος
«εξομολογήσομαι σοι,
εν όλη καρδία μου»
με το πνεύμα της Κρήτης,
με το νέκταρ της Ελλάδας,
με του Χριστού τη μαρτυρία…
Και είπεν ο ψαλμωδός:
«Διηγήσομαι πάντα τα θαυμάσια σου!»

Αίσθημα της λατρείας παράξενο, και ανέσπερο,
από κόσμο,
μεγάθυμο,
δωρικό,
βαθύρριζο,
στο θυμίαμα μπρος στου Χριστού το εικόνισμα!...

Αίσθημα της Πίστης Αόρατο,
αιώνιο, μέσα στην ομορφιά σου,
γλυκιά ελπίδα κι αγάπη στο Επέκεινα,
που γεφυρώνεις τα χάσματα,
στον παράλογο αιώνα για τον Πυρηνικό,
με γλυκιά ελπίδα κι αγάπη κοφτερή,
και σιμώνεις και σκλαβώνεις, κι απελευθερώνεις,
της ψυχής μας το άλγος!...

Και έλεγαν οι μαθητές σου στης κατοχής τα χρόνια:
«-  Ήρθεν ο νιος καθηγητής,
φως θεϊκό στο βλέμμα,
φλόγα η καρδιά μ’ αγάπη,
για γη και ουρανό,
σαν ερχομό Μεσσία!...

«-  Στην πόρτα του σχολείου, της Γκεστάπο πυροβόλα,
μα συ,
της λευτεριάς διδάσκεις το χρέος,
με λέξεις ταραξίες,
ειρηνιστής, αντιστασιακός, αντιφασίστας,
πρωτομάστορας, αγωνιστής,
εξάγγελος,
της πανάρχαιας αγάπης,
φωτοδότης,
του αγώνα των Ελλήνων για λυτρωμό,
μπουρλοτιέρης, για τις καρδιές που σκλαβώνουν τα ρομπότια,
«για το εύψυχον – και το ελεύθερον»!
Στεντόριος, την εποχή της Νέας Γερμανικής Κατοχής,
Πανελλήνιος,
Παγκόσμιος…
και Άγιος – (προσκυνώ σε) –
της Αγίας Τριάδας ο Άξιος!


αφιερωμένο στον Κωστή Κουνάδη



ΜΙΧΑΛΗΣ ΘΕΟΔΟΣΑΚΗΣ

Η Παγκόσμια χούντα, και η επανάσταση σήμερα

Κοινωνικοποίηση των ΜΙΝΤΙΑ

Η ψηφιακή καθημερινότητα παντού στους εργασιακούς χώρους και όχι μόνο, η καθημερινότητα από το πρωί ως το βράδυ που ακολουθεί τους ρυθμούς του ηλεκτρονικού υπολογιστή, ενός μανιχαϊστικού δυαδισμού της δυαδικότητας του ναι και του όχι, του ενός και του μηδενός, είναι μια καθημερινότητα της πραγματικής και εικονικής πραγματικότητας, ένα εξαντλητικό παιγνίδισμα του πραγματικού και του εικονικού. Κάθε τι που μπορεί να είναι δυαδική σχέση – όπως οι σχέσεις των δυο φύλων, το καλό και το κακό, επηρεάζεται καθοριστικά από την ψηφιακή καθημερινότητα. Το κενό και το πλήρες, το ένα και το μηδέν, το «περνάει ρεύμα από το κύκλωμα  - δεν περνάει ρεύμα από το κύκλωμα», το «δουλεύω» και το «είμαι άνεργος» είναι κρίσιμης σημασίας για την ανάπτυξη των «ψηφιακών σχέσεων» μεταξύ των πολιτών της κοινωνίας.

         Στον κόσμο με τη νέα ηλεκτρονική τεχνολογία έχει εγκαθιδρυθεί μια παγκόσμια χούντα. Η Ελλάδα είναι ένα μικρό προπύργιο αυτής της παγκόσμιας χούντας, στην οποία οι εργάτες γνώσης, με λάβαρο τις πιο βασικές δημοκρατικές, και σοσιαλιστικές αρχές, συνδυασμένες με τις αξίες της κοινωνικής δικαιοσύνης μπορούν να προχωρήσουν σε νέα Πολυτεχνεία , σε νέους Γαλλικούς Μάηδες του ’68, με αίτημα – Δώστε τα μίντια στα χέρια του λαού!!

Οι εργάτες γνώσης

Εργάτες γνώσης είναι κάθε εξαρτώμενος σε επιχείρηση εργαζόμενος που χρησιμοποιεί και προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή, στην εργασία του. Ο χειρώνακτας προλετάριος έχει κυρίως τη σωματική του δύναμη σαν εμπόρευμα προς πώληση. Ο εργάτης γνώσης έχει όλη την πνευματική δύναμη, όλη του την προσωπικότητα σαν εμπόρευμα προς πώληση. Επομένως μεταμορφώνεται σε δούλο, σε δούλο προς αφεντάδες. Το σημερινό μιντιαλιστικό μετα-αστικό σύστημα βρίσκει τις αναλογίες του στις προκαπιταλιστική αριστοκρατία, χρησιμοποιεί τη μισθωτή εργασία που είναι βασικός όρος κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και συγχρόνως χρησιμοποιεί την φεουδαλική – αριστοκρατική διοίκηση όπου προϋπόθεση είναι η πλήρης υποταγή ψυχής και σώματος εργάτη στο αφεντικό.

   Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής είναι, ένα σύγχρονο πολύπλοκο όπλο. Στην απλή του χρήση δημιουργεί τους εργάτες γνώσης, οι οποίοι χρησιμοποιούν λίγα βασικά ηλεκτρονικά προγράμματα. Στην πολύπλοκη εφαρμογή του με τα ηλεκτρονικά δίκτυα, δημιουργεί παγκόσμιες ηλεκτρονικές κοινότητες με εμπορευματικές συναλλαγές, με επικεφαλής τους βαρόνους της πληροφορικής και της ηλεκτρονικής βιομηχανίας, που κυριαρχεί πάνω σε κάθε άλλη βιομηχανία. Το επιστέγασμα και η αιχμή αυτού του όπλου είναι τα ιδιωτικά μίντια και οι μισθωμένοι δημοσιογράφοι που σκοπό έχουν να μετατρέπουν την είδηση και την πληροφορία σε εμπόρευμα που καταναλώνουν οι αναγνώστες και οι τηλεθεατές με κριτήριο την μεγιστοποίηση της τηλεθέασης και αναγνωσιμότητας μέσω της πολύπλευρης τρομοκράτησης. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής γίνεται το όπλο και το μέσο της απόλυτης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο στην οικονομία της γνώσης στην παγκόσμια οικονομία της γνώσης. Όλο και περισσότεροι ρίχνονται στο κυνήγι του χρήματος με όπλο τις δυνατότητες τους στο πεδίο του προσωπικού ηλεκτρονικού υπολογιστή, ο οποίος παρουσιάζεται με ατελεύτητες δυνατότητες επιβολής. Εργάτες γνώσης από τη μια και μιντιαλιστές από την άλλη, διαπλεκόμενοι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών μίντια, των μέσων μαζικής επικοινωνία. Ουδέποτε το ιδιωτικό κεφάλαιο είχε τόση δύναμη όσο στη σημερινή πληροφοριακή εποχή που έχει αιχμή και άξονα της εξουσίας της τα μίντια. Μα γεννά συγχρόνως τους εργάτες γνώσης, που όπως παλιά οι προλετάριο, έτσι και τώρα εργάζονται την ανατροπή του!

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΝΩΣΗΣ!

Εργάτες γνώσης και βιομηχανικοί εργάτες

«Ας ελπίσουμε ότι κάτω από τη χόβολη υπάρχει κάτι! Εγώ έζησα ωραία τη ζωή μου. Από κει και πέρα σας παραδίδω τη σκυτάλη» :Μίκης Θεοδωράκης, ΝΕΤ 19-11-2011.

Αυτό είναι το ηρωικό πνεύμα που εξέφρασε η εποχή των βιομηχανικών εργατών, με τα όνειρα της κομμουνιστικής επανάστασης, του Λένιν στη Ρωσία του Τσέ, του Κάστρο. Σήμερα ξυπνάνε οι εργάτες γνώσης, οι αγανακτισμένοι της πλατείας Ταχρίρ, των πλατειών του κόσμου, του facebook, χειριστές της νέας τεχνολογίας των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Αντεπιτίθενται με όπλα τον Χριστό, τον Μάρξ, τον Αριστοτέλη και θα απελευθερώσουν τον κόσμο από τη σκλαβιά φόβου, της πείνας του μίσους και της αφιλίας!.. Οι εργάτες γνώσης, οι αγανακτισμένοι, έχουν το λόγο!..

    Σήμερα, ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται υπό κατοχή μιας σπείρας μιντιαλιστών!  Με την εικόνα, την πληροφόρηση, την παραπληροφόρηση, έχουν αλυσοδέσει τις πατρίδες του κόσμου με τη νέα αριστοκρατική  Μιντιαλιστική Τάξη της διαπλεκόμενης πλουτοκρατίας της πνευματικής δουλείας, της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, που δημιουργεί πολίτες ρομπότ της καταναλωτικής δουλείας και πνευματικής αποχαύνωσης…

     Όμως οι εργάτες γνώσης θα σπάσουν τις αλυσίδες τους, απελευθερώνοντας συγχρόνως και τις άλλες κοινωνικές τάξεις, δημιουργούν κοινότητες και ψηφιακούς συνεταιρισμούς, θέτοντας όλο και περισσότερο τα νέα πολιτικά καθήκοντα…

Η συσπείρωση των εργατών γνώσης

« Η ροή των πληροφοριών είναι η μεγαλύτερη μας δύναμη» αποφαίνεται ο κύριος Μπίλ Γκέιτς, ο μιντιαλίστας και πιο πλούσιος άνθρωπος της γης, στα βιβλία του «ο δρόμος προς το μέλλον», καθώς και «επιχειρηματικές ευκαιρίες στην ψηφιακή οικονομία». Είναι ο ίδιος που χαρακτηρίζει τους υπαλλήλους του «εργάτες γνώσης». Και πράγματι αυτοί οι «εργάτες γνώσης» στη βιομηχανία της Γνώσης, στην οικονομία της Γνώσης, θα γίνουν ο κινητήριος μοχλός για την ανατροπή του σημερινού μιντιαλιστικού συστήματος. Όπως η «πρώτη Διεθνής ένωση εργατών» υπήρξε στον καπιταλιστικό κόσμο και οδήγησε στον σοσιαλισμό της Σοβιετικής Ένωσης, όσο και αν αυτός ο Μπολσεβίκικος κομμουνισμός δεν άρεσε σε κάποιους, παρόμοια κατ’ ανάγκη η ιστορική διαδικασία, η ταξική διαπάλη και η οικονομία της Γνώσης, οδηγεί στον ΄΄Νέο Σοσιαλισμό΄΄, που είναι αναπόφευκτος, όσο αναπόφευκτη είναι και η συσπείρωση των «εργατών γνώσης».

   Οι εργάτες γνώσης, είναι αυτοί που δημιουργούν την οικονομία της γνώσης, κι’ αυτοί θα φέρουν την αλλαγή. Βέβαια οι νέοι επιστήμονες αρνούνται να χωνέψουν πως είναι εργάτες γνώσης , θεωρούν τους εαυτούς τους ακόμα σαν  ΄΄μάγους της τεχνολογίας΄΄ , όμως η δικτατορία της πληροφόρησης που ασκούν τα μίντια, τους θέτουν προ της σκληρής πραγματικότητας και έχουν κοσμοϊστορική αποστολή! Να φέρουν έναν κόσμο με ελευθερία, δημοκρατία και δικαιοσύνη! Ναι οι εργάτες γνώσης άσχετα για πόσο θα κρατήσει, θα φέρουν έναν παράδεισο ελευθερίας και ευτυχίας, κι αυτό είναι το καθήκον τους κι’ έχουν αρχίσει, με το κίνημα των αγανακτισμένων...

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία και διάλυση του κοινωνικού ιστού

Η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο κόσμος όλος βρίσκεται στον αστερισμό της εξουσίας και της καθοδήγησης, των ιδιωτικών μίντια. Η πειρατική, άναρχη ανάπτυξη και διάχυση της πληροφορίας μέσω των μίντια στον κοινωνικό ιστό, διαλύει τους βαθύτερους συναισθηματικούς, πνευματικούς, αλλά και εθνικοθρησκευτικούς δεσμούς της λογικής και της ψυχής, η πείνα και το πάθος, ο άρτος και τα θεάματα. Η δύναμη των δημοσιογράφων αποκτά κρίσιμη σημασία. Η δημοκρατία γίνεται δημοκρατία του καναπέ. Το τηλεκοντρόλ γίνεται δυνάστης υπέρ του ευτελούς. Και όταν κλείνει η τηλεόραση και αρχίζει η ζωή καθώς λεν οι φοιτητές μας, ξυπνά ο αγώνας «του ψωμιού, της παιδείας και της ελευθερίας».

  Η κοινωνία έχει απόψεις και αγώνες, μόνο στο βαθμό που δημοσιοποιούνται στα διάφορα τηλεοπτικά κανάλια. Αλλιώς όλα εξατμίζονται. Η θρησκεία μοιάζει πλέον με γλάστρα, είναι ένα τηλεοπτικό απόβλητο. Στην τηλεόραση μένει η ρητορεία και η πορνεία, ο πολίτης καταντάει τηλεοπτικό σκουπίδι, ένας αριθμός, ένα στατιστικό δείγμα. Ο πολίτης χάνει τη φρεσκάδα του, τη ζωή του, τα όνειρα του, τσαλαπατιέται στα μίντια της αυτοχάυνωσης. Η «γνώση» στρέφεται ενάντια στην «πίστη» και στην αγάπη, ανοίγει πλέον ένας πόλεμος μεταξύ της γνώσεως και της πίστης, πράγμα που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και κατανοήσουμε μόνο εάν τολμήσουμε να αντιστοιχήσουμε την παγκοσμιοποίηση της τρομοκρατίας και της αντιτρομοκρατίας στο ειδικό πεδίο της καθημερινότητας μας, αν αντιστοιχίσουμε τον φονταμενταλισμό με τον ιμπεριαλισμό και την καθημερινή βία, σαν σχέσεις υπερσυνόλων προς υποσύνολα, σχέσεις που εμπεριέχουν οι μεν τις δε, σχέσεις ενός διαρκούς ανταγωνισμού χωρίς έλεος…

Μια κοινωνία νεοσκλάβων

Η κοινωνία των πληροφοριών, παντού, κι’ εδώ στην Ελλάδα, δημιουργεί μια νέα κοινωνική τάξη εργατών γνώσης – μορφωμένων νεοσκλάβων. Κάπως έτσι διαμορφώνεται και συνολικότερα η λεγόμενη κοινωνία των πολιτών!..

Η κοινωνία των πληροφοριών είναι η κοινωνία της πνευματικής σκλαβιάς κατά των εργατών γνώσης αλλά και όλου του λαού, είναι η κοινωνία της διαρκούς φασιστικής τρομοκράτησης μέσω της παραπληροφόρησης, η κοινωνία του χαφιεδισμού, της ρουφιανιάς της παρακολούθησης. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και η πληροφορία, είναι το όπλο, το όργανο της και το εμπόρευμα της. Τα τηλεοπτικά κανάλια είναι η αιχμή του δόρατος και η δημοκρατία μας, γίνεται μόνο δημοκρατία των ρομπότ της πολυθρόνας, της έλλειψης συμμετοχής, συνοχής και αντίστασης, μια γκρίζα θλιβερή δημοκρατία της αποχαύνωσης… Η πορνεία και ο αλληλοεκβιασμός, στηρίζουν, είναι τα θεμέλια και όχι μόνο το αλατοπίπερο αυτής της κοινωνίας. Οι οικονομικοί μετανάστες γίνονται όλο και περισσότερο η χειρωνακτική εργατική τάξη της πατρίδας. Κι’ αυτήν την κοινωνία των δυστυχισμένων μα αξιοπρεπών νεοσκλάβων, που κρατούν βαθιά μέσα τους τις ηθικές αξίες της ειλικρίνειας και της τιμιότητας – μα αλυσοδέσμιοι από την κυρίαρχη διαφθορά και φαυλότητα των βαρόνων των ιδιωτικών μίντια και του μεγάλου κεφαλαίου, (σαν την φεουδαρχία που γκρέμισε η αστική τάξη στη Γαλλική επανάσταση), την τροφοδοτούν κάθε μέρα οι διαπλεκόμενοι δικτάτορες   των ιδιωτικών μίντια, που δρουν έξω από τον κοινωνικό έλεγχο, έξω από τη Βουλή και το λαό. Εκβιαστές του νου και της καρδιάς των ανθρώπων, σαν πραγματικοί πειρατές δημιουργούν το οικονομικό κλίμα και τα συνεχόμενα σκάνδαλα με τα ποικιλώνυμα επιχειρηματικά συμφέροντα εις βάρους του λαού.

Ένας νέος συνασπισμός εξουσίας για την Ελλάδα

                                                          Σεπτέμβριος 2011

Όπως παλιά οι εργάτες των εργοστασίων αποτελούσαν την πρωτοπορία της κοινωνικής αλλαγής και μεταρρύθμισης, σήμερα η πρωτοπορία έχει πάει στους εργαζόμενους γνώσης, στους εργάτες γνώσης, χειριστές των νέων τεχνολογιών, επιστήμονες και υπαλλήλους, ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους, φοιτητές ακόμη που εργάζονται στην ψηφιακή οικονομία, στην κοινωνία της πληροφορίας, εργαζόμενους στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές διασκορπισμένους σε διάφορα επαγγέλματα που όμως αρχίζουν και έχουν συνείδηση της τάξης τους, σφυρηλατούν τους δεσμούς αλληλεγγύης και διεκδικούν δημοκρατία για όλους, ελευθερία για όλους, ισότητα για όλους, οικονομική αξιοπρέπεια για όλους! Έκφραση αυτής της κίνησης είναι οι αγανακτισμένοι. Δύο εκατομμύρια περίπου από τους ενεργούς πολίτες της χώρας έλαβαν μέρος στα φετινά συλλαλητήρια στην Ελλάδα, και μπορούν να δημιουργήσουν ένα απελευθερωτικό μέτωπο, που να διώξει την  τρόικα και τα μνημόνια, και αίτημα τη Δημοκρατία.

Σύνθημα «Όλη η εξουσία στους εργαζομένους Γνώσης»

  Η οικονομία είναι κλίμα. Αυτό το κλίμα διαμορφώνουν με την τρομοκρατία της πληροφορίας οι τηλεοράσεις.

  Η βάση της τηλεοπτικής πλύσης και καθοδήγησης, είναι τα χίλια τηλεοπτικά μηχανάκια της , AGB. Ο κοινωνικός έλεγχος των Μ.Μ.Ε, θα οδηγήσει στον ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥ ΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ. ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Αν αλλάξουμε το τηλεοπτικό δείγμα με βάση πολιτισμικά και φιλολαϊκά κριτήρια, θα φτιάξουμε την κοινωνία που θέλουμε. Μια δημοκρατική πραγματική κοινωνία, καθήκον βασικό των εργατών γνώσης!

Η δύναμη της κοινωνίας της πληροφορίας είναι τόσο μεγάλη, ώστε ο πολιτισμός και η οικονομική Ανάπτυξη του ελληνικού έθνους και του ελληνικού λαού, εξαρτάται από σήμερα και για κάθε ορατό μέλλον από το στατιστικό τηλεοπτικό δείγμα!

Εξαρτάται από τον συντονισμένο αγώνα διεκδίκησης των εργαζομένων γνώσης! Όμως ολόκληρη η αριστερά κωφεύει και αδιαφορεί. (Όμως και η δεξιά).

Στις τελευταίες δεκαετίες η ψηφιακή οικονομία δένεται άρρηκτα με την κοινωνία της πληροφορίας. Οι Τράπεζες είναι το νευρικό σύστημα αυτής της ψηφιακής οικονομίας και πρέπει να κοινωνικοποιηθούν τουλάχιστον τρεις τράπεζες: Η εθνική, η Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, για να μπορούν να βοηθήσουν δίνοντας δάνεια σε επιστήμονες, αγρότες, βιοτέχνες κλπ. Κάτι τέτοιο υποστήριξε πρόσφατα και στη Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης και ο ΄΄Συνασπισμός΄΄ μέσω του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα, που είναι μια πολύ σοβαρή θέση.

Η κοινωνικοποίηση κατ’ αρχήν ποσοστού του τηλεοπτικού χρόνου

Κατόπιν διαλόγου και μελέτης πρέπει να προκύψει το ακριβές ποσοστό που θα διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι από τον τηλεοπτικό χρόνο των μεγάλων ιδιωτικών καναλιών, όπως επίσης και η διαχείριση αυτού του τηλεοπτικού χρόνου εκ μέρους των εργαζομένων. Το 10% έως 40% είναι μια συνήθης παραδοσιακή φορολόγηση, μπορούμε να πούμε διαχρονικά, χωρίς να σημαίνει τούτο ότι δεν μπορεί να αυξηθεί. Είναι θέμα διεκδίκησης και ωρίμανσης  συνθηκών.

  Η χρήση αυτού του δικαιώματος τηλεοπτικού χρόνου από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους μαζικούς φορείς, μπορεί να αμφισβητηθεί από την κυβερνητική εξουσία που εκφράζει το δεδομένο στάτους κβο, και μόλις αμφισβητηθεί θα τεθεί αν η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μέσω του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης ελέγχει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, ή μήπως το μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα, αν δηλαδή ο πιο σοβαρός θεσμός συμμετοχικής δημοκρατίας που είναι η συμμετοχή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης μέσω των μίντια, είναι το πιο ζωτικό δικαίωμα του λαού. Τούτο όμως απορρέει από το ισχύον σύνταγμα στην Ελλάδα, άρθρο 15, παράγραφος 2, όπου αναφέρεται ότι η ραδιοτηλεόραση υπάγεται στον άμεσο έλεγχο του κράτους με αποστολή του την κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας. Σ’ αυτό το τελευταίο πρέπει να τεθούν οι κανόνες δεοντολογίας από το κοινωνικό σύνολο και όχι από τις ανάγκες της διαφημιστικής πίτας και της προπαγάνδας των βασικών μετόχων.

Δεν υπάρχει ανεξάρτητος Τύπος

Είπε ο Τζών Σουΐντον, πρώην αρχισυντάκτης των New York Times, στην  αποχαιρετιστήρια δεξίωση που έγινε προς τιμήν του, πριν βγει στη σύνταξη. Κάποιος από τους  παρευρισκόμενους έκανε πρόποση για τον ανεξάρτητο Τύπο. Ο Τζών Σουΐντον απάντησε:

«Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτήν την περίοδο της ανθρώπινης Ιστορίας, που να αποκαλείται ανεξάρτητος τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσα σας δεν θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρωνόμαστε ώστε να κρατάμε την τίμια άποψη μας έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο… Και συνεχίζει:

   Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει την πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο…

  Είμαστε υποτελείς. Όραγανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος η ζωή μας, οι ικανότητες μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες».

Πηγή: «Η ανείπωτη ιστορία της εργασίας» του Richard O.Bayer, εκδόσεις United Electrical, Radio and Machine Workers of America, N.Y 1979

Η καθημερινή τρομοκρατία των ιδιωτικών ΜΜΕ

¨Είμαστε πολλοί, αλλά είμαστε σκόρπιοι¨… Έτσι αποφαίνονται οι αντίπαλοι της παγκοσμιοποίησης, οι αντίπαλοι του σημερινού καθεστώτος των ιδιωτικών μίντια, που πνίγει κάθε φωνή που σηκώνει το ηθικό της ανάστημα, ακόμα και την φωνή της ίδιας της εκκλησίας! Η καθημερινή τρομοκρατία των ιδιωτικών ΜΜΕ, το καθεστώς δικτατορίας που επιβάλλουν συνίσταται στο να δημιουργούν δούλους εργαζόμενους καταναλωτές που να μη σηκώνουν το κεφάλι, που να κλείνονται στα σπίτια τους και να αποχαυνώνονται κοιτάζοντας τέσσερις ώρες τουλάχιστον κατά μέσον όρο τηλεόραση, κατά τις επίσημες στατιστικές, μέσα σε μια καθημερινή πλύση εγκεφάλου που λέει πως δεν πρέπει να σηκώνονται ποτέ από την τηλεόραση. Αυτή είναι η επαναστατικότητα της γνώσης που εκπέμπει η τηλεόραση; Αυτό είναι η πιο μεγάλη σκλαβιά, η ανελευθερία σε όλο της το μεγαλείο, που οδηγεί την ψυχή και τη συνείδηση των καταπιεσμένων να ξυπνήσει, η να φωνάξει ¨ελευθερία ή θάνατος¨. Είναι η θηλιά της καθημερινής τρομοκρατίας των ιδιωτικών μίντια, στην Ελλάδα και διεθνώς . Είναι η παγκόσμια δικτατορία της νέας μιντιαλιατικής τάξης, που χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες, την πληροφορική και την τηλεόραση, για να επιβληθεί η λεγόμενη «οικονομία της γνώσης» . Όμως η «οικονομία της γνώσης», η βαριά βιομηχανία της γνώσης, σκόνταψε πρώτα στον φονταμενταλισμό του Μπίν Λάντεν, των μουσουλμάνων της Ανατολής, και τώρα σκοντάφτει στην αντιτρομοκρατία των «εργατών γνώσης» που αρχίζουν να συσπειρώνονται…

Ψηφιακοί Συνεταιρισμοί

Οι Γερμανοί μας χρωστάνε τις κατοχικές αποζημιώσεις, που σύμφωνα με πολλούς, μεταξύ των οποίων και ο Μανώλης Γλέζος, λένε πως προσεγγίζουν το ελληνικό δημόσιο χρέος…

Ας πληρώσουν οι Γερμανοί! (Υπάρχει ελληνική κυβέρνηση να τους το επιβάλλει;) Η δε Ελλάδα, είναι μικρό μέρος του Οικονομικού προβλήματος.

  Όμως το θέμα μας είναι η δημιουργία σύγχρονων ψηφιακών Συνεταιρισμών στο Διαδίκτυο, όλων των συλλόγων που έχουν κάτω από την ομπρέλα τους, τους διάφορους επαγγελματικούς κλάδους… Νόμιμο  Βεβαίως…

  Τόσο στην Ελλάδα όσο και πανευρωπαϊκά. Αλλά και παγκοσμίως. Είναι εφικτό, με τους σύγχρονους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα λάπτοπ, τα μπλόγκς, τις ιστοσελίδες, κλπ…

  Έρχονται να συμπληρώσουν την ιδιωτική οικονομία. Και έρχονται μέσα από την Ιστορική Παράδοση των συνεταιρισμών…(Βλέπε τα Αμπελάκια της Ελληνικής Επανάστασης).

  Κάθε επαγγελματική ομάδα, μπορεί να συνεταιρίσει τα μέλη της με τις οικογένειες τους και τους στενούς συγγενείς ανταλλάσσοντας αντικείμενα και υπηρεσίες, καταγράφοντας, τα μέλη των συνεταιρισμών με το προσωπικό τους ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και το τηλέφωνο τους, σε ιστοσελίδα, παρακολουθώντας την οικονομική τους συνεταιριστική, ανταλλακτική τους δραστηριότητα, που στηρίζεται στην αλληλεγγύη και στην προτίμηση του σωματείου τους, σε πραγματικό χρόνο, με διαφάνεια. Σκοπός η αύξηση του εισοδήματος των συνεταιριστών, με βάση την τρέχουσα νομοθεσία. Τα οφέλη θα είναι μεγάλα, όσο μεγαλύτερη θα είναι η αλληλεγγύη των μελών του συνεταιρισμού, και λιγότερα τα έξοδα λειτουργίας, ενώ η χρήση του εθελοντισμού μπορεί να αποδώσει ανταποδοτικά οφέλη στο ίδιο το σωματείο…

Δώστε τα κανάλια στο λαό!

Έχουμε δημιουργήσει, έχουμε ανεχτεί, όλοι μας τους ρήτορες και τους σοφιστές, πρωταγωνιστές στη ζωή μας μέσα από τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης από τα ιδιωτικά κανάλια, και τα δημόσια ερτζιανά κύματα. Όμως η διαμόρφωση της κοινής γνώμης, είναι ευθύνη του λαού, είναι ευθύνη των πολιτών. Η διαμόρφωση της κοινής γνώμης αλλά και η προβολή της, δηλαδή η δημιουργία πεποίθησης πάνω σ’ αυτήν την κοινή γνώμη, δεν είναι έργο των δημοσιογράφων αλλά του λαού και της πολιτείας. Η διαμόρφωση της ΄΄κοινής γνώμης΄΄ δεν μπορεί παρά να έχει ένα σκοπό και μια πεποίθηση, το τελεσμένο γεγονός ότι η γνώμη σου και η γνώμη μου, η άποψη σου και η άποψη μου  είναι δυνατότερες και ικανότερες από μια μοναχική γνώμη! Η αναγνώριση και διαπίστωση ότι εμείς οι πολίτες, ο λαός, έχουμε κοινή γνώμη, είναι η ανακάλυψη του τι μας ενθουσιάζει σαν τσίρκο!.. Τα κανάλια και οι μεγαλοδημοσιογράφοι που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στη σημερινή μιντιαλιστική κοινωνία της κατευθυνόμενης πλύσης των εγκεφάλων ( σύμφωνα με την επιστήμη της κυβερνητικής), μας εντάσσουν στην κατηγορία των θεατών του τσίρκου, γιατί πρέπει να είμαστε ανασφαλή ρομποτάκια στη δημοκρατία που υπάρχει μόνο για τους βαρόνους μεγαλοαστούς. Όμως  η κοινή γνώμη, σέβεται τον εαυτό της μόνο όταν παράγει την πραγματική ευτυχία του συνόλου. Τα ιδιωτικά κανάλια απαλλοτριώνουν την κοινή γνώμη για να την παραποιούν εν ονόματι «των πολιτών» και προς καθ’ υπόταξη του λαού. Έτσι ο λαός πρέπει να επαναστατήσει την ΄΄κοινή του Γνώμη΄΄ κοινωνικοποιώντας τα ιδιωτικά κανάλια, με βίαιο ή ειρηνικό τρόπο!

Αν αλλάξει το τηλεοπτικό στατιστικό δείγμα

Τα 1000 μηχανάκια (καθώς λέγονται) της AGB, καθαρίζουν σήμερα το επίπεδο της πολιτιστικής και κοινωνικής ανάπτυξης της Ελλάδας (!!), αφού τα μίντια είναι οι καθοριστικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Ε, λοιπόν αυτό μπορεί ν’ αλλάξει. Το τηλεοπτικό στατιστικό δείγμα πρέπει να αγκαλιάσει πρωτίστως τα πανεπιστήμια και τους εργαζόμενους γνώσης και είναι τούτο καθήκον διεκδίκησης του συνδικαλιστικού κινήματος και ζύμωσης μέσω συζητήσεων στους μαζικούς χώρους.

  Το υπάρχον σήμερα καθεστώς με το (μυστικό) τηλεοπτικό στατιστικό δείγμα πρέπει να αποκαλυφθεί, για να φανεί επιτέλους ο άθλιος χυδαιοκαταναλωτικός χαρακτήρας του!

Το κοινοβούλιο έχει βασική ευθύνη. Το ΕΣΡ έχει μέγιστη ευθύνη. Σε ποιόν επιτέλους λογοδοτεί το ΕΣΡ; Ένα τόσο σοβαρό ζήτημα πολιτιστικής και κοινωνικής ανάπτυξης πως επιτρέπουμε να αφήνεται στην τύχη ολίγων καθοδηγούμενων, απονευρωμένων υπαλλήλων, που συν της άλλοις δεν έχουν δύναμη επιβολής δημοσιογραφικής δεοντολογίας στα μίντια!; Το ΕΣΡ πρέπει να γίνει κεντρικό υπουργείο Α’ τάξεως και για το σκοπό αυτό πρέπει να δουλέψουν κόμματα, φοιτητές, φορείς και οργανώσεις, γιατί αυτό τον ελληνικό πολιτισμό και την πραγματική, ουσιαστική γνώση, παιδεία…και δημοκρατία! Οι εργάτες γνώσης, σ΄αυτό πρέπει να πρωταγωνιστήσουν!!

Η κοινωνία της πληροφορίας

Η νέα οικονομία

•  Η μετάβαση από την παλιά στη νέα οικονομία
• Η έννοια και το περιεχόμενο της νέας ψηφιακής οικονομίας
• Οι κυριότερες εφαρμογές της νέας οικονομίας
•   Η νέα ψηφιακή επιχείρηση
• Συμπεράσματα
•  Οι επιχειρήσεις που έλαβαν το μήνυμα, προσάρμοσαν τις δομές και τις αντιλήψεις τους, κερδίζουν την επιβίωση
• Οι εργαζόμενοι αναβαθμίζουν τα γνωστικά τους προσόντα, για να είναι ανταγωνιστικοί
• Το κράτος δομεί το νέο θεσμικό πλαίσιο για την ένταξη των τρομακτικών αλλαγών στην καθημερινότητα των πολιτών

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά της νέας Οικονομίας

•          Η νέα οικονομία στηρίζεται στη γνώση
•      Η τεχνολογική αλλαγή απαξιώνει ταχύτατα τις γνώσεις και δεξιότητες επιχειρηματιών και εργαζομένων (αναγκαία η δόμηση δεσμών δια βίου κατάρτισης)
•      Η νέα οικονομία στηρίζεται στη ψηφιακή τεχνολογία των πληροφοριών και επικοινωνιών

•       H νέα οικονομία έχει βάση το διαδίκτυο
•      Απευθύνεται στη νέα παγκόσμια ψηφιακή αγορά σε πραγματικό χρόνο
•           Η νέα οικονομία καταργεί τους μεσάζοντες
•           Η νέα οικονομία δημιουργεί νέους μεσάζοντες
•           Η νέα οικονομία στηρίζεται στην καινοτομία και την αμεσότητα

Εφαρμογές (οι κυριότερες εφαρμογές της νέας Οικονομίας)

•  Ηλεκτρονική εμπορία

                 Β2Β

                 Β2C

• Η τηλεργασία
• Εξ αποστάσεως κατάρτιση
• Ηλεκτρονική δημόσια διοίκηση

           a.       Ηλεκτρονικές υπηρεσίες πληροφόρησης

           b.      Ηλεκτρονικές υπηρεσίες επικοινωνίας

           c.       Ηλεκτρονικές υπηρεσίες συναλλαγών